ما ایرانیم؛ زاده‌ی آفتاب، فرزند کوه، میراث‌دار حماسه و ایستادگی.
در سرزمینی که هزار سال پیش، نور تمدن در دل شب‌تار تاریخ می‌درخشید، امروز نیز مشتی خاک، به‌اندازه‌ی یک سرزمین غرور دارد.
ما ملتی هستیم که با دستانی بسته، به پایمان ایستاده‌ایم. آن‌گاه که آسمان تیره می‌شود و آژیرها به صدا درمی‌آیند، رگ‌های پدافند ما چون صاعقه در شب می‌درخشند. ما همان نسلی هستیم که از آتش، فولاد ساخته‌ایم.
دشمن اگر خیال خام کرده باشد که با موشک و تهدید می‌تواند ریشه‌ها را بخشکاند، نمی‌داند این ریشه‌ها از دل تاریخ هزارساله تغذیه می‌کنند — از کوروش و کاوه تا باکری ها و قهرمانان امروز.
ما موشک‌ها نیستیم، ولی ایمان‌مان بلندتر از هر برد بالستیک است.
ما هواپیماهای جنگنده روز نداریم، ولی فرزندان‌مان با دل شیر، آسمان را می‌درند.
و اگر روزی برسد که همه چیز از ما گرفته شود،
باز هم چیزی باقی خواهد ماند که هیچ قدرتی در جهان یارای گرفتنش را ندارد:
غرور ایرانی بودن.
>>Click here to continue<<
