▫️▫️▫️
هاینریش بُهلر (۱۸۸۱-۱۹۴۰) در سال ۱۹۱۴ با اگون شیله آشنا شد و به‌سرعت جایگاه خود را به‌عنوان یکی از حامیان مهم او تثبیت کرد. این شهروند سوئیسی متولد وین، که خانواده‌اش صاحب کارخانه‌های فولاد بودند، شیله را به‌عنوان استاد نقاشی استخدام کرد و در دوران جنگ جهانی اول به او حقوق ماهانه پرداخت.

بُهلر همچنین مجموعه‌ای گسترده از آثار شیله گردآوری کرد که شامل هفت نقاشی رنگ روغن و حدود ۵۰ اثر روی کاغذ بود (که با مهر کلکسیونی مخصوص خود علامت‌گذاری می‌کرد). پس از درگذشت او، این آثار به همسرش، میبل فوربز بُهلر رسید که در سال ۱۹۵۲ اکثر آن‌ها را به رودلف لئوپولد فروخت. در اینجا، یک نقاشی و دو طراحی از آن مجموعه نمایش داده شده‌اند که امروزه در موزه لئوپولد نگهداری می‌شوند.

از آن جا که بُهلر در دوران زندگی خود هیچ‌یک از این آثار را به نمایش نگذاشت، اتو کالیر (Otto Kallir)، که نام او بر مؤسسه KRI نهاده شده است، در کتاب فهرست جامع آثار شیله که در سال ۱۹۳۰ منتشر کرد، عمدتاً نتوانست این آثار را تصویرسازی کند. آگاهی او از نقاشی‌های بُهلر بیشتر از طریق مکاتبات و دفترچه‌های یادداشت شیله به دست آمده بود.

▫️▫️▫️
هلن ورندورفر بزرگ‌ترین فرزند و تنها دختر لیلی و فریتز ورندورفر، حامیان برجسته هنر، بود. اگون شیله این دو پرتره از این بانوی جوان را در سال ۱۹۱۳، زمانی که حدود شانزده سال داشت، خلق کرد. طرح‌های پر جنب و جوش روی بلوز و دامن او احتمالاً به نقش پدرش به عنوان سرمایه‌گذار بنیانگذار کارگاه وین (Wiener Werkstätte) اشاره دارد.

تصاویر اگون شیله: "دوشیزه ورندورفر"، 1913، آبرنگ و مداد روی کاغذ. "پرتره دوشیزه ورندورفر"، 1913، آبرنگ و مداد شمعی سیاه روی کاغذ.

▫️▫️▫️
نگاه اگون شیله به نقاشی به‌عنوان رسالتی الهی، فرآیند خلاقانه و نمادپردازی او را بیان می‌کند. این هنرمند اتریشی که در خانواده‌ای کاتولیک بزرگ شده بود، اغلب مضامین شناخته‌شده‌ی مسیحی را با نمادگرایی شخصی خود درمی‌آمیخت.

اثر «سر یک قدیس»، که امروزه در مجموعه موزه لئوپولد وین نگهداری می‌شود، مطالعه‌ای است برای یک تمثیل بزرگ از سال ۱۹۱۳ که تنها یک عکس سیاه‌وسفید از آن باقی مانده است. رنگ‌آمیزی غنی این اثر گوآش و طرح‌های مرتبط با آن، شاید تصوری از پالت رنگی به‌کاررفته در نقاشی روغنیِ از‌دست‌رفته را به ما بدهد.

تصاویر از اگون شیله:
«سر یک قدیس»، ۱۹۱۳، روغن، گوآش و زغال روی کاغذ؛ موزه لئوپولد، وین.
«پیکر ایستاده با هاله»، ۱۹۱۳، گوآش، آبرنگ و مداد روی کاغذ.
«مواجهه (خودنگاره با قدیس)»، ۱۹۱۳، روغن روی بوم؛ مکان فعلی آن نامشخص است.

▫️▫️▫️
دفترهای طراحی اگون شیله دیدگاهی صمیمی از روش‌های کاری او ارائه می‌دهند. بیشتر دفترهایی که از او باقی مانده‌اند، نسبتاً کوچک هستند و این نشان می‌دهد که این هنرمند اتریشی معمولاً آن‌ها را همیشه همراه خود داشته است. با توجه به محتوای این دفترها، شیله عمدتاً از آن‌ها برای طراحی از طبیعت استفاده نمی‌کرد، بلکه بیشتر به‌عنوان دفترچه‌ای برای ثبت مداوم ایده‌های نقاشی‌هایش بهره می‌برد.

برخی از طراحی‌های کوچک در این دفترچه‌ها، دقیقاً با ترکیب‌بندی نهایی نقاشی‌های او مطابقت دارند، در حالی که برخی دیگر روندی تکاملی را طی کرده‌اند. این گسترۀ دوصفحه‌ای از یک دفترچه‌ی جیبی با جلد روغنی سیاه را می‌توان با نقاشی‌های «دوستان (میزگرد)، بزرگ» و «چهار درخت» (هر دو آغاز شده در سال ۱۹۱۷) مقایسه کرد.

تصاویر اثر اگون شیله: طراحی‌های مدادی از دفترچه‌ای با جلد روغنی سیاه که بین سال‌های ۱۹۱۳ تا ۱۹۱۸ توسط شیله استفاده شده است. «دوستان (میزگرد)، بزرگ»، ۱۹۱۸، رنگ روغن روی بوم. «چهار درخت»، ۱۹۱۷، رنگ روغن روی بوم.

▫️▫️▫️


مناظر دیرهنگام اِگون شیله: چرخشی به سوی واقع‌گرایی

در سال‌های پایانی زندگی‌اش، اِگون شیله با واقع‌گرایی تازه‌ای به منظره‌پردازی روی آورد. آثاری مانند «آسیاب در حال فروپاشی (آسیاب کوهستانی)» از سال ۱۹۱۶، حسی غیرمعمول از عینیت را نشان می‌دهند و از مناظر استیلیزه‌شده و اغلب انسان‌وار سال‌های اولیه‌ی او فاصله می‌گیرند.
طراحی‌ها و نقاشی‌های منظره‌ی او در اواخر عمر، با طبیعی‌گرایی فزاینده‌ای، وزن زمان و زوال را به تصویر می‌کشند و بر ساختار، پایداری و ارتباطی ژرف‌تر با جهان پیرامون تأکید دارند. تغییری نه تنها در سبک، بلکه در دیدگاه.