هوش مصنوعی، پایان برنامهنویسی یا شروع یه عصر جدید؟
تصور کن صبح از خواب پا میشی، لپتاپ رو باز میکنی و به جای اینکه ساعتها با کدها کلنجار بری، فقط یه توضیح ساده به هوش مصنوعی میدی و در عرض چند ثانیه، کل پروژه آمادهست! عجیب و خارقالعاده به نظر میرسه، نه؟ اما این دقیقاً چیزیه که داریو آمودی، مدیرعامل Anthropic، پیشبینی کرده: تو ۳ تا ۶ ماه آینده، ۹۰٪ کدنویسیها توسط هوش مصنوعی انجام میشه و تا یه سال دیگه، تقریباً همه کدها ممکنه توسط AI نوشته بشن [منبع]. اگه این اتفاق بیفته، برنامهنویسی به تاریخ میپیونده؟ یا برعکس، ما در آستانهی یه تحول بزرگ تو دنیای نرمافزار هستیم؟
قبل از اینکه جواب این سوال رو بدیم، بیاین با یه مفهوم جالب به نام پارادوکس جونز آشنا بشیم.
پارادوکس جونز چی میگه؟
طبق این پارادوکس، وقتی یه فناوری بهرهوری رو افزایش میده، نهتنها باعث کاهش استفاده از اون صنعت نمیشه، بلکه تقاضا رو برای اون بیشتر میکنه! یه مثال تاریخی از این موضوع، ماشینهای نساجی تو قرن ۱۸ هست. وقتی این ماشینها جای کارگران رو در تولید پارچه گرفتن، خیلیها فکر میکردن که این فناوری باعث بیکاری گسترده میشه. اما در واقع، چون تولید پارچه ارزانتر شد، تقاضا بیشتر شد و در نهایت، نهتنها صنعت نساجی از بین نرفت، بلکه فرصتهای شغلی بیشتری تو بخشهای طراحی، مدیریت و فروش به وجود اومد.
حالا بیاین یه نگاهی به دنیای تکنولوژی بندازیم:
- ورود کامپیوترها: وقتی کامپیوترها برای اولین بار وارد بازار کار شدن، بعضیها فکر میکردن که دیگه نیازی به حسابداران و کارمندان دفتری نیست. اما چی شد؟ با افزایش بهرهوری، شغلهای جدیدی مثل تحلیل داده، توسعه نرمافزار و امنیت سایبری به وجود اومدن.
- اتوماسیون تو صنعت خودرو: رباتهای صنعتی سالهاست که تو کارخانههای خودروسازی جایگزین کارگران شدن. اما به جای از بین بردن شغلها، فرصتهای جدیدی تو زمینهی نگهداری سیستمها و بهینهسازی تولید ایجاد کردن.
حالا اگه هوش مصنوعی بتونه ۹۰٪ کدنویسی رو انجام بده، آیا برنامهنویسها بیکار میشن؟ طبق پارادوکس جونز، نه! بلکه کار اونها از نوشتن کدهای تکراری به سمت طراحی سیستمهای پیچیدهتر، نظارت بر الگوریتمها و حل چالشهای عمیقتر میره. طبق پارادوکس جونز و درست مثل انقلاب صنعتی، این تغییرات باعث حذف یه مهارت قدیمی نمیشن، بلکه فرصتهای جدیدتری خلق میکنن.
@Ai_Events
>>Click here to continue<<