شاگرد معروف راجرز، چارلز بی. ترواکس در تحلیل ویدئوهای یکی از مراجعینی که راجرز با موفقیت با او کار کرده بود به نتیجۀ جالبی رسید: هرچند کارل راجرز در نظریه از توجه مثبت نامشروط سخن میگفت اما تحلیل عمل او در جلسات درمان نشان داد که او به صورت مشروط و انتخابی از توجه مثبت خویش استفاده میکرد. کوتاه سخن این که هرچند راجرز در نظر مخالف سرسخت اسکینر بود اما در اتاق درمان به صورت موفقی از تقویت طبیعی رفتارهای درمانجو سود میبرد. به عنوان مثال وقتی رفتارهای درمانجو نشان از یادگیری افتراقی و بینش او داشت راجرز همدلی و پذیرش معناداری نشان میداد و وقتی درمانجو مبهم سخن میگفت به طور معناداری از ارائۀ همدلی و پذیرش ابا و برای هدایت او تلاش میکرد:
Truax, C. B. (1966). Reinforcement and nonreinforcement in Rogerian psychotherapy. Journal of abnormal psychology, 71(1), 1.
https://pdfs.semanticscholar.org/f7c5/d6802eb0676f7ebe8bfa4da14912692a27bf.pdf
>>Click here to continue<<