بیل اتکینسون، نابغه برنامه نویسی اپل در سن 74 سالگی فوت کرد.
کارهایی که بیل اتکینسون در اپل انجام داد به خودی خود فوق العاده بود اما دوست دارم به یه نکته کارش اینجا اشاره کنم.
در دههی ۱۹۸۰، زمانی که بیل اتکینسون در حال طراحی گرافیک و رابط کاربری برای اپل بود، با سختافزاری مواجه بود که قدرت بسیار محدودی داشت، رم هایی با ظرفیت چند کیلوبایت، پردازندههایی با سرعتی به مراتب پایین تر از ساده ترین گوشی های امروزی و فاقد هر گونه پردازنده گرافیکی، اما این موضوع باعث نشد تسلیم شه. به جای تمرکز بر محدودیت های سخت افزاری تمرکز رو بر روی نوآوری الگوریتم گذاشت.
از دل همین محدودیتها، ابزارهایی مثل MacPaint و HyperCard متولد شدن، شاهکارهایی که تجربه کاربر رو برای همیشه تغییر دادن.
امروز، ما در عصر هوش مصنوعی زندگی میکنیم. الگوریتم هایی که قادرن متن تولید کنن، تصاویر بسازن، موسیقی خلق کنن و حتی در کنار انسان فکر کنن. اما محدودیتها هنوز وجود دارن، محدودیت های محاسباتی، مصرف بالای انرژی و ...
محدودیت ها همیشه بودن، اما پیشرفت همیشه از دل محدودیت ها زاده شده.
چه بیل اتکینسون باشی در دههی ۸۰ میلادی، چه پژوهشگر هوش مصنوعی در سال ۲۰۲۵، آنچه اهمیت داره، طریقه برخورد شما در مواجه با محدودیت هاست.
اونها میتونن مانع باشن، یا الهام بخش خلاقیت، نوآوری و جهش. از محدودیت ها همونطور بهره بگیریم که بزرگان تکنولوژی تاریخ بهره گرفتن: بهعنوان سوختی برای حرکت، نه زنجیری برای توقف.
استیو جابز جمله معروفی داشت با مضمون زیر:
computers are a bicycle for the mind
اما در عصر مدل های زبانی با میلیاردها پارامتر، باید از خودمون بپرسیم: آیا کامپیوتر هنوز دوچرخهای برای ذهنه، یا به ماشین جنگی تبدیل شده که قدرت محاسباتی رو می بلعه، و از هدف ابتدایش که تقویت خلاقیت انسانی هست فاصله گرفته؟
>>Click here to continue<<