در «سالو» نباید بدنبال لحظات دلنشین و نماهای زیبا بود؛ بلکه «پازولینی» در این فیلم با تسلّط بالا بر حرفهٔ فیلمسازی، با بیرحمی تمام ذهنیّت خود را نشان میدهد و مخاطب نیز بایستی به دشواری این تصاویر را تحمّل کند.
بله، سالو فيلمي تهوعآور است. شكي نيست. اما آيا پازوليني چيزي غريب و بدون وجود خارجي را در ذهن ميپروراند تا با بازسازي آن در مقابل دوربين بينندهاش را آزار بدهد؟ آيا هرآنچه در سالو وجود دارد در جهان واقعي و پيرامون ما به چشم نميخورد؟
فیلم آخر پازولینی که در زمان خودش تا سالها و حتی هنوز هم در برخی کشورها رسما ممنوع بود و است، گرچه در عصر دیجیتال چنین ممنوعیت هایی بیشتر مضحک است تا موثر و خود حتی عامل کنجکاوی و گرایش بیشتر مردم برای تماشای چنین آثاری (و اخلاقیات قشری همیشه سالب آزادی بوده و آزادی منادی اخلاق اصیلِ عاری از سالوس و خود و دگر فریبی).
پازولینی معتقد بود که Salo فیلمی فراتر از صرفاً نمایشگر فتیش ها و ناهنجاری های جنسی است، بلکه این فیلم اثری درباره ی فاشیسم و سواستفاده از قدرت، آن هم قدرتی مطلق که چیزی جلودار آن نیست، می باشد.
امروزه فیلم Salo جز آثار مهم ژانر وحشت محسوب می شود که پرچم دار ژانری چون «نهایت گرایی نوین فرانسه» نیز می باشد. Salo الهام بخش و جز آثار مورد علاقه ی بسیاری از فیلم سازان بزرگ دوران ما از جمله گاسپارنوئه، میشائیل هانکه ، راینر ورنر، فاسبیندر، و غیره می باشد.
🎬 salo or the 120 Days of Sodom
Join 👉 @honar7modiran
>>Click here to continue<<