سعید نوری🖋...«مهمانان هتل آستوریا» (رضا علامه‌زاده، 1368) از شاخص‌ترین نمونه‌های امتداد سینمای مهاجرت اما این بار بیرون از مرزهای ایران است.
این نوع فیلم‌ها بیش‌تر از این‌که برای تماشاگر غربی ساخته شده باشند برای نمایش وضعیت مهاجران ایرانی در سال‌های ابتدای هجرت از وطن و وضعیت پناهندگان یا تازه از راه رسیدگان به غرب است که برای ایرانیان داخل کشور ساخته شده‌اند تا مردم ببینند که به قول نعمت آزرم، یکی از شاعران در تبعید، بخشی از جمعیت ایران که امروز نزدیک به نُه میلیون نفرند به بیرون پرتاب شده‌اند و حداقل نسل اول این مهاجران یا نخواسته‌اند یا نتوانسته‌اند جذب جامعۀ میزبان خود در غرب شوند.
آن‌ها نهایت دل‌خوشی‌شان این است که فرزندان‌شان در جغرافیای جدید امکانات بهتری برای زندگی دارند، درست مثل دو یا سه نسل قبل که در فیلم‌ها هم دیده‌ایم برای زندگی بهتر پلی بین روستای خود با شهرهای بزرگی چون تهران زده‌اند تا نسل بعد مجهزتر از قبلی‌ها زندگی کند. اما اگر در آن زمان آن‌ها فقط با مسألۀ هویت پوششی و لهجه و آداب شهری مواجه بودند حالا مهاجران به خارج از کشور، اول باید با زبان جدید، قوانین جدید و تنوع نژادی جدید کنار بیایند.
این هم شاید یک مرحلۀ دیگر از «دوران گذار» باشد که ما چند دهه است به شکلی حاد در آن مانده‌ایم و چه فیلم‌ها که از مهاجرت معکوس جدید یعنی از بازگشت ایرانیان به وطن در آینده ساخته شوند...*
@filmemrooz_official
*متن کامل این مقاله را در صفحات 16تا21 بیست‌وششمین شمارۀ «فیلم امروز» بخوانید.
ویدئو: مهمانان هتل آستوریا
>>Click here to continue<<