در مقاله ای کوتاه در مجله #لنست (لینک) که رقیه گندمکار از علوم پزشکی تهران آن را نوشته، به موضوع نقش #زنان ایرانی در رهبری و هدایت دانشکدههای پزشکی پرداخته شده است.
از جمله در این مقاله اشاره شده است که «از زمان تأسیس دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران (قدیمیترین دانشکده پزشکی در ایران) در سال ۱۹۳۴، تنها یکی از ۳۱ رئیس این دانشکده زن بوده است. وضعیت در سایر دانشکدههای پزشکی ایران نیز مشابه است، این در حالی است که در حال حاضر درصد قابل توجهی از اعضای هیئت علمی دانشکدههای پزشکی را زنان تشکیل میدهند. به عنوان مثال، تقریباً ۴۵٪ از اعضای هیئت علمی دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران زن هستند. »
در قسمتی دیگر موانع یا نگرانیهایی در مورد این نوع انتصابات برای زنان مطرح میشود. از جمله در مقاله این طور اشاره شده است که انتصابهای مهمی همچون ریاست دانشکده پزشکی میتواند تحت تاثیر ملاحظات سیاسی باشد و نه فقط بر اساس معیارهای مربوط شایستگی. بنابراین، وقتی زنی به دلیل موارد سیاسی برای چنین پستی انتخاب میشود، این سوال مطرح میشود که آیا این انتصاب نمایشی است یا واقعاً به حذف نابرابری علیه زنان با گسترش چنین فرصتهایی کمک میکند. همچنین، به شدت تعصبات و کلیشههای جنسیتی اشاره میشود که در جوامع مردسالار، مذهبی و … بیشتر نمود پیدا میکند. مثال مشخصی از سیاستهای دولت ایران که منجر به تشدید این تعصبات شده، سیاستهای جمعیتی اخیر کشور (تشویق فرزندآوری) است.
نویسنده در نهایت نتیجه میگیرد که این موانع، پیشرفت زنان در رسیدن به موقعیتهایی مثل رهبری و هدایت دانشگاهها را به شدت دشوار کرده و موجب شده که دانشکدههای پزشکی از تنوع تجربیات و دیدگاهها محروم بمانند و فرصتهای برابر برای زنان نیز فراهم نشود.
@Scientometric
>>Click here to continue<<
