Channel: زبان‌ورزی
🍁 The Influence of English Language
✍🏻 Rodney Huddleston et al:
Almost certainly, English is now the most important language in the world. This might not have been clear even just fifty years ago, but it cannot reasonably be denied today. English is used for government business in well over sixty countries and territories around the world. By international agreement it is the primary language for all air traffic control and maritime navigation. It’s the uncontroversial choice ofofficial language for almost all international academic conferences, and increasingly the main language ofhigher education globally. The European Union is increasingly using it for conducting business even though the United Kingdom is no longer a member.
The widespread use and enormous influence of English is not due to anyone having objectively judged it to be deserving. The unique status of the language is just a side-effect of various mutually reinforcing historical trends. From the eighteenth and nineteenth centuries onward, British exploration, missionary work, imperialism, and colonial policy began to spread English around the world. The whole North American continent ultimately adopted English as its dominant language (despite important early rivals like Spanish, French, and German). India’s huge multilingual population recognized English as a subsidiary official language (alongside Hindi) for government business after independence. The twentieth century, especially after the outcomes of the first and second world wars, saw an extraordinary growth in the economic power of the USA and the British Commonwealth.
The growing importance of scientific research further strengthened the standing of English; it emerged as the language in which the majority of scientists publish their results. The economic importance of university education accentuated this effect: many universities in non-English-speaking countries allow or even require PhD dissertations to be submitted in English. And a hugely important additional factor was the global success of English-language broadcasting, publishing, songwriting, and above all film production: in Hollywood, the only place on earth where film-making budgets routinely run into the hundreds of millions of dollars, almost every film script is in English. It may not be a good thing for a single language to come so close to predominating all over the planet, but it seems to be happening. (Huddleston et al, 2022: 1; emphasis added)
📚 Huddleston, Rodney & Pullum, Geoffrey K. & Reynolds, Brett. (2022). A Student's Introduction to English Grammar. 2nd edition. UK: Cambridge.
🔗 Also see: Where did English come from?
#⃣ #زبان_انگلیسی
✍🏻 Rodney Huddleston et al:
Almost certainly, English is now the most important language in the world. This might not have been clear even just fifty years ago, but it cannot reasonably be denied today. English is used for government business in well over sixty countries and territories around the world. By international agreement it is the primary language for all air traffic control and maritime navigation. It’s the uncontroversial choice ofofficial language for almost all international academic conferences, and increasingly the main language ofhigher education globally. The European Union is increasingly using it for conducting business even though the United Kingdom is no longer a member.
The widespread use and enormous influence of English is not due to anyone having objectively judged it to be deserving. The unique status of the language is just a side-effect of various mutually reinforcing historical trends. From the eighteenth and nineteenth centuries onward, British exploration, missionary work, imperialism, and colonial policy began to spread English around the world. The whole North American continent ultimately adopted English as its dominant language (despite important early rivals like Spanish, French, and German). India’s huge multilingual population recognized English as a subsidiary official language (alongside Hindi) for government business after independence. The twentieth century, especially after the outcomes of the first and second world wars, saw an extraordinary growth in the economic power of the USA and the British Commonwealth.
The growing importance of scientific research further strengthened the standing of English; it emerged as the language in which the majority of scientists publish their results. The economic importance of university education accentuated this effect: many universities in non-English-speaking countries allow or even require PhD dissertations to be submitted in English. And a hugely important additional factor was the global success of English-language broadcasting, publishing, songwriting, and above all film production: in Hollywood, the only place on earth where film-making budgets routinely run into the hundreds of millions of dollars, almost every film script is in English. It may not be a good thing for a single language to come so close to predominating all over the planet, but it seems to be happening. (Huddleston et al, 2022: 1; emphasis added)
📚 Huddleston, Rodney & Pullum, Geoffrey K. & Reynolds, Brett. (2022). A Student's Introduction to English Grammar. 2nd edition. UK: Cambridge.
🔗 Also see: Where did English come from?
#⃣ #زبان_انگلیسی
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🍁قطع میکروفون نمایندۀ کردتبار پارلمان ترکیه به دلیل تبریک عید ایزدی‌ها به زبان کردی
رییس مجلس ترکیه: اگر نمایندگان به‌جز زبان ترکی، که زبان رسمی است، صحبت کنند میکروفون به‌طور خودکار قطع می‌شود.
©️از: کانال عصرایران (۱۴۰۳/۲/۲)
#️⃣ #زبان_و_سیاست #زبان_کردی #زبان_ترکی
رییس مجلس ترکیه: اگر نمایندگان به‌جز زبان ترکی، که زبان رسمی است، صحبت کنند میکروفون به‌طور خودکار قطع می‌شود.
