❌ دنیا پر از افراد بزرگسالی است که از لحاظ عاطفی در دسترس نیستند؛ زیرا وقتی کودکان گریه می کنند به جای اینکه آنها را در آغوش بگیریم می گوییم ساکت باشند.
🍁 کودکان از ظرفیت جسمی لازم برای تنظیم سیستم عصبی خود برخوردار نیستند. آنها نیازهای خودشان را از طریق گریه کردن و بدقلقی ابراز می کنند و به بزرگسالی در اطراف خود نیاز دارند که آنها را آرام کرده و با آنها همدلی کنند. وقتی گریه کردن های آنها که امری کاملاً طبیعی و عادی است با صبر، درک، لبخند و آغوش پاسخ داده شود، به مرور زمان آنها یاد می‌گیرند چطور خودشان را آرام کرده و سیستم عصبی شان را تنظیم کنند.
✅ وقتی این بزرگسالان «به اندازه کافی خوب»، به طور تقریبا مستمر و بی قید و شرط فضایی امن برای ابراز کودک فراهم می کنند باعث می‌شوند او حس کند که اهمیت داردیاد می‌گیرد که جهان جای امنی است و بزرگسالان دوست داشتنی زیادی در آن حضور دارند. کسانی که به او علاقه دارند و افتخار می کنند. کسانی که آماده کمک کردن هستند.یاد می گیرد که احساساتش اهمیت دارند و برای ابراز خود واقعی اش از امنیت کافی برخوردار است و می تواند به اطرافیانشان اعتماد کند.
❌ اما متاسفانه بسیاری از والدین نمی توانند به طور تقریبا مستمر کودک خود را آرام کنند. دلایل پیچیده و مهم بسیاری برای این موضوع وجود دارند مثل روان زخمهای ترمیم نشده خود والدین یا فشار کاری و اقتصادی
صرف نظر از اینکه دلیلش چیست نتیجه اش این می شود که کودک در شرایطی مملو از بی اعتبارسازی عاطفی و نادیده گرفته شدن بزرگ می‌شود که باعث می‌شود باور پیدا کند که نیازهای خودش و دیگران نادرست هستند و عواطف او و دیگران اهمیت ندارند.
سپس تا پایان عمر و به طور ناخودآگاه این سرکوب و بی اعتبارسازی عاطفی را در روابطشان بازآفرینی و به نسل های بعدی منتقل می‌کنند مگر اینکه آگاهانه و عمیق بر روی خودشان کار کنند تا از این چرخه خارج شوند.
>>Click here to continue<<