..... ادامه

شروع جنگ جهانی را به شلیک گلوله‌ای از تپانچه جوان 19 ساله صرب، گاوریلو پرنسیپ، نسبت می دهند. اگر به کتاب توپ های ماه اوت نوشته باربارا تاکمن و مقدمه درخشان مترجم کتاب محمد قائد (نشر ماهی، چاپ اول 1393) مراجعه کنیم، می بینیم که در واقع مقدمات جنگ از بیست تا سی سال پیش آماده شده بود و منتظر یک بهانه برای شروع جنگ بودند.
در همان زمان مشخص شده بود که اروپا دیگر جا برای اسکان و تغذیه مردم خودش ندارد. خاک ها فقیر و بی حاصل شده بود و کشتی‎های اروپایی قاره‎های دور را در جستجوی کود خفاش در غارها می کاویدند تا با آن ها کشاورزی را سر پا نگه دارند. چند سالی مانده بود تا فریتز هابر بتواند نیتروژن را از هوا استخراج کند، کاری که تا آن زمان فقط در قدرت انرژی یک صاعقه بود. هر چند به مجرد چنین کشفی، هابر علاوه بر کاربرد آن در کشاورزی شخصا در تولید سلاح شیمیایی در جنگ جهانی اول شرکت کرد. کشف او در وجه صلح آمیز می توانست میلیون‎ها نفر را سیر کند و امروز هم سیر می کند. امروز هم بیکاری، رکود اقتصادی و کمبود منابع به ویژه آب در خاورمیانه، شرایط را کمینه به همان میزان وخیم کرده است.
آن چه که مرا وادار به نوشتن این مطلب کرد، فقدان صدای افرادی است از جنس روشنفکران، ادبا، دلسوزان، دانشگاهیان و هر که می توان آن ها را یاران صلح نامید تا یک صدا از صلح دفاع کنند. این خلاء بزرگی است که در سطح جوامع مدنی سه قدرت منطقه، به ترتیب حروف الفبا بر اساس الفبای آرامی (ایران، ترکیه و عربستان سعودی) و حروف لاتین (عربستان سعودی، ایران و ترکیه) دیده می شود. جوامع مدنی این سه کشور گویا با هم ارتباط ندارند. بر آن هم حرجی نیست. اگر جایزه نوبل 2006 را به اورهان پاموک نداده بودند، هرگز ما از وجود چنین نویسنده ای در ترکیه با خبر نمی شدیم. ارتباط فرهنگی این سه کشور آن قدر ضعیف است که حتی یک ناله ضعیف ولی هماهنگ بین اندیشمندان آن‎ها در حفاظت از ارزش های انسانی شنیده نمی‎شود.
اگر ایران، ترکیه و عربستان را بر اساس شخصیت های اسطوره ای ایران زمین، به ترتیب ایرج، تور و سلم فرزندان فریدون فرض کنیم، این بار دشمنی و کینه بین برادران باید مهار شود. مبارزه با جنگ باید از درون مغزها آغاز شود. مسلم است که اگر خود مسئله را حل نکنند، دیگران به خود حق دخالت خواهند داد.
با این مقدمه توجه تان را به دو مقاله از یادداشت هایم از مجله پیام یونسکو 322 سال بیست و هشتم، انتشار در ایران آبان 1376جلب می کنم: یکی مصاحبه با پریدراگ ماتویویچ است که از قهرمانان ثابت قدم حقوق بشر بود و بیشتر وقت خود را بعد از جنگ بالکان صرف مرهم نهادن بر زخم های جنگ برادر کشی آن ناحیه می گذراند. دیگری ویدوساف استفانوویچ نویسنده بزرگ معاصر صربی است که در کتاب خود به نام "گواه" ده سال پیش از جنگ وقوع آن را پیش بینی کرده بود. روی سخنم با متفکران و روشنفکران هر سه کشور است که خود را از جنس این دو نویسنده می دانند. هر دو نویسنده به خاطر دفاع از صلح با تهمت خیانت و اهانت نیز روبرو بوده اند. باشد که از خواندن هر دو مقاله بهره فراوان ببرید. مطمئنم که پیام یونسکو به ترکی و عربی هم ترجمه شده است. امیدوارم در ترکیه و عربستان هم به این دو مصاحبه توجه کنند.
کامران شریفی
۴ آبان ۱۳۹۸
https://hottg.com/ksharifiRRB
۳۸۲

لوح

لوح

آیا از بالکن خود بالکان را نمی بینید؟: پرواز روح گاوریلو پرنسیپ برفراز خاورمیانه وضعیت خاورمیانه اسف بار است. حمله ترکیه به شمال سوریه، در داخل کشور هم از حمایت احزاب مخالف حزب حاکم که چشم دیدن آن را ندارند، برخوردار است. لبنان به سوی فلج شدن پیش می‎رود و…

