НАЦЫЯНАЛЬНАЯ ІДЭЯ. БЕЛАРУСЬ ПЕРАД УСІМ
У лукашэнкаўскі перыяд беларускае грамадства збольшага спрабавала жыць неяк павольна, без курсу, з мінімумам кантактаў з дзяржавай, бо яны часцей за ўсё прыносілі непрыемнасці.
Падчас парламенцкіх "выбараў" і інтэграцыйных гульняў Лукашэнкі з Расіяй у 19-м, а потым прышэсця каронавірусу ў 20-м грамадства зусім выразна заўважыла, што дзяржава – самыя ні на ёсць сапраўдныя путы, муры, клетка, хлеўчык, у які беларусаў запіхваюць і патрабуюць, каб не вякалі, а дзячылі за дрэнненькі сілас і парады пра трактар і водку як найлепшыя лекі.
У адказ на спробу сказаць дзяржаве “гэй, нам ужо астачарцела” у 20-м годзе беларусы атрымалі і дагэтуль атрымліваюць ад “улады”, што згубіла берагі, вельмі жорсткіх і балючых, і тым болей адчувальных, што несправядлівых і бесчалавечных, кухталёў.
Аднак менавіта аб’яднаўшыся вакол гэтага вялізнага болю, мы ўсе ўсвядомілі сябе нацыяй. Менавіта тады загучала: “мы – не быдло, стадо и трусы, мы живой народ, мы – беларусы” і “беларус беларусу беларус”. Як трапна сфармуляваў Павел Данэйка, адбылося пераўтварэнне нацыі “тутэйшых” у нацыю беларусаў.
Мы дакладна самавызначыліся. Аднак што ж мы лічым сваёй нацыянальнай ідэяй? Ці ёсць яна ў нас, у чым яна ўвасабляецца, як рэалізуецца? Разважаем пра гэта ў артыкуле.
>>Click here to continue<<
