«بزرگی»
🖍بهروز مرادی
تلاش برای دیده‌شدن معمولاً با ابراز زبانی و عرضه‌ی خودِ نابالغ به چشم‌ها و تظاهر و خودنمایی و نمایش انسان‌ها در پهنه‌ی زندگی همراه و عجین است.
زندگی حقیقی در اینصورت گم شده است.
آن کو صورت خود را می‌آراید و به نمایش می‌نهد تا زیباتر جلوه کند. نیاراستن خود، اعتماد به نفس او را مختل می‌سازد.
دیگری با زبان خود جلوه‌گری می‌کند تا گوش‌ها را به خود جلب نماید و کودکی منجمدِ درونش گرم شود.
آن یکی بدن خود را می‌پرورد تا با آن نزد بدن‌خواهان جلب توجه کند.
دیگرانی نیز هستند که دانش و مهارت و علم و توانایی خود را ابزار طرح خویش به چشم‌ها و گوش‌ها و نظرها می‌کنند.
بسیارند کسانی که از ظاهر یا باطن خود سرمایه‌ای برمی‌سازند تا دیده شوند. هرچه آدمی کمتر به بلوغ باطن و رشد درون و بالیدن روح و پاکی نفس و بزرگی وجود رسیده باشد، شهوتِ دیده‌شدن در او فعالیت بیشتری دارد و علیرغم کوچکی، بزرگی می‌فروشد، همان کوچک‌هایی که اسیر نگاه و زندانی لبخند و دربند دیده‌شدنِ حقیرانی دیگراند و عقده‌ی تأییدشدن و پسندیده‌شدن مانع از تحقق من معنوی مستقل و رها و بزرگ در آنان می‌شود.
آیه‌ی ٢٢ از سوره‌ی لقمان در قرآن در این باره چنین نظری داده است:
و مَنْ یُسْلِمْ وَجْهَهُ اِلی‌الله و هُوَ مُحْسِن، فَقَدِاسْتَمْسَکَ بِالْعُروَةِ الْوُثْقی. و الی‌الله عاقِبَةُالاُمور.
"و هرکس جهت/روی/مقام خود را تسلیم خدا کند و نیکوکردار نیز باشد، بی‌تردید به دستاویزی استوار دست یازیده است و فرجام کارها به سوی خدا خواهد بود."
"وَجْه" به معنی مسیر و جهت، سو و سمت، سیما و وجاهت، و مقام و منزلت است. آن کس که اینهمه را در مسیر و جهت‌گیری زندگی‌اش فدا و قربانی و تسلیم خدا بکند، چنین کسی به تکیه‌گاهی محکم و استوار وصل شده است.
او همان کسی است که در پی دیده‌شدن نیست که صورت خود را در مسیر جلوه‌گری تزئین کند و نمایش دهد، بلکه سیمای خود را در پای خدا ذبح کرده است تا تنها خدا در این جهان دیده و پسندیده شود.
در مسیر زندگی، از کمند جلب توجه دیگران رسته، از شهوت دیده‌شدن رهیده، از تله‌ی عرضه‌ی خود به چشم‌ها و گوش‌ها رهایی یافته، من‌های متنوع جعلی و نفسانی و جسمانی و ذهنی و زبانی او که به ریا و خودنمایی و نمایش، در شهوت ابراز خودِ به بلوغ نرسیده‌اش غرقه بودند را با تیغ خلوص و پاکی نفس و کوفتن کبرورزی خود، در پیشگاه تسلیم‌شدن به خدا ذبح کرده است.
او دیگر بزرگی نمی‌فروشد، چراکه خود بزرگ است.
صورت خود را به صورت‌خواهان نمی‌فروشد، چراکه از شهوت جلوه‌گری به مخاطبان نجات یافته است.
قلم و زبان خود را در پای جلب توجه دیگران نمی‌فروشد، چراکه از حقارت رهیده است.
مجیز نمی‌گوید تا ناپاکان دنیا را بدو بدهند.
با پلیدی همدست نمی‌شود تا او را بر صدر دنیا بنشانند.
چنین کسانی از بودن در مرحله‌ی پاکی وجودی به انجام فعالِ کردار نیک نیز به بر شده‌اند.
بی‌تردید چنین کسانی به تکیه‌گاهی استوار دست یازیده‌اند.
هر کجا هستند هزاران درود بر آنان.
سعادت تسلیم‌شدگیِ جهت و وجاهت و منزلت آنان در پای بندگی خدا بر آنان مبارک باد.
۵ اردیبهشت ١۴٠٣
🌿@drBehrouzMoradi
>>Click here to continue<<