مَنَم که شُهرهٔ شَهرَم به عشقْ ورزیدن
مَنَم که دیده نَیالوده‌ام به بَد دیدن

وفا کنیم و مَلامَت کشیم و خوش باشیم
که در طَریقَتِ ما کافری‌ست رنجیدن

به پیرِ میکده گفتم که چیست راهِ نجات
بِخواست جامِ می و گفت عیب پوشیدن

🌲(حافظ، دیوان غزلیات، غزل ۳۹۳)

شُهره: مشهور
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

انسان شهرهٔ شهر یکتایی است، در کائنات برای عشق ورزیدن آفریده شده و مشهور شده و نباید دیده‌اش را، چشمش را به بد دیدن یعنی از طریق همانیدگی دیدن آلوده بکند.

«منم» این حافظ نیست، این‌طوری نیست که حافظ در شهر شیراز یکی از بهترین عشق‌ورزان بوده. شیراز را نمی‌گوید، ایران را هم نمی‌گوید، بلکه کل کائنات را می‌گوید.

منم که مشهورم در شهر وجود، در شهر یکتایی به عشق ورزیدن. عشق ورزیدن هم خودش گفت یعنی چه. به عشق زنده هستم و در هر کسی خداوند یا زندگی را می‌بینم، زنده شدم به خداوند. توجه کنید آن شعرها را به‌خاطر این خواندم قبلاً.

گفت کسانی وجود دارند، البته همه باید این‌طوری بشوند، گفت که این‌ها به بی‌نهایت خداوند زنده شده‌اند، کسی اگر بخواهد بحث کند، جدل کند بگوید این‌جایش غلط است، این‌جا درست است، این‌ها همه باطل است.

الآن می‌گوید انسان علی‌الاصول چون اَلَست است، خداوند بی‌نهایت خودش را و ابدیت خودش را در او کاشته، این‌ «کِشت اوّل» بوده، «کِشت اوّل کامل و بگزیده است»، کِشت بعدی که همین همانیدگی‌ها هستند، فاسد هستند و این کِشت‌های بعدی را اگر شخم بزند با این ابیات، به‌طوری که ریشه‌اش بیاید بیرون هیچ نماند، دراین‌صورت به بی‌نهایت و ابدیت خداوند زنده می‌شود، در کائنات، در عشق‌ورزی یعنی دیدن خدا در همه‌چیز بی‌نظیر است، در خودش هم همین را می‌بیند.

بنابراین چشمش را به دیدن با همانیدگی‌ها آلوده نمی‌کند. برای این کار در ابتدا باید وفا کند یعنی فضا را باز کند از جنس اَلَست باشد، وفا کند، وفا کردن یعنی از جنس اَلَست بودن. اَلَست را نشکند.

و اگر کسی ملامت کرد، ملامت بکِشد، درد هشیارانه بکِشد و خوش باشد و نرنجد، به‌طوری که در این کارِ عشق‌‌ورزی، زنده شدن به زندگی و عمل کردن به مقصود خود، در این طریق که ما فضاگشایی می‌کنیم، می‌خواهیم از جنس زندگی بشویم، در این راه، این‌‌که ما وفا کردن را از دست بدهیم، جنسیتمان را از دست بدهیم، کسی بتواند ما را بکِشد به ذهن، به‌طوری‌که بد ببینیم، از طریق همانیدگی ببینیم، برنجیم، این کافری است.

و شما هم می‌دانید رنجیدن معادل چیزی خواستن از دیگران است. چیزی خواستن یعنی عمل کردن به خواستن من‌ذهنی یعنی موتور من‌ذهنی روشن است. شما باید موتور من‌ذهنی را خاموش کنید که نخواهد.

گنج حضور
پرویز شهبازی
@mahfelekhodshenasi

خودشناسی ... خودت را ببین

مَنَم که شُهرهٔ شَهرَم به عشقْ ورزیدن
مَنَم که دیده نَیالوده‌ام به بَد دیدن

وفا کنیم و مَلامَت کشیم و خوش باشیم
که در طَریقَتِ ما کافری‌ست رنجیدن

به پیرِ میکده گفتم که چیست راهِ نجات
بِخواست جامِ می و گفت عیب پوشیدن

🌲(حافظ، دیوان غزلیات، غزل ۳۹۳)

شُهره: مشهور
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

انسان شهرهٔ شهر یکتایی است، در کائنات برای عشق ورزیدن آفریده شده و مشهور شده و نباید دیده‌اش را، چشمش را به بد دیدن یعنی از طریق همانیدگی دیدن آلوده بکند.

«منم» این حافظ نیست، این‌طوری نیست که حافظ در شهر شیراز یکی از بهترین عشق‌ورزان بوده. شیراز را نمی‌گوید، ایران را هم نمی‌گوید، بلکه کل کائنات را می‌گوید.

منم که مشهورم در شهر وجود، در شهر یکتایی به عشق ورزیدن. عشق ورزیدن هم خودش گفت یعنی چه. به عشق زنده هستم و در هر کسی خداوند یا زندگی را می‌بینم، زنده شدم به خداوند. توجه کنید آن شعرها را به‌خاطر این خواندم قبلاً.

گفت کسانی وجود دارند، البته همه باید این‌طوری بشوند، گفت که این‌ها به بی‌نهایت خداوند زنده شده‌اند، کسی اگر بخواهد بحث کند، جدل کند بگوید این‌جایش غلط است، این‌جا درست است، این‌ها همه باطل است.

الآن می‌گوید انسان علی‌الاصول چون اَلَست است، خداوند بی‌نهایت خودش را و ابدیت خودش را در او کاشته، این‌ «کِشت اوّل» بوده، «کِشت اوّل کامل و بگزیده است»، کِشت بعدی که همین همانیدگی‌ها هستند، فاسد هستند و این کِشت‌های بعدی را اگر شخم بزند با این ابیات، به‌طوری که ریشه‌اش بیاید بیرون هیچ نماند، دراین‌صورت به بی‌نهایت و ابدیت خداوند زنده می‌شود، در کائنات، در عشق‌ورزی یعنی دیدن خدا در همه‌چیز بی‌نظیر است، در خودش هم همین را می‌بیند.

بنابراین چشمش را به دیدن با همانیدگی‌ها آلوده نمی‌کند. برای این کار در ابتدا باید وفا کند یعنی فضا را باز کند از جنس اَلَست باشد، وفا کند، وفا کردن یعنی از جنس اَلَست بودن. اَلَست را نشکند.

و اگر کسی ملامت کرد، ملامت بکِشد، درد هشیارانه بکِشد و خوش باشد و نرنجد، به‌طوری که در این کارِ عشق‌‌ورزی، زنده شدن به زندگی و عمل کردن به مقصود خود، در این طریق که ما فضاگشایی می‌کنیم، می‌خواهیم از جنس زندگی بشویم، در این راه، این‌‌که ما وفا کردن را از دست بدهیم، جنسیتمان را از دست بدهیم، کسی بتواند ما را بکِشد به ذهن، به‌طوری‌که بد ببینیم، از طریق همانیدگی ببینیم، برنجیم، این کافری است.

و شما هم می‌دانید رنجیدن معادل چیزی خواستن از دیگران است. چیزی خواستن یعنی عمل کردن به خواستن من‌ذهنی یعنی موتور من‌ذهنی روشن است. شما باید موتور من‌ذهنی را خاموش کنید که نخواهد.

گنج حضور
پرویز شهبازی
@mahfelekhodshenasi

hottg.com/mahfelekhodshenasi/13579

351 viewsشهریار محرز, Mar 21 at 18:01