@Behdasht_iran
یکی از اثرهای رایج بعد از جنگ، اختلال استرس پس از سانحه‌ست (PTSD).
طبق پژوهش‌های سازمان بهداشت جهانی، مردم عادی که در معرض اخبار شدید یا فضای تنش مداوم بودن درگیر علامتی مثل بی‌خوابی، اضطراب مزمن، تحریک‌پذیری و افکار مزاحم می‌شن.

براساس گزارش‌های سازمان جهانی بهداشت و مطالعات میدانی بعد از جنگ‌های افغانستان، عراق، یوگسلاوی و اوکراین، میزان اختلالاتی مثل افسردگی، اضطراب، حملات پانیک و اختلال خواب هم بعد از پایان جنگ به طرز قابل‌توجهی افزایش پیدا می‌کنه.

در سطح جمعی چه اتفاقی میفته؟
در سطح جمعی، جامعه وارد یه وضعیت میشه که بهش می‌گیم collective trauma. یعنی آسیب روانی که نه فقط یه فرد یا خانواده، بلکه یه ملت یا یه نسل رو درگیر می‌کنه. نتیجه‌اش چی میشه؟

کاهش اعتماد عمومی، بی‌ثباتی هیجانی و کاهش آستانه‌ی تحمل در روابط بین فردی. یه جور خستگی روانی عمیق که همه‌گیر میشه.


تحقیقات بلندمدت در این حوزه نشون میدن که این ترومای جمعی اگه پردازش نشه، به نسل بعد منتقل میشه.
بهش می‌گیم transgenerational trauma.
یعنی بچه‌هایی که خودشون جنگ ندیدن، ولی از اضطراب و بی‌اعتمادی والدین‌شون، یه روان ناپایدار رو به ارث می‌برن.

یکی دیگه از تبعات جدی پساجنگ، فروپاشی حس انسجام اجتماعی یا همون social cohesion هست.
وقتی جامعه تجربه‌ی مشترک دردناک داره، ولی فرصت ابراز، سوگواری یا بازسازی نداره، نتیجه‌اش میتونه بشه انزوا، گسست ارتباطات انسانی و کاهش مشارکت مدنی. این همون چیزیه که جامعه رو از درون دچار فرسایش می‌کنه.


اگه قراره از آسیب‌های روانی جنگ و بحران جون سالم در ببریم، اول باید به رسمیت بشناسیم که داریم آسیب می‌بینیم.
بی‌قراری‌ها، اضطراب‌ها، بی‌حوصلگی‌ها، بی‌خوابی‌ها...
اینا تصادفی نیستن. اینا واکنش بدن به ناآمنی طولانی‌مدته

ترومای جمعی یه بذر ناسالمه که اگه امروز خاکشو پاک نکنیم، تو ذهن و بدن نسل بعد سبز میشه؛
بازسازی روان جامعه یعنی قبول کنیم زخمی هستیم،
ولی قراره با هم التیام پیدا کنیم.

این جنگ تموم نمی‌شه تا وقتی ما دوباره بلد بشیم زندگی کنیم. امن، آروم و بی‌وحشت از فردا...

باید بدون شرم از روان‌درمانی حرف بزنیم.
باید آموزش سلامت روان وارد مدرسه، رسانه، خانواده و فضای مجازی بشه.

جامعه‌ای که دردش رو نشناسه، درمان هم بلد نیست.
سکوت نه تنها آسیب رو حذف نمیکنه بلکه عمیق‌ترش می‌کنه

ما نیاز به فضاهایی داریم برای پردازش احساسات جمعی.
جوامعی که تونستن از دل جنگ بلند شن، اونایی بودن که اجازه دادن مردم حرف بزنن، گریه کنن، روایت کنن و درمان بشن.

دکتر محمد اسودی

مرکز بهداشت کشوری

@Behdasht_iran
یکی از اثرهای رایج بعد از جنگ، اختلال استرس پس از سانحه‌ست (PTSD).
طبق پژوهش‌های سازمان بهداشت جهانی، مردم عادی که در معرض اخبار شدید یا فضای تنش مداوم بودن درگیر علامتی مثل بی‌خوابی، اضطراب مزمن، تحریک‌پذیری و افکار مزاحم می‌شن.

براساس گزارش‌های سازمان جهانی بهداشت و مطالعات میدانی بعد از جنگ‌های افغانستان، عراق، یوگسلاوی و اوکراین، میزان اختلالاتی مثل افسردگی، اضطراب، حملات پانیک و اختلال خواب هم بعد از پایان جنگ به طرز قابل‌توجهی افزایش پیدا می‌کنه.

در سطح جمعی چه اتفاقی میفته؟
در سطح جمعی، جامعه وارد یه وضعیت میشه که بهش می‌گیم collective trauma. یعنی آسیب روانی که نه فقط یه فرد یا خانواده، بلکه یه ملت یا یه نسل رو درگیر می‌کنه. نتیجه‌اش چی میشه؟

کاهش اعتماد عمومی، بی‌ثباتی هیجانی و کاهش آستانه‌ی تحمل در روابط بین فردی. یه جور خستگی روانی عمیق که همه‌گیر میشه.


تحقیقات بلندمدت در این حوزه نشون میدن که این ترومای جمعی اگه پردازش نشه، به نسل بعد منتقل میشه.
بهش می‌گیم transgenerational trauma.
یعنی بچه‌هایی که خودشون جنگ ندیدن، ولی از اضطراب و بی‌اعتمادی والدین‌شون، یه روان ناپایدار رو به ارث می‌برن.

یکی دیگه از تبعات جدی پساجنگ، فروپاشی حس انسجام اجتماعی یا همون social cohesion هست.
وقتی جامعه تجربه‌ی مشترک دردناک داره، ولی فرصت ابراز، سوگواری یا بازسازی نداره، نتیجه‌اش میتونه بشه انزوا، گسست ارتباطات انسانی و کاهش مشارکت مدنی. این همون چیزیه که جامعه رو از درون دچار فرسایش می‌کنه.


اگه قراره از آسیب‌های روانی جنگ و بحران جون سالم در ببریم، اول باید به رسمیت بشناسیم که داریم آسیب می‌بینیم.
بی‌قراری‌ها، اضطراب‌ها، بی‌حوصلگی‌ها، بی‌خوابی‌ها...
اینا تصادفی نیستن. اینا واکنش بدن به ناآمنی طولانی‌مدته

ترومای جمعی یه بذر ناسالمه که اگه امروز خاکشو پاک نکنیم، تو ذهن و بدن نسل بعد سبز میشه؛
بازسازی روان جامعه یعنی قبول کنیم زخمی هستیم،
ولی قراره با هم التیام پیدا کنیم.

این جنگ تموم نمی‌شه تا وقتی ما دوباره بلد بشیم زندگی کنیم. امن، آروم و بی‌وحشت از فردا...

باید بدون شرم از روان‌درمانی حرف بزنیم.
باید آموزش سلامت روان وارد مدرسه، رسانه، خانواده و فضای مجازی بشه.

جامعه‌ای که دردش رو نشناسه، درمان هم بلد نیست.
سکوت نه تنها آسیب رو حذف نمیکنه بلکه عمیق‌ترش می‌کنه

ما نیاز به فضاهایی داریم برای پردازش احساسات جمعی.
جوامعی که تونستن از دل جنگ بلند شن، اونایی بودن که اجازه دادن مردم حرف بزنن، گریه کنن، روایت کنن و درمان بشن.

دکتر محمد اسودی

hottg.com/behdasht_iran/79275

9.3K viewsJun 29 at 06:31