خداوند کسانی را که بسیار توبه می کنند دوست می‌دارد. امام صادق علیه السلام در سخنی بسیار دل‌انگیز می‌فرماید:
«إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْعَبْدَ الْمُفَتَّنَ التَّوَّاب‏»
قطعاً خداوند بنده‌ای را كه در فتنه گناه افتد و بسيار توبه كند دوست می‌دارد.

در روایت زیبای دیگری چنین می‌خوانیم:
«إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ أَضَلَّ رَاحِلَتَهُ وَ زَادَهُ فِي لَيْلَةٍ ظَلْمَاءَ فَوَجَدَهَا فَاللَّهُ أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ ذَلِكَ الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِهِ حِينَ وَجَدَهَا»
شادی و خرسندی خداوند به خاطر توبۀ بنده‌اش بيشتر است از شادی مردی که در شبی تار، شتر و ره‌توشۀ خود را گم کند و سپس آن را بيابد. پس خداوند از توبۀ بنده‌اش بیشتر شاد و خرسند می‌شود تا آن مرد که از پيدا کردن شتر و ره‌توشۀ خویش شادمان گشته.

البته گفتنی است که معصومان علیهم السلام این مفاهیم را با زبانی بیان می‌کنند که فهمیدنی باشد تا بدانیم که هیچ چیز به اندازۀ توبۀ گنهکاران محبوب حضرت حق نیست؛ حال آنکه حضرت او هیچ نیازی به توبۀ ما بندگان ندارد. حضرت حق با تمام غنا و بی‌نیازی و بزرگی‌اش، ما تردامنان و فرورفتگان در گناه و غفلت را این اندازه دوست می‌دارد و این چنین به ما محبت می‌ورزد و بازگشتمان به آغوش رحمتش را انتظار می‌کشد. در اینجا سخن از محبت به والامرتبگان وادی توحید و عبودیت نیست؛ بلکه صحبت از عشق و دل‌دادگی و اشتیاق حضرت جانان به بندگان گناه‌آلوده‌ای است که خاکسار و شرمسار به درگاهش می‌آیند و عاجزانه بخشش او را می‌طلبند؛ آن هم بندگانی که نه یک بار و دو بار، بلکه پیوسته مرتکب معصیت شده‌اند و همواره از کرده‌های نادرست خود توبه می‌کنند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص. ۵۵۳-۵۵۱.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۶

@MohammadaliAnsari

محمدعلی انصاری

خداوند کسانی را که بسیار توبه می کنند دوست می‌دارد. امام صادق علیه السلام در سخنی بسیار دل‌انگیز می‌فرماید:
«إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْعَبْدَ الْمُفَتَّنَ التَّوَّاب‏»
قطعاً خداوند بنده‌ای را كه در فتنه گناه افتد و بسيار توبه كند دوست می‌دارد.

در روایت زیبای دیگری چنین می‌خوانیم:
«إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ أَضَلَّ رَاحِلَتَهُ وَ زَادَهُ فِي لَيْلَةٍ ظَلْمَاءَ فَوَجَدَهَا فَاللَّهُ أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ ذَلِكَ الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِهِ حِينَ وَجَدَهَا»
شادی و خرسندی خداوند به خاطر توبۀ بنده‌اش بيشتر است از شادی مردی که در شبی تار، شتر و ره‌توشۀ خود را گم کند و سپس آن را بيابد. پس خداوند از توبۀ بنده‌اش بیشتر شاد و خرسند می‌شود تا آن مرد که از پيدا کردن شتر و ره‌توشۀ خویش شادمان گشته.

البته گفتنی است که معصومان علیهم السلام این مفاهیم را با زبانی بیان می‌کنند که فهمیدنی باشد تا بدانیم که هیچ چیز به اندازۀ توبۀ گنهکاران محبوب حضرت حق نیست؛ حال آنکه حضرت او هیچ نیازی به توبۀ ما بندگان ندارد. حضرت حق با تمام غنا و بی‌نیازی و بزرگی‌اش، ما تردامنان و فرورفتگان در گناه و غفلت را این اندازه دوست می‌دارد و این چنین به ما محبت می‌ورزد و بازگشتمان به آغوش رحمتش را انتظار می‌کشد. در اینجا سخن از محبت به والامرتبگان وادی توحید و عبودیت نیست؛ بلکه صحبت از عشق و دل‌دادگی و اشتیاق حضرت جانان به بندگان گناه‌آلوده‌ای است که خاکسار و شرمسار به درگاهش می‌آیند و عاجزانه بخشش او را می‌طلبند؛ آن هم بندگانی که نه یک بار و دو بار، بلکه پیوسته مرتکب معصیت شده‌اند و همواره از کرده‌های نادرست خود توبه می‌کنند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۶، صص. ۵۵۳-۵۵۱.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۶

@MohammadaliAnsari

hottg.com/MohammadAliAnsari/20016

3.4K viewsedited  May 29 at 07:02