©️از: کانال عصرایران (۱۴۰۳/۲/۲)
#️⃣ #زبان_و_سیاست #زبان_کردی #زبان_ترکی
📚 زبان، فرهنگ، جامعه: موضوعات مهم حوزهٔ انسان‌شناسیِ زبان‌شناختی
✍🏻 کریستین جوردن، کوین تیوت
✍🏻 مترجم: اعظم داودی
زبان نخستين و مهم‌ترين ابزار تفكر و ادراک است كه در بطن هويت فردىِ ما جاى دارد. زبان‌ها پيوسته در حال تغيير هستند، آنها گاهى به گونهٔ كاملاً جديدى از گفتار تبديل مى‌شوند و منجر به بروز تفاوت‌هاى ظريفى در نحوهٔ معرفىِ هويت ما به ديگران مى‌شوند. در اين تحقيق، دوازده كارشناس زبده در حوزه‌هاى زبان‌شناسى، انسان‌شناسى، فلسفه و روان‌شناسى به اين منظور گرد هم آمده‌اند كه رابطهٔ شگفت‌انگيز بين زبان، فرهنگ و تعامل اجتماعى را آشكار كنند. در اين كتاب، طيف گسترده‌اى از سؤالات مهم مورد بحث و توجه قرار گرفته‌اند. براى مثال: زبان چگونه بر درک ما از جهان اثر مى‌گذارد؟ زبان‌هاى جدید چگونه پدید مى‌آیند؟ کودکان چگونه یاد مى‌گیرند که از زبان به شیوهٔ درست و مناسب استفاده کنند؟ عوامل تعیین‌کنندهٔ انتخاب زبان در جوامع دوزبانه و چندزبانه چه هستند؟ زبان تا چه اندازه به شکل‌گیرىِ شخصیت ما کمک مى‌کند؟ و در نهایت، زبان به چه طریق از ما انسان مى‌سازد؟ (جلد پشت کتاب؛ انتشارات فرهامه)
#️⃣ #کتاب #زبان‌شناسی #زبان_و_جهان‌بینی
✍🏻 کریستین جوردن، کوین تیوت
✍🏻 مترجم: اعظم داودی
زبان نخستين و مهم‌ترين ابزار تفكر و ادراک است كه در بطن هويت فردىِ ما جاى دارد. زبان‌ها پيوسته در حال تغيير هستند، آنها گاهى به گونهٔ كاملاً جديدى از گفتار تبديل مى‌شوند و منجر به بروز تفاوت‌هاى ظريفى در نحوهٔ معرفىِ هويت ما به ديگران مى‌شوند. در اين تحقيق، دوازده كارشناس زبده در حوزه‌هاى زبان‌شناسى، انسان‌شناسى، فلسفه و روان‌شناسى به اين منظور گرد هم آمده‌اند كه رابطهٔ شگفت‌انگيز بين زبان، فرهنگ و تعامل اجتماعى را آشكار كنند. در اين كتاب، طيف گسترده‌اى از سؤالات مهم مورد بحث و توجه قرار گرفته‌اند. براى مثال: زبان چگونه بر درک ما از جهان اثر مى‌گذارد؟ زبان‌هاى جدید چگونه پدید مى‌آیند؟ کودکان چگونه یاد مى‌گیرند که از زبان به شیوهٔ درست و مناسب استفاده کنند؟ عوامل تعیین‌کنندهٔ انتخاب زبان در جوامع دوزبانه و چندزبانه چه هستند؟ زبان تا چه اندازه به شکل‌گیرىِ شخصیت ما کمک مى‌کند؟ و در نهایت، زبان به چه طریق از ما انسان مى‌سازد؟ (جلد پشت کتاب؛ انتشارات فرهامه)
#️⃣ #کتاب #زبان‌شناسی #زبان_و_جهان‌بینی
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🍁 The Art of Persuasive Storytelling
“Storytelling is one of the most powerful marketing and leadership tools there is,” says communications expert Kelly D. Parker. She explains how stories make proposals of all kinds more memorable — and shows how you can craft a compelling narrative to connect, persuade and drive meaningful action.
©️ TED Website or YouTube (2024)
#️⃣ #روایت #زبان_و_ارتباط
“Storytelling is one of the most powerful marketing and leadership tools there is,” says communications expert Kelly D. Parker. She explains how stories make proposals of all kinds more memorable — and shows how you can craft a compelling narrative to connect, persuade and drive meaningful action.
