ما زنده‌ایم؛ شکرش با ما.
ما نفس می‌کشیم زیر آسمانی که لرزوندنش آسونه، ولی تسخیرش نه.
ما ملت ایرانیم؛ زخمی از تاریخ، اما بیدار، هوشیار، و هنوز ایستاده.
شاید رسانه‌های پرهیاهوشان گوش دنیا را پُر کرده باشد،
اما چیزی داریم که خریدنی نیست:
*دانش، ایمان، اتحاد*.
ما مردمی هستیم که با ریاضی رشد کردیم، با فکر حساب کردیم، با مغز ساختیم.
ما حساب‌بلدهای تاریخ‌ایم؛ خوب می‌دانیم دشمن وقتی ضرب می‌زند، ما باید تقسیم شویم بین هم؛ نه از هم.
ما یاد گرفته‌ایم جمع شویم پشت هم، و نگذاریم هیچ هدفی، هیچ موشکی، هیچ طمعی، هیچ جنایتی از اسرائیل به مقصد برسد.
ما ریاضی بلدیم؛ می‌دانیم جنگ عدد نیست، منطق است.
می‌دانیم در معادله قدرت، قلب‌هایی که برای خاک‌شان می‌تپد، از هر پهپاد و بمب و آمار، قوی‌ترند.
و ما قلب داریم، زیاد.
ما باور داریم، بسیار.
ما "ملت"یم، نه جمعیت.
ما امیدیم، نه انتظار.
شکر که هنوز عقل‌مان کار می‌کند،
شکر که هنوز جوان‌های‌مان رویا دارند،
شکر که هنوز سرزمین‌مان، چشم دارد به ما.
و ما می‌دانیم:
وقتی با اتحاد باشیم و حساب‌شده حرکت کنیم،
وقتی با علم، نه فقط احساس، پاسخ دهیم،
وقتی با مغزهای روشن و دل‌های قرص، بایستیم —
هیچ نقشه‌ای به نتیجه نمی‌رسد.
نه اسرائیل، نه هیچ دشمن دیگری، نمی‌تواند ملتی را شکست دهد که هم‌زمان می‌فهمد، می‌جنگد، می‌سازد، و باور دارد.
پس ما هستیم.
ساکت نمی‌مانیم، ولی بی‌حساب هم فریاد نمی‌زنیم.
با تدبیر پیش می‌رویم،
و با قدرت‌مان کاری می‌کنیم که هیچ هدفی از آن‌ها، به جواب نرسد.
ما جواب‌های‌مان را بلدیم.
مسئله را دیده‌ایم.
و راه‌حل در دست ماست.
>>Click here to continue<<