پنجشیر، تسخیر قلعه عقاب ها
سفرنامه - بخش هشتم - پنجشیر ۱
از کابل که راه می افتیم، اولین چیزی که می بینیم، آوارگانی هستند که در پارک سرای شمالی چادر زده اند. چادر که چه عرض کنم. نایلون های کشاورزی، پارچه، چادرهای پاره و کهنه و بین درخت های پارک روی خاک زندگی می کنند. یکی از همراهان افغانستانی توضیح می دهد که اینها آوارگان استان های غیر پنجشیر هستند و بیشتر پنجشیری ها در پارک شهر نو هستند. جالب است در فضای رسانه ای ایران اصولاً هیچ صحبتی درباره جنگ در ولایت های دیگر، مردم آنجا، آوارگان، کشته ها و ... نمی شود و همه متمرکز شده اند درپنجشیر. سعی کرده ام در این چند روز درباره پنجشیر چیزی ننویسم تا برویم. برای رفتن به پنجشیر جاده شمالی افغانستان به سمت مزار شریف را می رویم و از گلبهار به سمت شرق می پیچیم. وارد این جاده که می شوی، سمت راست رودخانه ای پرآب ظاهر می شود و هر چه به پنجشیر نزدیک می شوی، بر ارتفاع کوه ها و باریکی جاده اضافه می شود. ورودی پنجشیر دروازه مانندی است آجری با سقف محدب که در کناره اش یک مسجد کوچک دیده می شود. اینجا اولین نقطه ایست که حضور ط.ا را پررنگ می بینیم. اینجا ورودی پنجشیر است و از چند کیلومتر قبل تر، اینترنت و موبایل قطع شده است. قبل و بعد از دروازه عکس ها و بنرهای شهدای پنجشیر و بر بالای دروازه عکس آمر صاحب یا همان احمد شاه مسعود پاره شده است. بعد از یک هفته پیگیری توانسته ایم اجازه ورود به پنجشیر بگیریم. به همین دلیل پایین می آییم و با نیروهای ط.ا مصاحبه می گیریم. حرف زیاد دندان گیری ندارند. اما در مصاحبه ها ادعا می کنند که دره پنجشیر بطور کامل بدست ط.ل افتاده است. ما برای راستی آزمایی همین ادعا ها آمده ایم. و البته 5 سؤال مهم که در پی رسیدن به پاسخ اش هستیم. سعی می کنیم به دو روش به جواب سؤالهایمان برسیم. ابتدا در مصاحبه با دوربین که می دانیم مردم درمقابل آن بخشی از حقیقت را نمی گویند. اما بخش ها و حرف هایی هم بیان می شود. در کنار این سعی می کنم پشت دوربین با مردم گپ بزنم. البته در کنار مردم و پنجشیری ها ما سعی می کنیم روایت مقابل یعنی ط.ا را هم برای تقاطع گیری بشنویم و ضبط کنیم.
آیا طالبان بطور کامل بر پنجشیر مسلط شده است؟
ط.ا به شکل قطعی می گویند که جنگ در پنجشیر تمام شده است و آنها بر دره مسلط اند. یکی شان می گوید تا مرز بدخشان دست ماست. ما البته تا مزار آمر صاحب بیشتر نمی رویم که آنجا هم راهمان نمی دهند. می گویند مزار از دو روز دیگر باز می شود. به احتمال در حال تعمیر سنگ قبر شکسته و تمیز کاری مزار هستند. اما در مقابل بیشتر مردم به خصوص جوانها با غرور خاصی از حیات داشتن مقاومت مردمی سخن می گویند. عبدالغفار بلند بالا که صنف دوازه است و خود را برای دانشگاه آماده می کند، می گوید : این شرایطی که می بینید، آتش زیر خاکستر است. رزمندگان مقاومت در کوه ها هستند،مقاومت پنجشیر زنده است و جنگ بزرگ و پارتیزانی به زودی شروع می شود. می پرسم اگر جنگ بشود، تو هم به آنها می پیوندی؟ می گوید بله، هر پنجشیری مقاومت را در خون دارد. از او تفاوت آمر صاحبت و فرزندش را می پرسم. می گوید: « آمر صاحب خوب می جنگید و همیشه به پیش می رفت. اما پسرش نه درست می جنگد و نه درست صلح می کند» درچهره اش سرخوردگی می بینم. مثل کسی که غرورش پایمال شده و ابهت پنجشیری اش خدشه دار. چنین روایتی که منتظر ظهور دوباره مقاومت پنجشیر است، را از چند نفر دیگر هم می شنوم. همه منتظر اند گویا و این تفاوت پنجشیری ها با مردم شهر ها و ولایات دیگر است. پنجشیری از جنگ خسته نمی شود.
چرا آثار جنگ در شهرها و روستاهای پنجشیر دیده نمی شود؟
https://hottg.com/zambur
>>Click here to continue<<