©️ TED Website or YouTube (2024)
#️⃣ #روایت #زبان_و_ارتباط
🍁 Given Injustice: the Case of Derek Bentley
✍🏻 Canning & Walker:
Derek Bentley was the last man to be hanged in Britain. His crime – which he didn’t commit and was (much) later pardoned for – was the murder of a police officer. The judge made a great deal about Bentley’s (later disputed) confession, which contained the phrase “I didn’t know he was going to use the gun” (Coulthard 2006). The phrase concerns Bentley’s ‘accomplice’, Chris Craig – the person who actually murdered the officer – and the gun that Craig was carrying and used to shoot the officer. The judge claimed that if Bentley was telling the truth, that he did not know Craig had a gun, then why would he refer to it as ‘the gun’ and not ‘a gun’? The answer, of course, is that once Craig used said gun to shoot the police officer it was completely obvious to all that Craig did indeed have a gun! By using the definite phrase ‘the gun’ (even though it was the first mention in the confession), Bentley appears to be assuming, quite reasonably, that the gun is Given information because by that point, it is known to all concerned with the case. (Canning & Walker, 2024: 53)
▪️What is Given-New information?
Haviland and Clark (1974: 513) make the point that the primary purpose of language is to impart information; speakers/writers use language to tell their hearers/ readers something. That ‘something’ is typically information that the hearers/readers did not already know. However, when speakers/writers do impart information, the message will inevitably contain things that the hearers/readers do know. To communicate successfully (i.e. to impart information) speakers/writers must make assumptions about what their hearers/readers do and do not know, and they must choose their language accordingly. Information that the speaker/writer assumes is already known by their addressees is Given information, while information that is assumed not to be known is New (Brown and Yule 1983: 154) (ibid: 49)
▪️Signalling Given-New information
The status of information in discourse (i.e. the Givenness or Newness) is signalled by language choices made by the speaker/writer based on their assumptions about the hearer’s/reader’s knowledge. Information can be assumed to be known to their addressee and therefore Given if it has already been mentioned in the discourse or is physically present in the immediate context. Information can be assumed to be not known to their addressee and therefore New if it is not obvious in the context or has not already been introduced. Givenness can be (but not always) signalled by the definite article (‘the’) or pronouns, whereas Newness can be (but not always) signalled by indefinite reference, which usually involves the grammatical articles ‘a’ and ‘an’. (ibid.)
📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge.
#⃣ #تحلیل_گفتمان
✍🏻 Canning & Walker:
Derek Bentley was the last man to be hanged in Britain. His crime – which he didn’t commit and was (much) later pardoned for – was the murder of a police officer. The judge made a great deal about Bentley’s (later disputed) confession, which contained the phrase “I didn’t know he was going to use the gun” (Coulthard 2006). The phrase concerns Bentley’s ‘accomplice’, Chris Craig – the person who actually murdered the officer – and the gun that Craig was carrying and used to shoot the officer. The judge claimed that if Bentley was telling the truth, that he did not know Craig had a gun, then why would he refer to it as ‘the gun’ and not ‘a gun’? The answer, of course, is that once Craig used said gun to shoot the police officer it was completely obvious to all that Craig did indeed have a gun! By using the definite phrase ‘the gun’ (even though it was the first mention in the confession), Bentley appears to be assuming, quite reasonably, that the gun is Given information because by that point, it is known to all concerned with the case. (Canning & Walker, 2024: 53)
▪️What is Given-New information?
Haviland and Clark (1974: 513) make the point that the primary purpose of language is to impart information; speakers/writers use language to tell their hearers/ readers something. That ‘something’ is typically information that the hearers/readers did not already know. However, when speakers/writers do impart information, the message will inevitably contain things that the hearers/readers do know. To communicate successfully (i.e. to impart information) speakers/writers must make assumptions about what their hearers/readers do and do not know, and they must choose their language accordingly. Information that the speaker/writer assumes is already known by their addressees is Given information, while information that is assumed not to be known is New (Brown and Yule 1983: 154) (ibid: 49)
▪️Signalling Given-New information
The status of information in discourse (i.e. the Givenness or Newness) is signalled by language choices made by the speaker/writer based on their assumptions about the hearer’s/reader’s knowledge. Information can be assumed to be known to their addressee and therefore Given if it has already been mentioned in the discourse or is physically present in the immediate context. Information can be assumed to be not known to their addressee and therefore New if it is not obvious in the context or has not already been introduced. Givenness can be (but not always) signalled by the definite article (‘the’) or pronouns, whereas Newness can be (but not always) signalled by indefinite reference, which usually involves the grammatical articles ‘a’ and ‘an’. (ibid.)
📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge.
