«جحی» در کودکی، چند روز مزدور خیاط بود. روزی استادش، کاسه عسل به دکان برده، خواست که به کاری رود، جحی را گفت: در این کاسه، زهر است، زنهار تا مخوری که هلاک شوی.

گفت: مرا با آن چه کار است. چون استاد برفت، جحی وصله‌ی جامه به صراف داد و پاره‌ی نان ستد و با آن عسل، تمام بخورد. استاد باز آمد و وصله طلبید.

جحی گفت: مرا مزن، تا راست بگویم. حال که من غافل شدم، طرار، وصله بربود، من ترسیدم که تو بیایی و مرا بزنی، گفتم زهر بخورم و هنوز زنده‌ام، باقی تو دانی.

عبید زاکانی

ادبیات و...

«جحی» در کودکی، چند روز مزدور خیاط بود. روزی استادش، کاسه عسل به دکان برده، خواست که به کاری رود، جحی را گفت: در این کاسه، زهر است، زنهار تا مخوری که هلاک شوی.

گفت: مرا با آن چه کار است. چون استاد برفت، جحی وصله‌ی جامه به صراف داد و پاره‌ی نان ستد و با آن عسل، تمام بخورد. استاد باز آمد و وصله طلبید.

جحی گفت: مرا مزن، تا راست بگویم. حال که من غافل شدم، طرار، وصله بربود، من ترسیدم که تو بیایی و مرا بزنی، گفتم زهر بخورم و هنوز زنده‌ام، باقی تو دانی.

عبید زاکانی

hottg.com/adabiyat_va/11928

135 viewsApr 27 at 21:36