در این شرایط، بعضی لحظهها ممکنه حس کنیم که مغزمون داره عقب میکشه.
نه اینکه ضعیف شده باشه، نه! داره از ما محافظت میکنه.
دیگه نمیذاره برای هفتهی بعد فکر کنیم.
دیگه نمیذاره هدف بچینیم، یا حتی سادهترین کارها رو برنامهریزی کنیم.
در واقع، ذهن ترجیح میده همهچیز رو بیحس کنه تا ما از هم نپاشیم.
اگه این روزها حس میکنی آینده برات تار و بیمعنا شده، اگر حتی فکر کردن به فردا سنگین و بیفایدهست،
بدون که تنها نیستی و این یه واکنش طبیعی از مغز همه ماست تا شرایط بقا رو فراهم کنه.
در این وضعیت، «دوام آوردن» خودش یک کار پیچیده و مهمه؛ حتی اگه شکل بیرونیاش فقط خیره شدن به دیوار باشه.
تو مشکلی نداری. فقط داری وسط طوفان، یه جایی برای پناه پیدا میکنی.
>>Click here to continue<<
