امروز چند ساعتی میزبان یکی از دوستان عمانی ام که برای اولین بار به ایران آمده بود، بودم. در کافه ای که نشسته بودیم آهنگی از محسن چاوشی پخش شد.
عکس العملش برایم جالب بود. عجیب بود که ایشان را می شناخت. با چنان شوری از فعالیت های خیر جناب چاوشی صحبت می کرد که برایم شگفتی داشت.
از کمک به بیماران نیازمند، از رفع دین زندانیان مالی، از حال اشعار مولانا در ترانه هایش، از موسیقی پاپی که جنسش ایرانی و خاص است. آنقدر از جناب چاوشی گفت که ناگهان حسرت خوردم که چرا نیست که بغلش کنم، شانه هایش را بفشارم، پیشانی اش را ببوسم و بگویم:
دمت گرم که ایران را به خوبی به همسایه ها نشان دادی؛ نفست حق که مردمان را به نیکی دعوت می کنی و حس خوب خیرخواهی را منتقل می کنی. تنت سلامت که بهمان یادآوری کردی که درد هم وطن درد ما هم هست. وجودت شادمان که موسیقی پاپ ایرانی و مفاخر شعر ایران را به واسطه کارهایت به همسایگان معرفی کردی، روحت آرام که مسلمان و مسلمانی را تعریف کردی.
واقعا به تنهایی کار عقب افتاده وزارت ارشاد و کمیسیون فرهنگی مجلس در ایران هراسی، توسعه هنر، تولید موسیقی هدفمند، تبلیغ مسلمانی، تقویت فرهنگ خیرخواهی و وقف، نوع دوستی و انسانیت، گرامی داشت و معرفی شاعران ایران، را به دوش کشیدی.
عالیجناب چاوشی! درد و بلایت به جان کسانی که از فرهنگ و مسلمانی فقط به ظواهرش توجه می کنند.
"مجتبی حسینی"
☑️ @mohsenchavoshifc
>>Click here to continue<<