وقتی در مورد رویکرد مدح و ثنا نسبت به برخی از اساتید روانشناسی در ایران نقد می‌کردیم پاسخ این بود که این بزرگان هنوز در جامعه ایران شناخته نشده‌اند (پدیده جالبی است این "بزرگ ناشناخته") و اگر نقد شوند لابد بد می‌شود. گیرم که چنین سخنی در این مورد درست باشد؛ اما تولیدکنندگان مدح و ثنا دیگر چرا درباره چهره‌ای شناخته‌شده‌ای مانند جوزف ولپه نمی‌توانند چند خط معرفی نقادانه بنویسید و به دانشجوی روانشناسی نکته‌ای فراتر از کلیات انتقال بدهند؟!
چه جنبه‌هایی از نظریه ولپه دربارۀ رواندرمانی در طی پژوهش‌های بعدی تأیید نشد؟
اگرچه جوزف ولپه با توسعه تکنیک حساسیت‌زدایی منظم کمک بزرگی به درمان اضطراب‌ها کرد اما توجه دقیق او به چرایی موثر بودن روش‌هایش، فرضیه‌های او را در معرض پژوهش‌های دقیق قرار داد و تلاش‌های پژوهشگران بعدی نشان دادند که برخی از جنبه‌های نظریۀ او نادرست یا ناکافی بودند:
نظریۀ مهار متقابل: ولپه بر این باور بود که حساسیت‌زدایی از طریق پدیده‌ای به نام مهار متقابل عمل می‌کند، به این معنا که احساسات آرامش می‌توانند اضطراب را سرکوب کنند. او حتی آزمایش‌هایی روی حیوانات انجام داد تا این فرضیه را بررسی کند. با این حال، تحقیقات بعدی نشان دادند که این نظریه اشتباه بوده است و حساسیت‌زدایی از طریق مکانیزم‌های دیگری، مانند شکستن چرخه اجتناب و قرارگیری تدریجی در معرض محرک‌های اضطراب‌آور، عمل می‌کند.
تأثیر دارونما: پژوهش‌های دقیق، مانند تحقیقات گوردون پل، نشان دادند که بخشی از اثربخشی حساسیت‌زدایی ممکن است ناشی از تأثیرات دارونما باشد. به عبارت دیگر، برخی از نتایج مثبت این تکنیک به دلیل انتظارهای مثبت مراجعان از درمان بوده است، نه لزوماً خود تکنیک حساسیت‌زدایی.
بازنگری در نحوه اجرای حساسیت‌زدایی: تحقیقات بعدی، مانند پژوهش‌های جان کراپفل و مایک ناواس در سال 1970، نشان دادند که در اجرای حساسیت‌زدایی، سلسله‌مراتب صحنه‌های اضطراب‌آور باید از بالابه‌پایین (یعنی از شدیدترین به ضعیف‌ترین محرک‌ها) انجام شود، نه برعکس. همچنین مشخص شد که برخلاف فرضیه اولیه ولپه، آرمیدگی (Relaxation) لزوماً برای موفقیت حساسیت‌زدایی ضروری نیست، اگر منطق درمان و نحوه مواجهه با اضطراب به‌درستی توضیح داده شود.
https://hottg.com/thirdwaveofBehaviorTherapy
>>Click here to continue<<
