🔵   اشغال صندلی‌های خالی از قدرت چه فایده دارد؟

در ساختارهای نوین سیاست و در نظام بورکراتیک، برای هر یک از صندلی‌های سیاست و هر مقام و موقعیت اداری، سهمی از قدرت، اختیار و مسئولیت اختصاص داده شده است. توزیع قدرت، دقیقا ناظر به این است که هر پست و مقام در مجموعه‌ی سلسله مراتب تقسیم قدرت، واجد نوعی قدرت، اختیار و مسئولیتِ از قبل تعیین شده است. به نحوی که هر صندلی، فارغ از این که چه کسی و یا کسانی آن را اشغال می‌کند، همان قدرتِ تصمیم‌گیری را در اختیار دارد. به سخن دیگر، هر موقعیت و مقامی که در مناسبات مدرن تعریف شده است، فی نفسه سهمی از قدرت را از آنِ خود کرده است. از این رو مهم نیست چه کسی آن مقام را اشغال می‌کند، زیرا هر کسی که در روند دموکراتیک، موفق به نشستن بر روی یکی از صندلی‌ها بشود، آن سهم به او واگذار می‌گردد.

✅  انتخابات، یعنی تلاش برای تصاحب بخش بزرگتری از قدرت توزیع شده و کسب سهم کرسی‌هایی که واجد قدرت‌اند. در این روند، هر گروه و حزبی می‌خواهد که صندلی‌های بیشتری اشغال کند و وزن و گستره‌ی بیشتری از قدرت را در اختیار بگیرد تا در سرنوشت سیاسی کشور موثرتر باشد. چنین روندی پیش‌فرضش این است که هر صندلی در ساختار سیاسی، سهمی از قدرت واقعی و مستقل را داراست. اما اگر این پیش‌فرض اشتباه باشد چه؟ اگر صندلی‌ها پیش از این از قدرت تهی شده باشند، چه باید کرد؟ صندلی تهی، صندلی است که تصاحب کننده‌ی آن فاقد قدرت و اختیار لازم برای مسئولیتی است که به او واگذار شده است. صندلی تهی، اشاره به مقام و موقعیتی نمایشی و تصنعی دارد.

✅  این روزها در میان فعالان سیاسی و کنشگران حزبی، پرسش این است که چگونه می‌توان و آیا می‌توان صندلی‌های بیشتری از پارلمان را تصاحب کرد؟ و به این پرسش نمی اندیشند که: در هنگامی که صندلی‌ها سهم‌شان را از قدرت از دست داده‌اند، به دست آوردن‌شان چه فایده دارد؟ بنابر این پرسش باید این باشد که چه کنیم موقعیت‌ها‌ی سیاسی، قدرت از دست رفته‌شان را به دست آورند؟ هدف نه تصاحب صندلی‌های خالی، بلکه احیا موقعیت‌هایی است که قدرت‌شان را بتدریج از دست داده‌اند. احیا قدرت موقعیت‌های سیاسی و اداری، مهمتر است از کسب آماری موقعیت‌هایی که تهی از قدرت‌اند. مگر این که افراد بخواهند از موقعیت‌ها نردبانی برای رسیدن به منافع شخصی خود بسازند. در این صورت، "سیاست" متنفی می‌شود.
پیش از آن که به تصاحب صندلی‌های قدرت بیندیشیم، باید که قدرتِ از دست رفته را به جوی اصلی برگرداند  و موضوع توزیع قدرت را به صورت جدی مطرح نمود. در غیر این صورت، انتخابات و پارلمان برای دموکراسی، به منزله‌ی یک شوخیِ تلخ است.

✔️  مسئله‌ی ما این است: یافتن راهی برای توزیع مجدد قدرت، نه کسب صندلی‌های خالی از قدرت. چه کنیم صندلی‌ها جان بگیرند، زیرا جسم بی‌جان صندلی‌ها، هیچ دردی از جامعه و سیاست را درمان نخواهد کرد.

