نتیجه سر باز زدن از بخشایش، این است که خود را از دریافت هدایای ناشناخته محروم میکنیم. هنگامی که بار آزردگی ها و رنجش ها را بر دوش داریم، بسیار دشوار است که برای وجود خود ارزش قایل شویم. وقتی احساس کنیم درخور خوشبختی نیستیم، در حقیقت معجزاتی را که هر روز برای یکایک،ما روی میدهد انکار کرده ایم. این خودکم بینی و آزردگی، درون روح ما به ستیزی سخت می پردازند. هیچ کدام از ما آرزو نمیکنیم که وقتی بزرگ شدیم،،عصبی، خشمگین و کینه جو شویم. هنگامی که به خشمگین بودن ادامه می،دهیم،،شرمی ناشناخته تمامی وجودمان را فرامیگیرد و احساس شایستگی ما را خدشه دار میکند. آنگاه همان رفتاری را که با دیگران داریم، با خودمان نیز،خواهیم داشت. با حفظ احساس خشم همان گونه که میتوانیم دیگران را تنبیه کنیم، خودمان را نیز آزار میدهیم. تکیه بیش از اندازه بر گناه دیگران ما را با قلبی گرانبار بر جای میگذارد و فرصت هایمان را برای دریافت شادمانی هایی که زندگی تقدیم میکند، کاهش میدهد.
دبی فورد
جدایی معنوی
ص 247 و 248
>>Click here to continue<<