خطورات انسان سه منشأ دارد: رحمانی، نفسانی، شیطانی. آنچه منشأ آن رحمانی است، «إلهام » نام دارد. الهامات ربانی بسیار لطیف و شیرین است؛ هدایتی است که خداوند بدون زحمتِ درس و مدرسه در قلب آدمی می‌افکند. زیرا علم عشق، آموزه‌ای الهی است و آن را در دفتر و کتاب ننوشته‌اند:
بشوی اوراق اگر هم درس مایی
که علم عشق در دفتر نباشد
الهام رحمانی با تقوای خداوند نصیب انسان می‌شود:
«اتَّقُوا اللَّهَ وَ يُعَلِّمُكُمُ اللَّهُ»
تقوای خدا را پیشه كنيد و خدا شما را می‌آموزانَد.
هنگامی که کسی به تقوای حقیقی می‌رسد، خداوند به او «فرقان »، یعنی نیروی تمیز حق از باطل را عنایت می‌کند: «إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقَانًا»
اگر تقوای الهی پيشه کنيد، خداوند برای شما عامل تشخيص حق از باطل قرار می‌دهد.
علم حقیقی همانی است که این نیرو را به انسان بدهد و این علم جز با الهام به دست نمی‌آید.
منشأ دوم خواطر، نفسانی است؛ همان که آن را «هَاجِس» و جمعش را «هَوَاجِس» می‌گویند.
سومین منشأ خطورات درونی، شیطانی است و «وسوسه» نام دارد. نطفۀ شوم گناه با خطوری شیطانی در نفس شکل می‌گیرد. وسوسه در قلبی که به روشنای هدایت نورانی شود، مجالی برای تولد شوم خود پیدا نمی‌کند؛ اما اگر قلب تیره و نمور باشد و نور هدایت بر آن نتابد، وسوسه در آن پا می‌گیرد و رشد می‌کند. درست مثل میکروب که در فضای نمور و نمناک و تیره رشد می‌کند. آماده کردن بستر برای راه یافتن وسوسۀ شیطانی در جان یا تابیدن الهام رحمانی بر آن، به دست خود انسان است.
▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص. ۶۰۲-۵۹۹.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۶
@MohammadaliAnsari
>>Click here to continue<<