..... ادامه

شروع جنگ جهانی را به شلیک گلوله‌ای از تپانچه جوان 19 ساله صرب، گاوریلو پرنسیپ، نسبت می دهند. اگر به کتاب توپ های ماه اوت نوشته باربارا تاکمن و مقدمه درخشان مترجم کتاب محمد قائد (نشر ماهی، چاپ اول 1393) مراجعه کنیم، می بینیم که در واقع مقدمات جنگ از بیست تا سی سال پیش آماده شده بود و منتظر یک بهانه برای شروع جنگ بودند.
در همان زمان مشخص شده بود که اروپا دیگر جا برای اسکان و تغذیه مردم خودش ندارد. خاک ها فقیر و بی حاصل شده بود و کشتی‎های اروپایی قاره‎های دور را در جستجوی کود خفاش در غارها می کاویدند تا با آن ها کشاورزی را سر پا نگه دارند. چند سالی مانده بود تا فریتز هابر بتواند نیتروژن را از هوا استخراج کند، کاری که تا آن زمان فقط در قدرت انرژی یک صاعقه بود. هر چند به مجرد چنین کشفی، هابر علاوه بر کاربرد آن در کشاورزی شخصا در تولید سلاح شیمیایی در جنگ جهانی اول شرکت کرد. کشف او در وجه صلح آمیز می توانست میلیون‎ها نفر را سیر کند و امروز هم سیر می کند. امروز هم بیکاری، رکود اقتصادی و کمبود منابع به ویژه آب در خاورمیانه، شرایط را کمینه به همان میزان وخیم کرده است.
آن چه که مرا وادار به نوشتن این مطلب کرد، فقدان صدای افرادی است از جنس روشنفکران، ادبا، دلسوزان، دانشگاهیان و هر که می توان آن ها را یاران صلح نامید تا یک صدا از صلح دفاع کنند. این خلاء بزرگی است که در سطح جوامع مدنی سه قدرت منطقه، به ترتیب حروف الفبا بر اساس الفبای آرامی (ایران، ترکیه و عربستان سعودی) و حروف لاتین (عربستان سعودی، ایران و ترکیه) دیده می شود. جوامع مدنی این سه کشور گویا با هم ارتباط ندارند. بر آن هم حرجی نیست. اگر جایزه نوبل 2006 را به اورهان پاموک نداده بودند، هرگز ما از وجود چنین نویسنده ای در ترکیه با خبر نمی شدیم. ارتباط فرهنگی این سه کشور آن قدر ضعیف است که حتی یک ناله ضعیف ولی هماهنگ بین اندیشمندان آن‎ها در حفاظت از ارزش های انسانی شنیده نمی‎شود.
اگر ایران، ترکیه و عربستان را بر اساس شخصیت های اسطوره ای ایران زمین، به ترتیب ایرج، تور و سلم فرزندان فریدون فرض کنیم، این بار دشمنی و کینه بین برادران باید مهار شود. مبارزه با جنگ باید از درون مغزها آغاز شود. مسلم است که اگر خود مسئله را حل نکنند، دیگران به خود حق دخالت خواهند داد.
با این مقدمه توجه تان را به دو مقاله از یادداشت هایم از مجله پیام یونسکو 322 سال بیست و هشتم، انتشار در ایران آبان 1376جلب می کنم: یکی مصاحبه با پریدراگ ماتویویچ است که از قهرمانان ثابت قدم حقوق بشر بود و بیشتر وقت خود را بعد از جنگ بالکان صرف مرهم نهادن بر زخم های جنگ برادر کشی آن ناحیه می گذراند. دیگری ویدوساف استفانوویچ نویسنده بزرگ معاصر صربی است که در کتاب خود به نام "گواه" ده سال پیش از جنگ وقوع آن را پیش بینی کرده بود. روی سخنم با متفکران و روشنفکران هر سه کشور است که خود را از جنس این دو نویسنده می دانند. هر دو نویسنده به خاطر دفاع از صلح با تهمت خیانت و اهانت نیز روبرو بوده اند. باشد که از خواندن هر دو مقاله بهره فراوان ببرید. مطمئنم که پیام یونسکو به ترکی و عربی هم ترجمه شده است. امیدوارم در ترکیه و عربستان هم به این دو مصاحبه توجه کنند.
کامران شریفی
۴ آبان ۱۳۹۸
https://hottg.com/ksharifiRRB
۳۸۲

Telegram

لوح

گشتی در یادداشت های دکتر کامران شریفی

hottg.com/ksharifiRRB/28

400 viewsKamran Sharifi, edited  Oct 26, 2019 at 11:54