🌿🌿🌿🌿🌿🌿
شرح جامع مثنوی معنوی - دفتر اول - داستانِ آن پادشاهِ جُهود که نصرانیان می کُشت از بهرِ تعصّب
قسمت قبلی
(529) صد هزاران دفترِ اشعار بود
پیش حـــــرفِ أُمـی اش عـار بـود
صدها هزار دفتر اشعار فصیح در برابر کلام یک فردِ اُمّی (حضرت محمد)، ننگ و عار به شمار می آمد. یعنی آن شاعران سخنور وقتی که اشعار خود را با قرآن مقایسه می کردند در خود احساس شرمندگی می نمودند. بس که کلام وحی، فصیح و بلیغ است.
(530) با چنین غالب خداوندی، کسی
چـــــون نمیرد؟ گــــر نباشد او خسی
در مقابل خداوندی که غالب و قاهر است، چگونه ممکن است که انسان در راه چنین خدایی از هستی خود نگذرد؟ مگر اینکه او حقیقت انسانی نداشته باشد و همچون خس و خار بی ارزش باشد.
(531) بس دلِ چون کوه را انگیخت او
مـــــرغ زیـــــرک با دو پا آویـــــخت او
آن خداوند قهار، دل های قوی و گرانسنگ را که به عقل و تدبیر خود می بالند از جا بر می کند و آن انسان زیرک و هوشیار را با همۀ عقل و زیرکی به دام تقدیر و قضای خود گرفتار می آورد.
(532) فهم و خاطر تیز کردن، نیست راه
جُـــــز شکسته مـــــی نگیرد فضلِ شـــاه
بکار بستن فهم و خاطر و اعمال زیرکی و فَطانت، راهی نیست که ما را به سر منزل حقیقت برساند، زیرا لطف و فضل آن شاه حقیقی، فقط شامل حال شکسته دلان میشود.
(533) ای بسا گَنج آکنانِ کُنج کاو
كآن خیال اندیش را شُد ریشِ گاو
ای بسا محتشمان اندیشه و کنجکاوی، بازیچه و سُخرۀ آن وزیر خیال اندیش شدند.
(534) گاو، که بوَد تا تو ریشِ او شوی؟!
خـــــاک، چـــــه بوَد تاحَشیشِ او شوی؟!
گاو، کیست که تو تابع و سُخرۀ او شوی؟! خاک، چیست که تو گیاه خشکیده و بی ارزش آن شوی؟!
(535) چون زنی از کارِ بد شد روی زرد
مسخ کرد؟ او را خـــــدا و، زُهـــــره کرد
همینکه زنی از ارتکاب کار بد، شرمسار شد، خداوند، صورت او را مسخ کرد و آن را به زُهره بَدَل فرمود.
(536) عَورتی را زُهره کردن، مَسخ بود
خـــــاک و گِل گشتن چه باشد ای عَنود؟
اگر تبدیل یک زن به ستارۀ زهره، مسخ شمرده شود، ای حق ستیز، آیا به خاک و گِل،بدل شدن مسخ نیست؟ یعنی اسیر شهوت شدن مسخ باطنی می آورد.
(537) روح می بُرْدَت سویِ چرخِ بَرین
ســـــویِ آب و گِـــــل شدی در اَسفَلین
روح لطیف، تو را به سوی آسمان روحانی و جهانِ والا می کشد. ولی تو خود را به سوی پست ترین مراتب هستی پایین می کشی.
🌿🌿🌿🌿🌿🌿
>>Click here to continue<<