Ulg‘ayish
Yillar oldin o‘zim o‘zgartira olmaydigan muammolar haqida jon kuydirib yozardim, e’tiborsiz emasligimni ko‘rsatishga urinardim. O‘zim uyaladigan jihati esa shu yozganlarimga qaysidir tashkilot yoxud amaldorlar munosabat bildirishini kutardim, o‘zimcha shuni talab qilardim.
Ulg‘aydim. Unday gaplarni yozish shunchaki o‘z vaqtimni va asablarimni yo‘qotish ekanini angladim. Endi yozsam ham hayotdagi ayrim voqeliklardan olgan xulosalarimni yozaman xolos. Yozganda ham ichim to‘lib ketsa yozaman. Aks holda, hammasi shunchaki xayollarimda qoladi.
Oldin ko'chaga chiqsam alohida, yangi kiyimlar kiyishga oshiqardim. Ulg‘aydim. Hozir alohida uchrashuvlar, nozik joylarga bormasam kiyimga umuman e'tibor qilmayman.
Oldinlari birinchi marta ko‘rgan istalgan insonga ishonch bildirar, yaqin bo‘lib ketishga urinardim. Ulg‘aydim. Endi odamlarni saralaydigan, menga zarar keltirishi mumkin bo‘lganlaridan uzoq turadigan bo‘ldim.
Bu kabi jarayonlar aslida qanday nomlanadi, buni bilmayman. Lekin bir narsani aniq bilaman: ayrim saboqlarni million odam sizga uqtirishga urinsa ham anglab yetmaysiz. Qachonki boshingizdan o‘tsa, his qilsangiz, keyingina "yetib boradi".
@soliyev
>>Click here to continue<<