در روزهای اخیر، ترس، ناامنی و بی‌ثباتی، چهره‌ی شهر و شرایط روانی همه مردم را دگرگون کرده، طبیعتا درمانگر هم از همین مردم است و در دل همین واقعیت زندگی می‌کند. او هم انسانی است با همان دل‌نگرانی‌ها، همان ترس‌ها و همان پرسش‌های بی‌جواب… اما چیزی که جایگاه او را متفاوت می‌کند، این است که باید در دل این طوفان، هم مراقب روان خودش باشد و هم بتواند همراه و پناه روانِ رنج‌کشیده‌ی دیگری بماند و این قطعا کار ساده‌ای نیست. کرنبرگ به ما یاد داده که درمانگر بخشی از میدان عاطفی اتاق درمان است، نه بیرون آن؛ و اگر نتواند از خودش مراقبت کند، هم به خودش، و هم به درمان هم آسیب می‌زند. در چنین روزهایی، چند اصل ساده اما اساسی، می‌تواند چراغ راه ما درمانگران باشد:اول اینکه تا جایی که امکان دارد، پیوستگی درمان را حفظ کنیم. درمانجوها، به‌ویژه آن‌ها که آسیب‌پذیرترند، در روزهای بحران به ثبات و تداوم درمان نیاز بیشتری دارند. حتی اگر جلسات کوتاه‌تر یا ساده‌تر برگزار شوند، همین که چارچوب و روند درمانی حفظ شود، به درمانجو کمک می‌کند تا احساس گم‌گشتگی نکند. اما درمانگر نباید از مرزهای واقعیت چشم بپوشد. اگر امنیت جان یا روان خودش در خطر باشد، اگر شرایط بیرونی ادامه درمان را ناممکن کند، صداقت با بیمار و توضیح این مرزها بخشی از مسئولیت‌پذیری اوست. درمان دروغین یا وعده‌های غیرعملی، کمکی به بیمار نمی‌کند.دوم اینکه درمانگر باید از فرسودگی خودش پیشگیری کند. روانِ رواندرمانگر ابزار کار اوست. اگر این ابزار فرسوده شود، نه می‌تواند گوش بدهد، نه می‌تواند ابژه‌ی امنی برای بیمار باشد. این یعنی در روزهایی که خبرها و صحنه‌های دردناک از هر سو هجوم می‌آورند، لازم است درمانگر هم گاهی به روان خودش استراحت بدهد، از حجم بی‌پایان اخبار فاصله بگیرد، و با لحظه‌هایی کوچک اما مهم، روان خود را دوباره نیرو ببخشد. این کار، وظیفه ماست نه توصیه‌ای که بهتر است انجام شود.و سوم، درمانگر نباید خودش را در این روزها تنها بگذارد. جنگ و بحران، بار هیجانی انتقال و انتقال متقابل را سنگین‌تر می‌کند. درمانگر نیاز دارد با سوپروایزر یا همکارانش حرف بزند، فشارهایی را که تحمل می‌کند بازتاب بدهد، و در صورت امکان از سوپرویژن یا مشورت بهره بگیرد. درمانگر تنها، زودتر فرسوده می‌شود و ممکن است درگیر واکنش‌هایی شود که خودش هم از آن هشیار نیست.در روزهای جنگ، درمانگر پیش از آنکه پناه دیگری باشد، باید پناه خود را نگه دارد. این مراقبت، نشانه‌ی قدرت و پختگی اوست، نه ضعف. چنین مراقبتی است که او را در مسیر درمان، استوار نگه می‌دارد.#مونابدر

💎 @schematherapychannel

🧠طرحواره درمانی🧠

 در روزهای اخیر، ترس، ناامنی و بی‌ثباتی، چهره‌ی شهر و شرایط روانی همه مردم را دگرگون کرده، طبیعتا درمانگر هم از همین مردم است و در دل همین واقعیت زندگی می‌کند. او هم انسانی است با همان دل‌نگرانی‌ها، همان ترس‌ها و همان پرسش‌های بی‌جواب… اما چیزی که جایگاه او را متفاوت می‌کند، این است که باید در دل این طوفان، هم مراقب روان خودش باشد و هم بتواند همراه و پناه روانِ رنج‌کشیده‌ی دیگری بماند و این قطعا کار ساده‌ای نیست. کرنبرگ به ما یاد داده که درمانگر بخشی از میدان عاطفی اتاق درمان است، نه بیرون آن؛ و اگر نتواند از خودش مراقبت کند، هم به خودش، و هم به درمان هم آسیب می‌زند. در چنین روزهایی، چند اصل ساده اما اساسی، می‌تواند چراغ راه ما درمانگران باشد:اول اینکه تا جایی که امکان دارد، پیوستگی درمان را حفظ کنیم. درمانجوها، به‌ویژه آن‌ها که آسیب‌پذیرترند، در روزهای بحران به ثبات و تداوم درمان نیاز بیشتری دارند. حتی اگر جلسات کوتاه‌تر یا ساده‌تر برگزار شوند، همین که چارچوب و روند درمانی حفظ شود، به درمانجو کمک می‌کند تا احساس گم‌گشتگی نکند. اما درمانگر نباید از مرزهای واقعیت چشم بپوشد. اگر امنیت جان یا روان خودش در خطر باشد، اگر شرایط بیرونی ادامه درمان را ناممکن کند، صداقت با بیمار و توضیح این مرزها بخشی از مسئولیت‌پذیری اوست. درمان دروغین یا وعده‌های غیرعملی، کمکی به بیمار نمی‌کند.دوم اینکه درمانگر باید از فرسودگی خودش پیشگیری کند. روانِ رواندرمانگر ابزار کار اوست. اگر این ابزار فرسوده شود، نه می‌تواند گوش بدهد، نه می‌تواند ابژه‌ی امنی برای بیمار باشد. این یعنی در روزهایی که خبرها و صحنه‌های دردناک از هر سو هجوم می‌آورند، لازم است درمانگر هم گاهی به روان خودش استراحت بدهد، از حجم بی‌پایان اخبار فاصله بگیرد، و با لحظه‌هایی کوچک اما مهم، روان خود را دوباره نیرو ببخشد. این کار، وظیفه ماست نه توصیه‌ای که بهتر است انجام شود.و سوم، درمانگر نباید خودش را در این روزها تنها بگذارد. جنگ و بحران، بار هیجانی انتقال و انتقال متقابل را سنگین‌تر می‌کند. درمانگر نیاز دارد با سوپروایزر یا همکارانش حرف بزند، فشارهایی را که تحمل می‌کند بازتاب بدهد، و در صورت امکان از سوپرویژن یا مشورت بهره بگیرد. درمانگر تنها، زودتر فرسوده می‌شود و ممکن است درگیر واکنش‌هایی شود که خودش هم از آن هشیار نیست.در روزهای جنگ، درمانگر پیش از آنکه پناه دیگری باشد، باید پناه خود را نگه دارد. این مراقبت، نشانه‌ی قدرت و پختگی اوست، نه ضعف. چنین مراقبتی است که او را در مسیر درمان، استوار نگه می‌دارد.#مونابدر

💎 @schematherapychannel

❤5

hottg.com/schematherapychannel/7065

925 viewsJun 21 at 06:41