چقدر این روزها فوتبال برای ما، نقش متفاوتی بازی می‌کند. بدون اعتنا به «فرضیه‌های توطئه» و تفکرات «دایی جان ناپلئونی» دیگر باور می‌کنیم که آنچه در تیم‌های باشگاهی اتفاق می‌افتد مهندسی شده است. در زمانه‌ای که مردم در سرخورده‌ترین دوران حیات خود به سر می‌برند، هر تلاشی برای مهم و با اهمیت نشان دادن فوتبال باشگاهی حنای بی‌رنگی است که مسوولان فوتبال و ورزش کشور از این اتفاق «کیف» می‌کنند و تمام هم و غم خود را روی فوتبال ملی متمرکز کرده‌اند. اما همین فوتبالی که برای آن ساعتها برنامه‌های بی‌محتوا ساخته می شود نتوانسته سمت و سوی افکار عمومی را به سمت خود متمایل کند. جامعه هواداری فوتبال آنقدر که از برد تاجیکستان سرمست می‌شود از باخت دشمن هشت ساله مقابل اردن شادی نمی‌کند. دلیل آن هم واضح است. مردم دیگر خیلی درگیر دشمن قدیمی نیستند. حتی سوت زدن فغانی به عنوان داوری از استرالیا هم سبب نشده که «کَک کسی بگزد». ولی اینکه مردم ایران از پیروزی تاجیک‌ها خوشحال می‌شوند قابل تامل است. آیا وجه اشتراکی به نام «زبان فارسی» باعث این شادی است؟ خیلی قابل قبول نیست. چون این روزها که همه دوست دارند «فارسی فورگت کرده باشند» و با هزار غلط املایی متنی بنویسند، کسی برای بقا و حفظ زبان فارسی دلواپس نیست. مرز مشترکی هم از لحاظ همسایگی با تاجیک‌ها نداریم پس چرا ذوق می‌کنیم؟ به نظر می‌رسد حقیقت تلخی پشت این خوشحالی پنهان است که برای باخت عراق وجود ندارد. ما به تدریج از افتخارات فوتبال خالی شده‌ایم. همه آن دستاوردهایی که به عنوان اولین بار کسب می‌کردیم گرد و خاک گرفته‌اند. فوتبال برای ما تغییر شکل داده. اگر بازیکنان به دنبال پول و جاه و مقام هستند، تماشاگران عادی همچنان به دنبال عشق در فوتبال می‌گردند. مردم از برد تاجیکستان خوشحال می‌شوند چون آنها این موفقیت را با عشق کسب کردند. موفقیت آنها برای ما یادآور روزهای خوشی است که آنقدر سریع و سخت گذشتند که حتی گاهی اوقات آنها را به یاد نمی‌آوریم. برای فوتبالدوستان مهم نیست که چهار دهه پیش، با عراق یکدیگر را تکه و پاره می‌کردیم. ما به خوبی معنای جنگ و صلح را درک کرده‌ایم. حالا عراق دشمن ما نیست. بنابراین باخت آنها به حال ما فرقی ندارد. ولی برد این تیم همزبان برای ما یادآوری کرد که روزهای خوبی هم در فوتبال داشته‌ایم بدون اینکه برای عاشق شدن نیاز به دلار خرج کردن باشد. بله، این حکایت این روزهای فوتبال ماست. خودمان را در قالب بازیکنان شاد و پیروز تاجیک دیدیم حتی اگر شده برای لحظه‎ای.

Sport Journalism

چقدر این روزها فوتبال برای ما، نقش متفاوتی بازی می‌کند. بدون اعتنا به «فرضیه‌های توطئه» و تفکرات «دایی جان ناپلئونی» دیگر باور می‌کنیم که آنچه در تیم‌های باشگاهی اتفاق می‌افتد مهندسی شده است. در زمانه‌ای که مردم در سرخورده‌ترین دوران حیات خود به سر می‌برند، هر تلاشی برای مهم و با اهمیت نشان دادن فوتبال باشگاهی حنای بی‌رنگی است که مسوولان فوتبال و ورزش کشور از این اتفاق «کیف» می‌کنند و تمام هم و غم خود را روی فوتبال ملی متمرکز کرده‌اند. اما همین فوتبالی که برای آن ساعتها برنامه‌های بی‌محتوا ساخته می شود نتوانسته سمت و سوی افکار عمومی را به سمت خود متمایل کند. جامعه هواداری فوتبال آنقدر که از برد تاجیکستان سرمست می‌شود از باخت دشمن هشت ساله مقابل اردن شادی نمی‌کند. دلیل آن هم واضح است. مردم دیگر خیلی درگیر دشمن قدیمی نیستند. حتی سوت زدن فغانی به عنوان داوری از استرالیا هم سبب نشده که «کَک کسی بگزد». ولی اینکه مردم ایران از پیروزی تاجیک‌ها خوشحال می‌شوند قابل تامل است. آیا وجه اشتراکی به نام «زبان فارسی» باعث این شادی است؟ خیلی قابل قبول نیست. چون این روزها که همه دوست دارند «فارسی فورگت کرده باشند» و با هزار غلط املایی متنی بنویسند، کسی برای بقا و حفظ زبان فارسی دلواپس نیست. مرز مشترکی هم از لحاظ همسایگی با تاجیک‌ها نداریم پس چرا ذوق می‌کنیم؟ به نظر می‌رسد حقیقت تلخی پشت این خوشحالی پنهان است که برای باخت عراق وجود ندارد. ما به تدریج از افتخارات فوتبال خالی شده‌ایم. همه آن دستاوردهایی که به عنوان اولین بار کسب می‌کردیم گرد و خاک گرفته‌اند. فوتبال برای ما تغییر شکل داده. اگر بازیکنان به دنبال پول و جاه و مقام هستند، تماشاگران عادی همچنان به دنبال عشق در فوتبال می‌گردند. مردم از برد تاجیکستان خوشحال می‌شوند چون آنها این موفقیت را با عشق کسب کردند. موفقیت آنها برای ما یادآور روزهای خوشی است که آنقدر سریع و سخت گذشتند که حتی گاهی اوقات آنها را به یاد نمی‌آوریم. برای فوتبالدوستان مهم نیست که چهار دهه پیش، با عراق یکدیگر را تکه و پاره می‌کردیم. ما به خوبی معنای جنگ و صلح را درک کرده‌ایم. حالا عراق دشمن ما نیست. بنابراین باخت آنها به حال ما فرقی ندارد. ولی برد این تیم همزبان برای ما یادآوری کرد که روزهای خوبی هم در فوتبال داشته‌ایم بدون اینکه برای عاشق شدن نیاز به دلار خرج کردن باشد. بله، این حکایت این روزهای فوتبال ماست. خودمان را در قالب بازیکنان شاد و پیروز تاجیک دیدیم حتی اگر شده برای لحظه‎ای.

hottg.com/journalistafsoon/10220

150 viewsJan 29 at 17:25