تعادل وجهی علنی از عدالت است ولیکن میتوان با ستم نیز تعادل ایجاد کرد، تعادلی گذرنده و شکننده...ولی شعر ابزاری شگرف است برای تصویرگری داد و آزادی و این از عجایب است زیرا شعر با بیرون آوردن اشیاء از موضع خود قوت میگیرد و عدل بر قرار دادن اشیاء بر موضع خود تعریف مییابد!
شاعری را خوش است که در سفر بیتعادلی، در سفر درهم کردن واقعیات با عاطفه و تخیل و اندیشه، به ابزار مدح و هزل و هجو و تغزل و توصیف آنچه میخواهی باشد، نزدیکترین راه به داد انسان است! و این از عجایب کلام بوده از دیروز تا همیشه!
سالنامه انجمن ادبی آیینه
آثاری از شاعران معاصر ایران زمین که داد و دوستی را برترین هنر میدانند(نامی نمیبرم از تهیهکنندگان و شاعران این سالنامه که نمیتوان در این پانویس نام یکایک این دوستان را آورد.)
@karizga
>>Click here to continue<<