એક રખડેલ લાગતો છોકરો આવ્યો. એને એના માપનું જ ટીશર્ટ મળ્યું અને ફોટોગ્રાફરને સારું સ્માઇલ. બેય પોટલામાં ભરેલાં જૂનાં કપડાં પૂરાં થયાં. કામ પત્યું. થોડીક બાઈઓ સાડલા વગર નિરાશ થઈને ગઈ. બધા ‘તૃપ્તિ’ ભોજનથાળ તરફ નીકળ્યા.
કૃપા મેમ અને સેક્રેટરી ઘરે જઈને ફોટા જોવામાં પરોવાયા. સોએક જેટલા ફોટામાંથી વીસ પસંદ થયા કે જેમાં મેમનો ફોટો સરસ આવ્યો હતો. દાન લેનાર બધાનાં ફોટા ઠેકાણાં વગરના હતા...એક રઝળુને બાદ કરતાં... ‘આ ફોટા ફેસબુક પર અપલોડ કરી દઉં ને મેમ?’
‘એકવાર ફરી મને નજર કરવા દો.’ કહીને મેમે ફરી એકવાર ફોટા જોયા. બે કેન્સલ કર્યા અને પાંચ બીજા ઉમેર્યા પછી એમને હાશ થઈ.
‘ખર્ચ કેટલો આવ્યો છે?’
‘નાસ્તો, આપણું લંચ અને ફોટાના મળીને આઠ હજાર થયા છે મેમ.’
‘લહેર ક્લબ સાથે હિસાબ બરાબર કરજો અને મને જણાવજો. ખર્ચ પર ધ્યાન રાખવું પડે. સંસ્થા ચલાવવાની છે.’
‘જી મેમ. એમ તો આપણી ચાર ગાડી ગઈ. પેટ્રોલના ખર્ચ થયા ને!’ જોકે સેક્રેટરી મનમાં બોલ્યો, ‘તમારી ગાડી તો સંસ્થાના ખર્ચે જ ચાલે છે!’
‘રહેવા દો ભાઈ, આપણે સેવા કરવા બેઠા છીએ, હિસાબ કરવા નહીં.’
‘જી, મે’મ.’ મે’મે લખેલાં સુંદર પ્રેરણાત્મક લખાણ સાથે એણે ફોટા અપલોડ કર્યા. કૃપા મેડમ આ જોઈને રાજી થયા. હાશ, હવે નવો પ્રોજેકટ શોધવો પડશે. રાતે પરવારીને એમણે ફેસબુક ખોલ્યું, લગભગ 300 લાઈક્સ હતી અને દોઢસો લોકોએ અભિનંદન લખ્યા હતા. એમને હાશ થઈ. એમની નજર શોધતી હતી કે કોઈએ કૈંક સારું લખ્યું હોય તો સંસ્થાના મેગેઝિનમાં છાપી શકાય અને એવી એક કોમેન્ટ એમને મળી ગઈ... એમણે લખવા ડાયરી લીધી. પેલું માપસરનું સ્માઇલ ખાસ્સું મોટું થઈ ગયું...
>>Click here to continue<<