«برای یک ذهن خودخواه، ستمگر و زورگو، هر نوع شوخی و بازی کردنی یک نوع تهدید به حساب می آید»
ریکاردو رودولفو
مصاحبه ای کوتاه با دکتر ریکاردو رودولفو، روانکاو و استاد ممتاز روانشناسی دانشگاه بوئنوس آیرس
۱۶ آگوست ۲۰۱۹
-تا چه حدی بازی کردن با احساس آزاد بودن در ارتباط است؟
ارتباط بسیار تنگاتنگی بین بازی کردن (از دوران کودکی تا بزرگسالی) و احساس آزاد بودن وجود دارد. وقتی احساس آزاد بودن در معرض خطر قرار می گیرد، باید در نظر داشت که بازی کردن خطرناک و تا حدی ممنوع شمرده شده است. زیرا همه کاری خطرناک شمرده می شود. این را مثلا درباره ی کودکی می توان گفت که در خانواده ای بزرگ می شود که در آن خانواده همه چیز باید «در جای خودش» قرار گیرد. این در حالی است که بازی کردن، برعکس، به این معنی است که لزوماً همه چیز در جایش قرار نگیرد. از نظر سیاسی، اتفاقی مشابه می افتاد. مثلا در رژیم هایی که چیزهایی ممنوع هستند و با آنها نمیشود «بازی» کرد. برعکس، یک «انقلابی»، کسی است که بازی می کند. اصلا درجه ای از انقلابی بودن در هر کودک یا بزرگسالی که بازی می کند وجود دارد.
-از دیگر تظاهرات بازی کردن و تاثیر روانشناختی آن به چه می توان اشاره کرد؟
در کار کردن، در تحصیل و حتی آشپزی کردن، درجه ای از بازی کردن و احساس آزادی داشتن لازم است. از طرف دیگر چه در کودک و چه در بزرگسال، بازی کردن با شاد بودن همراه است و این برای سلامت روان لازم است.
-چه چیزهایی را پاتولوژی بازی کردن می دانید؟
مثلا وقتی بازی کردن جنبه ی «مصرف گرایی» پیدا می کند و از معنای اصلی بازی کردن دور می شود. در عصر حاضر، نوجوانی زودتر شروع شده و دیرتر پایان می یابد؛ این به نوبه خود سبب شده که در کل، محدوده ی نامشخص هویتی در نوجوان، گسترش یابد. یکی از مواردی که می تواند سوال برانگیز باشد موقعی است که کودک یا نوجوانی که با آزادی و بدون جایگزینی بازی نکرده است یعنی مثلا به صورت دفاعی یا به عنوان جایگزینی بازی کرده است، با بدن خود بازی می کند: لباس، خالکوبی، اعتیاد و خودارضایی جنسی برایش بازی می شود یا در بزرگسالی سعی می کند با بدن دیگران بازی کند؛ دیگران را مجبور می کند آنجور که خودش می پسندد لباس بپوشاند یا بازی بدهد.
>>Click here to continue<<