#⃣ #تحلیل_گفتمان
نکاتی چند دربارۀ ترجمه (۱۴۰۳).pdf
175 KB
📔 نکاتی چند دربارۀ ترجمه (۱۴۰۳)
✍🏻 حسن هاشمی میناباد:
▪️واژۀ all یعنی «همه چیز»
▪️ترفندی در ترجمۀ صفت‌های مختوم به able– و مشتقات آن
▪️مؤلفه‌های معنایی و معادل‌های کم‌بسامد attempt to
🔗 از: فصلنامه مترجم (شماره ۸۴)
#️⃣ #ترجمه #آموزش_ترجمه #مقاله
✍🏻 حسن هاشمی میناباد:
▪️واژۀ all یعنی «همه چیز»
▪️ترفندی در ترجمۀ صفت‌های مختوم به able– و مشتقات آن
▪️مؤلفه‌های معنایی و معادل‌های کم‌بسامد attempt to
🔗 از: فصلنامه مترجم (شماره ۸۴)
#️⃣ #ترجمه #آموزش_ترجمه #مقاله
🍁 Inside the News
▪️who decide what’s newsworthy and what isn’t
✍🏻 Lewis Vaughn:
Deliberately or unconsciously, editors and reporters may skew their reporting so as not to offend their advertisers, their audience, or their stockholders. They may also moderate their reporting to keep their sources of information open. Reporters get a great deal of their news from sources such as government officials, corporate public relations people, and advocacy-group spokespersons. A reporter who irritates these sources by writing stories that they don’t like could end up being shunned by the sources. There is always the temptation, then, to craft inoffensive or watered-down stories to please the source. Not all news people give in to the temptation, but many do.
Editors and reporters are the ones who decide what’s newsworthy and what isn’t. And these decisions can help give us a clearer picture of the world or a more distorted one. The distortion can happen in several ways. First, it can arise when reporters do what we might call passive reporting. Most reporters aren’t investigative reporters, going off into the world and digging up the hard facts. Often, the news is simply handed to them by spokespersons and public relations experts hired by governments, corporations, and others who want to get their own version of the facts into the news media. In these situations, reporters may report only what they’re told at press conferences or in press releases. The result is canned news that’s slanted toward the views of the people who supply it.
Second, for a variety of reasons, publishers, editors, producers, and reporters may decide not to cover certain stories or specific aspects of a story. With so much going on in the world, some selectivity is necessary and inevitable. Too often, though, decisions not to cover something can lead the public to conclude that there is nothing happening when in fact something very important is transpiring. During the run-up to the war in Iraq, some massive anti-war protests occurred in the United States and Europe. But, at least at first, the mainstream American news media didn’t cover them, leading some observers to accuse the news media of bias in favor of the war. Likewise, some observers complain that the American news media don’t cover many international stories that news organizations in other countries cover in depth, such as famines and human rights violations in developing nations. The result, the complaint goes, is that Americans are blithely ignorant of what’s really happening in the world. Also, many times the news media forgo covering a story because they deem it too complex or too unexciting for an audience hungry for titillation, scandal, and entertainment. The police chase of a local bandit on Highway 13 may get a full hour of TV coverage, but the federal deficit’s effect on middle-income families may get two minutes, if anything.
Third, editors, reporters, and producers can dramatically alter our perception of the news by playing certain aspects up or down. Television and radio news broadcasts can make a trivial news item seem momentous just by making it the lead-off story in the broadcast. Or they can make an important story seem inconsequential by devoting only fifteen seconds to it near the end of the broadcast. Newspapers can play the same game by putting a story on the front page with a big headline and compelling photo—or embedding it on page 22 with a tiny headline. Parts of a story can also be arranged for the same effect, with the most telling information mentioned last. (Vaughn, 2016: 138 - 139)
📚 Vaughn, Lewis. (2016). The Power of Critical Thinking: Effective Reasoning About Ordinary and Extraordinary Claims. 5th edition. UK: Oxford University Press.
#️⃣ #تفکر_انتقادی #زبان_و_رسانه #تحلیل_گفتمان
▪️who decide what’s newsworthy and what isn’t
✍🏻 Lewis Vaughn:
Deliberately or unconsciously, editors and reporters may skew their reporting so as not to offend their advertisers, their audience, or their stockholders. They may also moderate their reporting to keep their sources of information open. Reporters get a great deal of their news from sources such as government officials, corporate public relations people, and advocacy-group spokespersons. A reporter who irritates these sources by writing stories that they don’t like could end up being shunned by the sources. There is always the temptation, then, to craft inoffensive or watered-down stories to please the source. Not all news people give in to the temptation, but many do.
Editors and reporters are the ones who decide what’s newsworthy and what isn’t. And these decisions can help give us a clearer picture of the world or a more distorted one. The distortion can happen in several ways. First, it can arise when reporters do what we might call passive reporting. Most reporters aren’t investigative reporters, going off into the world and digging up the hard facts. Often, the news is simply handed to them by spokespersons and public relations experts hired by governments, corporations, and others who want to get their own version of the facts into the news media. In these situations, reporters may report only what they’re told at press conferences or in press releases. The result is canned news that’s slanted toward the views of the people who supply it.
