و در نهایت، انسان پناه انسان است ...
۱۲ روز گذشته روزهای آزمون تجربه «دیگری» بود. تجربه اینکه تنها خودمان پناه یکدیگریم. در روزگار ما که پیوندهای انسانی بیش از همیشه در معرض فراموشی و گسست است، فلسفه امانوئل لویناس یادآوری ضروریای است از این حقیقت بنیادین که انسان پناه انسان است. لویناس، فیلسوف اخلاقمدار قرن بیستم، مواجهه با «دیگری» را هستهی تجربهی اخلاقی میداند. به باور او، مسئولیت نسبت به دیگری، پیش از هر قرارداد، دین یا نظام اخلاقی، از دل خود رابطهی انسانی برمیخیزد.
در نگاه لویناس، دیدن چهرهی دیگری – انسانی در رنج یا نیاز – خود بهمثابه ندایی است که ما را به پاسخگویی، مراقبت و پناهبودن فرامیخواند. این مواجهه، نه یک انتخاب، بلکه نوعی الزام هستیشناختی است؛ گویی انسان تنها در قبال انسان دیگر معنا مییابد.
در جهانی که سیاست و تکنولوژی اغلب انسانها را به عدد و ابزار فرو میکاهند، یادآوری این اصل لویناسی حیاتی است:
اخلاق، از صورتِ انسان دیگری آغاز میشود؛ جایی که پناهبودن نه یک لطف، که یک وظیفه است.
@Behdasht_iran
>>Click here to continue<<