نوشتن کار خطرناکی‌ست و گمان کنم در زمان نه چندان دور آینده که ابزار علمی برای شناخت روان آدمی کمالی دیگر بیابند از نویسندگان به عنوان گلادیاتورهای مازوخیست تاریخ یاد کنند که بی هیچ پروایی در نگاه دیگران عریان می‌شدند!
چرا راه دور برویم،هم‌اینک می‌توان با واکاوی و بررسی ده متن کوتاه از یک نویسنده یا شاعر با احتمال درستی بسیار بالا دانست که او از لحاظ روحی و روانی و دیگر لحاظ‌ها در چه جایگاهی قرار دارد!
شاعری!که مدام از خیانت و تنهایی و غدر معشوق سخن می‌گوید،غیر از این است که در حال شرح بی عرضگی‌ها،ناکامی‌ها و نا بسندگی وجود خود است؟و نویسنده‌ای که در تداومی آسیمه وار از زیبایی‌ها می‌نویسد بی تردید در کنه ذات خود،خویشتن را وصله‌ای ناجور و زشت رویی بی کمترین اعتماد به نفس نمایش می‌دهد!
شاید همه این متن،حرف مفت باشد اما از من که چهل سال است می‌نویسم به هزار دلیل نانوشته بپذیرید که نوشتن کار بسیار خطرناکی‌ست.
یزدان رحیمی
"اوراق_پراکنده
@karizga
>>Click here to continue<<