Second, for a variety of reasons, publishers, editors, producers, and reporters may decide not to cover certain stories or specific aspects of a story. With so much going on in the world, some selectivity is necessary and inevitable. Too often, though, decisions not to cover something can lead the public to conclude that there is nothing happening when in fact something very important is transpiring. During the run-up to the war in Iraq, some massive anti-war protests occurred in the United States and Europe. But, at least at first, the mainstream American news media didn’t cover them, leading some observers to accuse the news media of bias in favor of the war. Likewise, some observers complain that the American news media don’t cover many international stories that news organizations in other countries cover in depth, such as famines and human rights violations in developing nations. The result, the complaint goes, is that Americans are blithely ignorant of what’s really happening in the world. Also, many times the news media forgo covering a story because they deem it too complex or too unexciting for an audience hungry for titillation, scandal, and entertainment. The police chase of a local bandit on Highway 13 may get a full hour of TV coverage, but the federal deficit’s effect on middle-income families may get two minutes, if anything.
Third, editors, reporters, and producers can dramatically alter our perception of the news by playing certain aspects up or down. Television and radio news broadcasts can make a trivial news item seem momentous just by making it the lead-off story in the broadcast. Or they can make an important story seem inconsequential by devoting only fifteen seconds to it near the end of the broadcast. Newspapers can play the same game by putting a story on the front page with a big headline and compelling photo—or embedding it on page 22 with a tiny headline. Parts of a story can also be arranged for the same effect, with the most telling information mentioned last. (Vaughn, 2016: 138 - 139)
📚 Vaughn, Lewis. (2016). The Power of Critical Thinking: Effective Reasoning About Ordinary and Extraordinary Claims. 5th edition. UK: Oxford University Press.
#️⃣ #تفکر_انتقادی #زبان_و_رسانه #تحلیل_گفتمان
🍁 Nominalisation
✍🏻 Canning & Walker:
A good place to find nominalisations is in journalistic discourse, where the convention is to anchor news stories on headlines that encapsulate an action or series of actions into a single noun phrase. For example, read the following BBC news headline (28 December 2022).
Murder arrests over Birmingham nightclub stabbing (BBC News 2022)
The act of murdering appears here as a modifier ‘murder’ for ‘arrests’ which is a noun derived from a verb ‘to arrest’. The stabbing of a young man is presented here as a noun (a gerund – see Chapter 2), ‘stabbing’. Such grammatical conversions may be due to discourse constraints on headline text – often, the body copy that follows makes the agency more explicit (e.g. “Two men have been arrested on suspicion of murdering a man who was stabbed to death on a nightclub dancefloor in Birmingham”, BBC News 2022).
As well as the generic constraints and conventions of news stories, police officers often use nominalisations as a way of distancing themselves from reported or unverified actions. This could be a conscious attempt to present a neutral institutional stance. For example, compare the use of the verb form ‘allege’ in ‘Victim alleges that suspect did X’ against its nominalised counterpart ‘There was an allegation of X’. In the former, the victim is the source of ‘allege’ which may imply that they are not believed or there is a lack of evidence from the victim, whereas no agent can be derived from the nominalised form ‘allegation’ and so no overt stance is taken towards the victim. Police also use nominalisations in the categorization of crimes. For example, an act of violence committed by someone towards another person is categorised as an ‘assault’ (Calligan 2000) and by doing so, the implicit grammatical transitive structure of ‘X assaulted Y’ is packaged neatly into a noun ‘assault’ which obscures not only the perpetrator of the ‘assault’ but also the victim as Figure 9.1 shows. (Canning & Walker, 2024: 212 - 213)
📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge.
#️⃣ #تحلیل_گفتمان
✍🏻 Canning & Walker:
A good place to find nominalisations is in journalistic discourse, where the convention is to anchor news stories on headlines that encapsulate an action or series of actions into a single noun phrase. For example, read the following BBC news headline (28 December 2022).
Murder arrests over Birmingham nightclub stabbing (BBC News 2022)
The act of murdering appears here as a modifier ‘murder’ for ‘arrests’ which is a noun derived from a verb ‘to arrest’. The stabbing of a young man is presented here as a noun (a gerund – see Chapter 2), ‘stabbing’. Such grammatical conversions may be due to discourse constraints on headline text – often, the body copy that follows makes the agency more explicit (e.g. “Two men have been arrested on suspicion of murdering a man who was stabbed to death on a nightclub dancefloor in Birmingham”, BBC News 2022).
