در اینباره ملاحظاتی وجود دارد:
اینکه رای خرد جمعی در حیطه زبان از کاربرد کاربران زبان برمی‌آید و این که خرد جمعی حکم می‌کند در حالت نهی از مَ استفاده نکنیم،قابل پذیرش است و خلاف آن رفتار کردن تا حدودی ناهنجار ولی نمی‌توان انکار کرد که با این یگانه سازی امکانی در زبان فارسی حداقل در بیشینه اذهان مخاطبان و کاربران زبان فارسی بتدریج حذف خواهد شد.
ناگزیرم برای بیان بهتر ابتدا تعریفی ارائه کنم و سپس سرکی به زبان عربی بکشم.
فعل نهی در واقع صورت منفی شده‌ی فعل فرمایشی یا امری است ولی فعل نفی صورت منفی شده هر غیر فرمایشی است که شامل اخبار و التزام و زمان‌ها و ساخت‌ها در فارسی می‌شود.بنابراین تفاوت معنایی میان نهی و نفی بسیار آشکار است و نمی‌توان منکر آن بود.(فعل نهی در فارسی به سادگی قابل تشخیص از نفی است ولی سخن اینجا نیست)
اگرچه لا در عربی ادات نفی و نهی است اما:
۱)فعل نهی غالبا در اول جمله می‌آید و نفی معمولا در میان جمله.
۲)فعل نهی حالت امری دارد و نفی فقط منفی‌ساز است.
۳)لای نهی موجب ساکن شدن آخر فعل می‌شود ولی نفی چنین نیست.
به این ترتیب حیطه‌های نهی و نفی در عربی کاملا واضح و روشن و تشخیص آن قاعده‌مند است.
اما نهی و نفی در پارسی اگرچه به سادگی و از سیاق معنایی و در برخی موارد از فرم ظاهری قابل تشخیص هستند ولی با متفاوت بودن ادات خود،تفکیکی ظاهری و قطعی نیز می‌یابند که با یگانه کردن این ادات این امکان از زبان سلب می‌شود و در گذر زمان یک قدم ولو کوتاه از زبان پارسی فاصله می‌گیریم لذا به نظر می‌رسد احیای علامت نهی در زبان پارسی از حذف آن به صواب‌تر باشد
به دوستانم گفتم اگر آن کار را نکنید قطعا اخلاقی رفتار کرده‌اید و دقیقا به همین دلیل بود که استاد فریاد می‌کشید:مکنید!/نکنید!
انتخاب درست کدام است؟
>>Click here to continue<<