✍️ علی زمانیان -  ...۱۴۰۲/۱۱/۲۶

@kherade_montaghed

خرد منتقد

🔵   اشغال صندلی‌های خالی از قدرت چه فایده دارد؟

در ساختارهای نوین سیاست و در نظام بورکراتیک، برای هر یک از صندلی‌های سیاست و هر مقام و موقعیت اداری، سهمی از قدرت، اختیار و مسئولیت اختصاص داده شده است. توزیع قدرت، دقیقا ناظر به این است که هر پست و مقام در مجموعه‌ی سلسله مراتب تقسیم قدرت، واجد نوعی قدرت، اختیار و مسئولیتِ از قبل تعیین شده است. به نحوی که هر صندلی، فارغ از این که چه کسی و یا کسانی آن را اشغال می‌کند، همان قدرتِ تصمیم‌گیری را در اختیار دارد. به سخن دیگر، هر موقعیت و مقامی که در مناسبات مدرن تعریف شده است، فی نفسه سهمی از قدرت را از آنِ خود کرده است. از این رو مهم نیست چه کسی آن مقام را اشغال می‌کند، زیرا هر کسی که در روند دموکراتیک، موفق به نشستن بر روی یکی از صندلی‌ها بشود، آن سهم به او واگذار می‌گردد.

✅  انتخابات، یعنی تلاش برای تصاحب بخش بزرگتری از قدرت توزیع شده و کسب سهم کرسی‌هایی که واجد قدرت‌اند. در این روند، هر گروه و حزبی می‌خواهد که صندلی‌های بیشتری اشغال کند و وزن و گستره‌ی بیشتری از قدرت را در اختیار بگیرد تا در سرنوشت سیاسی کشور موثرتر باشد. چنین روندی پیش‌فرضش این است که هر صندلی در ساختار سیاسی، سهمی از قدرت واقعی و مستقل را داراست. اما اگر این پیش‌فرض اشتباه باشد چه؟ اگر صندلی‌ها پیش از این از قدرت تهی شده باشند، چه باید کرد؟ صندلی تهی، صندلی است که تصاحب کننده‌ی آن فاقد قدرت و اختیار لازم برای مسئولیتی است که به او واگذار شده است. صندلی تهی، اشاره به مقام و موقعیتی نمایشی و تصنعی دارد.

✅  این روزها در میان فعالان سیاسی و کنشگران حزبی، پرسش این است که چگونه می‌توان و آیا می‌توان صندلی‌های بیشتری از پارلمان را تصاحب کرد؟ و به این پرسش نمی اندیشند که: در هنگامی که صندلی‌ها سهم‌شان را از قدرت از دست داده‌اند، به دست آوردن‌شان چه فایده دارد؟ بنابر این پرسش باید این باشد که چه کنیم موقعیت‌ها‌ی سیاسی، قدرت از دست رفته‌شان را به دست آورند؟ هدف نه تصاحب صندلی‌های خالی، بلکه احیا موقعیت‌هایی است که قدرت‌شان را بتدریج از دست داده‌اند. احیا قدرت موقعیت‌های سیاسی و اداری، مهمتر است از کسب آماری موقعیت‌هایی که تهی از قدرت‌اند. مگر این که افراد بخواهند از موقعیت‌ها نردبانی برای رسیدن به منافع شخصی خود بسازند. در این صورت، "سیاست" متنفی می‌شود.
پیش از آن که به تصاحب صندلی‌های قدرت بیندیشیم، باید که قدرتِ از دست رفته را به جوی اصلی برگرداند  و موضوع توزیع قدرت را به صورت جدی مطرح نمود. در غیر این صورت، انتخابات و پارلمان برای دموکراسی، به منزله‌ی یک شوخیِ تلخ است.

✔️  مسئله‌ی ما این است: یافتن راهی برای توزیع مجدد قدرت، نه کسب صندلی‌های خالی از قدرت. چه کنیم صندلی‌ها جان بگیرند، زیرا جسم بی‌جان صندلی‌ها، هیچ دردی از جامعه و سیاست را درمان نخواهد کرد.

✍️ علی زمانیان -  ...۱۴۰۲/۱۱/۲۶

@kherade_montaghed

hottg.com/kherade_montaghed/1022

5.2K viewsFeb 15 at 05:23