‌شناخت خود و شناخت درباره خود


شاید نمی خواهید درباره خود چیزی بدانید، زیرا از آنچه که خواهید فهمید، می هراسید. در بسیاری از مردم، ترسی از بد بودن نهفته است. اما هر چه که می توانید درباره خود بیابید یا بدانید، شما نیست.
اگر چه بسیاری از مردم به دلیل ترس نمی خواهند درباره خود چیزی بداننـد، با این همه هستند عده ای که کنجکاوی آنها در این زمینه که درباره خود هر چه بیش تر بدانند، سیری ناپذیر است. شاید به اندازه ای شیفته خودتان هستید که سال ها به روان کاوی خود می پردازید و در همه جوانب کودکی خود کند و کاو می کنید، از رازها و خواسته هایتـان پـرده برمی دارید و لایه پس از لایه پیچیدگی های ساختار شخصیتی و ویژگی هایتان را می یابید. پس از ده سال، شاید روانکاو از شما و داستانتان خسته شود و بگوید که اینک روانکاوی شما به پایان رسیده است. شاید هم با پرونده ای پنج هزار برگی جوابتان کند: این پرونده شـما و این هم آن کسی که هستید! آنگاه در حالی که پرونده را به خانه می برید، آن خرسندی نخستینی که سرانجام خود را شناخته اید، به سرعت رنگ می بازد و احساس ناکامل بودن و بدگمانی نهفته ای جایش را می گیرد که باید بیش از ایـن کسی که هستید، باشید. در حقیقت، بیش تر هم هستید؛ شاید نه از نظر مرزهـای کمّی واقعیت ها، بلکه از نظر چگونگی ابعاد و ژرفای آنچه که هستید.
روانکاوی یا درباره گذشته خود فهمیدن، هیچ ایرادی ندارد تا جایی که شناخت درباره خود را با شناخت خود اشتباه نگیرید. آن پرونده پنج هزار برگی درباره شماست؛ محتوای ذهن شما که توسط گذشته شرطی شده است. آنچه شما از طریق روانکاوی یا مشاهده خود می آموزید، درباره شماست و «شما» نیست. این، محتواست، نه ذات شما. رفتن به فراسوی «من درون»، گام گذاشتن به بیرون از محتوای ذهن است. شناخت خود، یعنی این که خودتان باشید و وقتی خودتان هستید، یعنی از یکی دانستن خود با محتوای ذهن دست برداشته اید.
بیش تر مردم خود را از طریق محتوای زندگی شان تعریف می کنند. هر آنچه را مشاهده، تجربه، عمل و احساس کنید یا بیندیشید، محتواست. محتوا چیزیست که همه توجه مردم را به خودش جلب می کند و آنها، خـود را با آن یکی می داننـد. هنگامی که می گویید یا فکر می کنید «زندگی من»، شما به آن هستی ای که هستید اشاره نمی کنید، بلکه منظورتان آن هستی ایست که دارید یا این گونه به نظر می رسد که دارید. شما به محتوا، یعنی سن، تندرستی، روابط، وضعیت مالی، کار، شرایط زندگی و همچنین حالت ذهنی ـ احساسی خود اشاره می کنید. شـرایط درونی و بیرونی زندگی شما، گذشته و آینده شما، همه به حیطه محتوا تعلق دارند، همان گونه که دستاوردها، سخنان و هر آنچه رخ می دهد چنین هستند.
به جز محتوا چه چیز دیگری وجود دارد؟ آنچه که زمینـه بـودن محتوا را فراهم می کند؛ آن فضای درونی آگاهی.


اکهارت تله
جهانی نو
ص 179 و 180 و 181

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی

عرفان و خودشناسی

‌شناخت خود و شناخت درباره خود


شاید نمی خواهید درباره خود چیزی بدانید، زیرا از آنچه که خواهید فهمید، می هراسید. در بسیاری از مردم، ترسی از بد بودن نهفته است. اما هر چه که می توانید درباره خود بیابید یا بدانید، شما نیست.
اگر چه بسیاری از مردم به دلیل ترس نمی خواهند درباره خود چیزی بداننـد، با این همه هستند عده ای که کنجکاوی آنها در این زمینه که درباره خود هر چه بیش تر بدانند، سیری ناپذیر است. شاید به اندازه ای شیفته خودتان هستید که سال ها به روان کاوی خود می پردازید و در همه جوانب کودکی خود کند و کاو می کنید، از رازها و خواسته هایتـان پـرده برمی دارید و لایه پس از لایه پیچیدگی های ساختار شخصیتی و ویژگی هایتان را می یابید. پس از ده سال، شاید روانکاو از شما و داستانتان خسته شود و بگوید که اینک روانکاوی شما به پایان رسیده است. شاید هم با پرونده ای پنج هزار برگی جوابتان کند: این پرونده شـما و این هم آن کسی که هستید! آنگاه در حالی که پرونده را به خانه می برید، آن خرسندی نخستینی که سرانجام خود را شناخته اید، به سرعت رنگ می بازد و احساس ناکامل بودن و بدگمانی نهفته ای جایش را می گیرد که باید بیش از ایـن کسی که هستید، باشید. در حقیقت، بیش تر هم هستید؛ شاید نه از نظر مرزهـای کمّی واقعیت ها، بلکه از نظر چگونگی ابعاد و ژرفای آنچه که هستید.
روانکاوی یا درباره گذشته خود فهمیدن، هیچ ایرادی ندارد تا جایی که شناخت درباره خود را با شناخت خود اشتباه نگیرید. آن پرونده پنج هزار برگی درباره شماست؛ محتوای ذهن شما که توسط گذشته شرطی شده است. آنچه شما از طریق روانکاوی یا مشاهده خود می آموزید، درباره شماست و «شما» نیست. این، محتواست، نه ذات شما. رفتن به فراسوی «من درون»، گام گذاشتن به بیرون از محتوای ذهن است. شناخت خود، یعنی این که خودتان باشید و وقتی خودتان هستید، یعنی از یکی دانستن خود با محتوای ذهن دست برداشته اید.
بیش تر مردم خود را از طریق محتوای زندگی شان تعریف می کنند. هر آنچه را مشاهده، تجربه، عمل و احساس کنید یا بیندیشید، محتواست. محتوا چیزیست که همه توجه مردم را به خودش جلب می کند و آنها، خـود را با آن یکی می داننـد. هنگامی که می گویید یا فکر می کنید «زندگی من»، شما به آن هستی ای که هستید اشاره نمی کنید، بلکه منظورتان آن هستی ایست که دارید یا این گونه به نظر می رسد که دارید. شما به محتوا، یعنی سن، تندرستی، روابط، وضعیت مالی، کار، شرایط زندگی و همچنین حالت ذهنی ـ احساسی خود اشاره می کنید. شـرایط درونی و بیرونی زندگی شما، گذشته و آینده شما، همه به حیطه محتوا تعلق دارند، همان گونه که دستاوردها، سخنان و هر آنچه رخ می دهد چنین هستند.
به جز محتوا چه چیز دیگری وجود دارد؟ آنچه که زمینـه بـودن محتوا را فراهم می کند؛ آن فضای درونی آگاهی.


اکهارت تله
جهانی نو
ص 179 و 180 و 181

🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی

Telegram

attach 📎

hottg.com/Khodshenasivo/27702

5.7K viewsApr 12 at 05:30