علم بالینی به نظر می‌رسد به نقطۀ عطف خود رسیده است. به نظر می‌آید که پارادایم جدیدی شروع به پدیدارشدن کرده که اعتبار و سودمندی الگوی بیماری پزشکی را به پرسش می‌کشد؛ الگویی که فرض می‍کند ساختارهای بیماری پنهان را می‌توان با پروتکل‌های درمانی خاص هدف قرار داد. نسل جدیدی از مراقبت‌های مبتنی بر شواهد شروع به حرکت به‌سوی درمان‌های فرایند مدار کرده‌اند. روان‌درمانی‌هایی که میانجیگرها و تعدیل‌کننده‌های اساسی را بر اساس نظریه‌های آزمون‌پذیر هدف قرار می‌دهند. این حرکت می‌تواند نمایانگر تغییر پارادایمی در علم بالینی با تلویحاتی گسترده باشد. ممکن است در علم بالینی این تغییرات دیده شود: زوال درمان‌های نامدار دارای مجموعه‌ای از فناوری‌ها، زوال مکاتب وسیع، خیزش الگوهای آزمون‌پذیر، خیزش مطالعات مربوط به میانجیگرها و تعدیل‌کننده‌ها، ظهور شکل‌هایی جدید از تشخیص بر اساس تحلیل کارکردی، حرکت از رویکردهای قانون‌نگر به‌سوی رویکردهای فردنگار و حرکت به‌سوی فرایندهایی که عناصر قابل تغییر را مشخص می‌کنند. این تغییرات می‌تواند باعث یکپارچه شدن یا ارتباط یافتن گرایش‌ها، محیط‌ها و حتی فرهنگ‌های درمانی متفاوت شود.
>>Click here to continue<<