As well as the generic constraints and conventions of news stories, police officers often use nominalisations as a way of distancing themselves from reported or unverified actions. This could be a conscious attempt to present a neutral institutional stance. For example, compare the use of the verb form ‘allege’ in ‘Victim alleges that suspect did X’ against its nominalised counterpart ‘There was an allegation of X’. In the former, the victim is the source of ‘allege’ which may imply that they are not believed or there is a lack of evidence from the victim, whereas no agent can be derived from the nominalised form ‘allegation’ and so no overt stance is taken towards the victim. Police also use nominalisations in the categorization of crimes. For example, an act of violence committed by someone towards another person is categorised as an ‘assault’ (Calligan 2000) and by doing so, the implicit grammatical transitive structure of ‘X assaulted Y’ is packaged neatly into a noun ‘assault’ which obscures not only the perpetrator of the ‘assault’ but also the victim as Figure 9.1 shows. (Canning & Walker, 2024: 212 - 213)
📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge.
#️⃣ #تحلیل_گفتمان
🍁 بنویسیم یا تایپ کنیم؛ کدام‌یک برای تفکر، خلاقیت و آموزش مفیدتر است؟
آخرین باری که با دست چیزی نوشتید کی بود؟ برای بسیاری از ما نوشتن به یک عمل نادر، اگر نه منسوخ، تبدیل شده است. تواناییِ یادداشت‌برداری بر روی تلفن همراه و یا تایپ‌کردن به‌مراتب سریع‌تر و آسان‌تر است. اما آیا نوشتن ارزش خود را برای همیشه باخته است؟
برای برخی از نویسندگان حرفه‌ای اینکه نوشتن با کاغذ و قلم به خلاقیت و تفکر کمک می‌کند خبر جدیدی نیست. به‌رغم اقبال عمومی به استفاده از وسایل دیجیتال، برخی نویسندگان به نوشتن با دست به‌عنوان راهی برای افزایش بهره‌وری ادامه می‌دهند. دنیای علم به‌تازگی به کشف مزایای این کار پرداخته است؛ با وجود این، نتایج به نظر قانع‌کننده می‌آیند.
امروزه با حرکت تدریجیِ جهان بهسوی گزینه‌های دیجیتال، بسیاری از مدرسه‌ها هم بهجای تأکید بر نوشتن با دست، تمرکز خود را معطوف به استفاده از وسایل دیجیتال و محصولات فناوری کرده‌اند. در نتیجه، در برخی موارد، کودکان بیش از آنکه نوشتن با دست را بیاموزند در تایپ‌کردن مهارت پیدا می‌کنند.
با این حال، بنابر تحقیقات انجام‌شده در مورد رشد کودکان پیش‌دبستانی، کسانی که الفبا را از طریق ترسیم با حرکت دست مانند نوشتن می‌آموزند نسبت به کسانی که این کار را با تایپ‌کردن انجام می‌دهند از قدرت تشخیص و درک بهتر و پایدارتری برخوردارند. همچنین تصور می‌شود که عملِ نوشتن و حرکات مربوط به آن در به‌خاطرسپردن کلمات بیشتر نیز ﻣﺆثر است.
عادت یادداشت‌برداری با تلفن همراه و رایانه در بزرگسالان بهصورت فزاینده‌ای رواج پیدا کرده است، اما بهنظر می‌رسد اثربخشی این کار کمتر از نوشتن با دست است. برای مثال، بنابر مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ انجام شد، دانشجویانی که برای یادداشت‌برداری در سمینار‌ها متکی بر کامپیوتر بودند نسبت به کسانی که با دست یادداشت‌برداری می‌کردند در پاسخ به ﺳﺆالات مفهومی از تواناییِ کمتری برخوردار بودند.
چرا نوشتن با دست بهتر است؟
بهنظر می‌رسد پاسخ این ﺳﺆال به پیچیدگیِ نسبیِ بیشترِ عمل نوشتن در مقایسه با تایپ‌کردن بازمی‌گردد. نوشتن مستلزم حرکات، مهارت و هماهنگیِ بیشتر است. این کار همچنین به توجه بصریِ بیشتری نیاز دارد و بنابر این برای تبدیل اَشکال درون ذهن ما به چیزی قابلمشاهده قسمت‌های مختلف مغز را به‌کار می‌گیرد.
