Ҳа, биз ўша авлодмиз…
Бобомиз ёки отамиз эшикдан кириб келганда, оёқ узатиб ётган жойимиздан ҳижолат бўлиб, дарҳол қалқиб турган, каттага эҳтиромни нафасдек қабул қилган авлод.
Биз қўлимизда телефон эмас, виждонимиз барометр бўлган давр фарзандларимиз. Маҳаллада бирор эшитган гапимизни ўйлаб гапирган, катта ёшли киши дакки берса, уятдан ерга кириб кетгудек бўлган болалар эдик.
Автобусда биздан катта киши кирса, биринчи бўлиб ўрин бериб, “Отанга раҳмат”, деган сўзни эшитишни ифтихор деб билган, одамийлик пойгасида кексаларни олдин қўйган авлодмиз.
Биз ўқитувчи шапалақ урса, уйда яна бир карра таъзир еб, “Ҳурматсизлик қилганинг учун арзинг йўқ”, деб ўстирилган болалар эдик.
Ҳа, биз ўша сўнги авлодмиз! Ғарбга қараб эмас, ватаннинг юрагига қараб тарбия топган, миллий тарбия билан етиштирилган, ер қарида ётган тарихнинг сўнгги зарварақларидаги инсоният эдик…
>>Click here to continue<<
