دکان‌دارهای بنجل‌فروش، شیادتر از هنرمندان بنجل‌اند.
اغلب بی‌هنرانی که در نتیجه‌ی عدم شناخت هنر از طرف عوام نام هنرمند را یدک می‌کشند بنجل و بی‌مایه‌اند. یک پای‌شان در ایران است و نوازندگان و بازیگران زن‌شان به روسری و توسری تن می‌دهند و یک پای‌شان در خارج از کشور است و با همان وضع فلاکت‌بار، نا-هنر اخته و ناقص‌شان را به فستیوال می‌برند و کنسرت برگزار می‌کنند و زن‌های به اصطلاح هنرمندشان هم روسری و کبودی توسری را برای خارج‌نشینان به ارمغان می‌آورند.
این جماعت دو سر گهی مردانه، نهایتِ اعتراضش سرپا شاشیدن در توالت است و به همین دلیل باد در غبغب می‌اندازد. و آن جماعت زنانه که به خفت تن داده و نهایت حرکت هنرمندانه‌اش پوشیدن جوراب تابه‌تاست، دارای مغزی روسپی‌ست که در ازای همکاری با فلان بی‌هنر و آرزوی سلبریتی‌شدن، شکوه، شوکت و غرور زنانه‌اش را می‌فروشد.
اعتماد به نفس کاذبی که ناشی از جیغ و سوت و هورا کشیدن مخاطب بی‌شناختِ داخل و خارج از ایران است بادکنکی‌ست که تنها با نشان دادن سوزن می‌ترکد، چه برسد به سوزن‌زدن به آن.
شیادتر از این‌ها کسانی‌اند که در ازای پول، شرایط را برای دوزیست بودن و دوزیست ماندن این بی‌مایه‌ها فراهم می‌کنند. نتیجه‌ی این ارتباط مسالمت‌آمیز و آمیزش اختگان و شیادان چیزی نخواهد بود جز ترویج و تکثیر نا-هنر فرتوت و فرسوده‌ای که نیندیشندگی می‌زاید و بس!
مزدک نظافت
#مزدک_نظافت
>>Click here to continue<<