فرَوَهَر، پرتو اهورایی است که هورمَزد در دل آدمی نهاده و همچون آتشی زیر خاکستر پنهان است. پس از سال های نخست زندگی، آدمیزاد رفته رفته در نمایش بیرونی گم می شود و این دو (فروهر و آدمی) دیگر هرگز همنشینی نمی کنند. مگر، کسی به گم گشتگی خود آگاه شود و با نیک نگریستن به درون و ژرف اندیشیدن، آتش نهفته را برافروزد که بسیار نادر است. در این روزگار پرهیاهو که همگان بدون درنگ می دوند و می دوند برای رسیدن به هیچ، کجاست مجال سفر به درون؟ آدم ها بیشتر در رویارویی با رنج و اندوه سترگ، ترس بزرگ، بیماری مرگبار یا مرگ، تکان می خورند و به خود می آیند. اکنون این همه یکجا گردهم آمده است. شاید هیچ رویدادی نمی توانست اثری چنین گسترده بر کل سیاره بگذارد و مردمان را از هر سرزمین و کیش و نژاد، همزمان خانه نشین کند. این خود فرصتی است که باید غنیمت شمرد و به بازنگری، خانه تکانی درونی و خردورزی پرداخت.
همانا سوگ از دست رفتن همنوعان و همدردی با بازماندگان، ناگفته و نادیده نیست.
در این روزها، اگر نمی توانید بیرون بروید، به درون بروید. سفر بسیار خوبی را برایتان آرزومندم.
مزدافر مؤمنی - چهارم فروردین 1399 instagram.com/mazdafar.momeni
>>Click here to continue<<