مرد حنجرهطلاییِ ما
او بینظیر و تکرار نشدنیست. مردی که در اوج شهرت، ممنوع شد اما خاکش را با عشقی عظیم که به آن داشت، ترک نکرد. تمام کودکیام با صدای او گذشت و این افتخار را داشتم که در سالهای اخیر، چند صباحی در جامهی پزشک و هوادار، در محضرش تلمذ کنم. او، با نگاهی عارفانه به جهان، شعرتر و فاخرتر از تمام کارهای ماندنیاش بود. چون چاهی عمیق، که به جایی خنک در میان آگاهی نقب زده و هیچ درد و بیمهری نمیتواند آنچه درونش است را کدر کند. استاد اکبر گلپایگانی، به انسان و ایران همواره عشق میورزید و تا آخرین نفسهایش این دو را در هر کلام پاس میداشت. این فقدان را به خانوادهی محترمشان، همسر مهربانشان که چون پروانهای در کنارشان بودند و تمامی یاران و دوستداران ایشان تسلیت میگویم
من که میدانم، شبی عمرم به پایان میرسد
نوبت خاموشی من، سهل و آسان میرسد
پس چرا، پس چرا، عاشق نباشم...
دکتر امید رضائی
انکولوژیست- نویسنده
بیمارستان جم
عکس: نغمه رضایی،۱۴۰۱
https://hottg.com/omidrezaie55
>>Click here to continue<<