برای درک بهتر این موضوع تصور کنید که نوشتن با دست را برای کسی تشریح می‌کنید. از کجا شروع می‌کنید؟ چگونه می‌توانید تمام اَعمال ظریفی که بهسادگی با دردستگرفتن یک خودکار و حرکت انگشتان برای ترسیم حروف مختلف را توصیف کنید؟ چه مقدار فشار بر خودکار و یا بر صفحه نیاز است و این فشار چگونه با حرکت خودکار تغییر می‌کند؟
تازه سیستم بیناییِ شما هم هست. چشمان‌تان باید اطلاعات شکلی که رسم می‌کنید را دریافت و به مغزتان منتقل کند. آنگاه مغز وظیفۀ بررسی و تطابق آن شکل با طرح ذهنی‌تان را برعهده دارد و در صورت هرگونه تناقض باید پیام‌هایی را برای اصلاح به دست‌تان مخابره کند. حتی فکرکردن به این موضوع بهنظر دشوار می‌آید، چه برسد به توصیف آن. اما با این حال، مغز ما هر بار که با دست روی کاغذ چیزی می‌نویسیم، این کارها را انجام می‌دهد.
یا می‌توانید تایپ کنید
آنوقت هیچ نیازی به این پیچیدگی‌ها وجود ندارد. می‌توانید بهسادگی بهدنبال کلید مورد نظرتان بگردید، آن را رسم کنید و سپس ببینید که آیا حرف درستی بر روی نمایشگر شما نقش می‌بندد یا خیر.
با این حال، شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد که اتکای بیش از حد به تایپ‌کردن، به‌خصوص برای کودکان، در یادگیری تأثیر کمتری دارد. برای بزرگسالان نیز، اگرچه سرعت بالای تایپ‌کردن ممکن است به ما اجازه دهد تا اطلاعات را کلمه‌به‌کلمه بهیاد بسپاریم، اما این بدان معنا نیست که می‌توانیم آنها را به‌طور معناداری پردازش کنیم.
تمام اینها بهمعنای بیفایدهبودن تایپ‌کردن نیست؛ ما همچنان می‌توانیم ارتباط مشابهی به‌وجود آوریم و اطلاعات را یکپارچه سازیم، اما باید این کار را آگاهانه‌تر انجام دهیم. و تنها به این دلیل که بهنظر می‌رسد نوشتن با دست برای به‌خاطرسپردن و پردازش اطلاعات مفیدتر است، به این معنی نیست که باید ابزار‌های دیجیتال‌مان را دور بریزیم. بنابر برخی تحقیقات استفاده از قلم نوری بر روی صفحهنمایش می‌تواند به همان اندازه مفید باشد، زیرا مهم حرکت قلم و ترسیم است.
©️از: یورونیوز (۱۴۰۳/۲/۲۵) | #نگارش
آخرین باری که با دست چیزی نوشتید کی بود؟ برای بسیاری از ما نوشتن به یک عمل نادر، اگر نه منسوخ، تبدیل شده است. تواناییِ یادداشت‌برداری بر روی تلفن همراه و یا تایپ‌کردن به‌مراتب سریع‌تر و آسان‌تر است. اما آیا نوشتن ارزش خود را برای همیشه باخته است؟
برای برخی از نویسندگان حرفه‌ای اینکه نوشتن با کاغذ و قلم به خلاقیت و تفکر کمک می‌کند خبر جدیدی نیست. به‌رغم اقبال عمومی به استفاده از وسایل دیجیتال، برخی نویسندگان به نوشتن با دست به‌عنوان راهی برای افزایش بهره‌وری ادامه می‌دهند. دنیای علم به‌تازگی به کشف مزایای این کار پرداخته است؛ با وجود این، نتایج به نظر قانع‌کننده می‌آیند.
امروزه با حرکت تدریجیِ جهان بهسوی گزینه‌های دیجیتال، بسیاری از مدرسه‌ها هم بهجای تأکید بر نوشتن با دست، تمرکز خود را معطوف به استفاده از وسایل دیجیتال و محصولات فناوری کرده‌اند. در نتیجه، در برخی موارد، کودکان بیش از آنکه نوشتن با دست را بیاموزند در تایپ‌کردن مهارت پیدا می‌کنند.
با این حال، بنابر تحقیقات انجام‌شده در مورد رشد کودکان پیش‌دبستانی، کسانی که الفبا را از طریق ترسیم با حرکت دست مانند نوشتن می‌آموزند نسبت به کسانی که این کار را با تایپ‌کردن انجام می‌دهند از قدرت تشخیص و درک بهتر و پایدارتری برخوردارند. همچنین تصور می‌شود که عملِ نوشتن و حرکات مربوط به آن در به‌خاطرسپردن کلمات بیشتر نیز ﻣﺆثر است.
