خشمگینم و متنفر، خسته ام از دیدن صحنه هایی که بیشتر از ظرفیت قلب ام داره جلوی چشمام اتفاق می افته. از دیدن خونی که روی جدول پیاده رو خشک شده، از باتوم هایی که چرخ و فلک میشن تا فرود بیان رو تن بچه ها، از استرسی که با دیدن وَن ها بغض میشه بیخ گلوم، از فحش و نفرین هایی که بال میزنن تو هوا پخش میشن رو شهر، از ظلم ظالم، از آشیان بر باد، از میهن نا آباد. با دوستام که حرف میزنم، با جوون های این مملکت، میبینم چقدر درد نشسته تو سینه هامون، چقدر غم. چقدر پیر شدیم همه مون، چقدر شکسته شدیم. انگار گم کردیم جوونی مون رو تو بحث هامون، از فلاکت میگیم، از قاب عکس های تو دست مادر ها که دنبال زنده کردن خاطرهٔ بچه های مرده شون هستن، از توتالیتاریسم و دیکتاتوری، از پریودی شاخص بورس، از ممنوعه ها، محدوده ها، مخروبه ها. هیچی برامون نمونده انگار، یاس، سرکوب و افسردگی همه چیزمون رو گرفته جز عشق و امید. با همین دو تا کلمه ست که زنده ایم، که نفس میکشیم. تا کی؟ نمیدونم. چشمام رو میبندم، صحنهٔ آخر ″پاپیون″ میاد جلوی چشمم، صداش تو سرم می پیچه: من هنوز زنده ام، حرومزاده ها!
یه مشت غرغر، لبخند
#ایران_مظلوم_من #هموطن_بیدار_شو
هیچ رقم
.
>>Click here to continue<<