عادت یادداشت‌برداری با تلفن همراه و رایانه در بزرگسالان بهصورت فزاینده‌ای رواج پیدا کرده است، اما بهنظر می‌رسد اثربخشی این کار کمتر از نوشتن با دست است. برای مثال، بنابر مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۴ انجام شد، دانشجویانی که برای یادداشت‌برداری در سمینار‌ها متکی بر کامپیوتر بودند نسبت به کسانی که با دست یادداشت‌برداری می‌کردند در پاسخ به ﺳﺆالات مفهومی از تواناییِ کمتری برخوردار بودند.
چرا نوشتن با دست بهتر است؟
بهنظر می‌رسد پاسخ این ﺳﺆال به پیچیدگیِ نسبیِ بیشترِ عمل نوشتن در مقایسه با تایپ‌کردن بازمی‌گردد. نوشتن مستلزم حرکات، مهارت و هماهنگیِ بیشتر است. این کار همچنین به توجه بصریِ بیشتری نیاز دارد و بنابر این برای تبدیل اَشکال درون ذهن ما به چیزی قابلمشاهده قسمت‌های مختلف مغز را به‌کار می‌گیرد.
برای درک بهتر این موضوع تصور کنید که نوشتن با دست را برای کسی تشریح می‌کنید. از کجا شروع می‌کنید؟ چگونه می‌توانید تمام اَعمال ظریفی که بهسادگی با دردستگرفتن یک خودکار و حرکت انگشتان برای ترسیم حروف مختلف را توصیف کنید؟ چه مقدار فشار بر خودکار و یا بر صفحه نیاز است و این فشار چگونه با حرکت خودکار تغییر می‌کند؟
تازه سیستم بیناییِ شما هم هست. چشمان‌تان باید اطلاعات شکلی که رسم می‌کنید را دریافت و به مغزتان منتقل کند. آنگاه مغز وظیفۀ بررسی و تطابق آن شکل با طرح ذهنی‌تان را برعهده دارد و در صورت هرگونه تناقض باید پیام‌هایی را برای اصلاح به دست‌تان مخابره کند. حتی فکرکردن به این موضوع بهنظر دشوار می‌آید، چه برسد به توصیف آن. اما با این حال، مغز ما هر بار که با دست روی کاغذ چیزی می‌نویسیم، این کارها را انجام می‌دهد.
یا می‌توانید تایپ کنید
آنوقت هیچ نیازی به این پیچیدگی‌ها وجود ندارد. می‌توانید بهسادگی بهدنبال کلید مورد نظرتان بگردید، آن را رسم کنید و سپس ببینید که آیا حرف درستی بر روی نمایشگر شما نقش می‌بندد یا خیر.
با این حال، شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد که اتکای بیش از حد به تایپ‌کردن، به‌خصوص برای کودکان، در یادگیری تأثیر کمتری دارد. برای بزرگسالان نیز، اگرچه سرعت بالای تایپ‌کردن ممکن است به ما اجازه دهد تا اطلاعات را کلمه‌به‌کلمه بهیاد بسپاریم، اما این بدان معنا نیست که می‌توانیم آنها را به‌طور معناداری پردازش کنیم.
تمام اینها بهمعنای بیفایدهبودن تایپ‌کردن نیست؛ ما همچنان می‌توانیم ارتباط مشابهی به‌وجود آوریم و اطلاعات را یکپارچه سازیم، اما باید این کار را آگاهانه‌تر انجام دهیم. و تنها به این دلیل که بهنظر می‌رسد نوشتن با دست برای به‌خاطرسپردن و پردازش اطلاعات مفیدتر است، به این معنی نیست که باید ابزار‌های دیجیتال‌مان را دور بریزیم. بنابر برخی تحقیقات استفاده از قلم نوری بر روی صفحهنمایش می‌تواند به همان اندازه مفید باشد، زیرا مهم حرکت قلم و ترسیم است.
©️از: یورونیوز (۱۴۰۳/۲/۲۵) | #نگارش
euronews
بنویسیم یا تایپ کنیم؛ کدام‌یک برای تفکر، خلاقیت و آموزش مفیدتر است؟
آخرین باری که با دست چیزی نوشتید کی بود؟ برای بسیاری از ما نوشتن به یک عمل نادر، اگر نه منسوخ، تبدیل شده است. توانایی یادداشت برداری بر روی تلفن همراه و یا تایپ کردن به مراتب سریع‌تر و آسان‌تر است. اما آیا نوشتن ارزش خود را برای همیشه باخته است؟
Translation and Language.pptx
9 MB
چندی پیش یکی از دوستانم، مدیر آموزشگاه صاد، از من دعوت کرد تا بخشی از کارگاه آموزشی این آموزشگاه را برعهده بگیرم. برای این کارگاه آموزشی پاورپوینتی آماده کردم، که در پیوست ملاحظه می‌کنید.
حسین حسن‌زاده
#️⃣ #ترجمه #آموزش_ترجمه
حسین حسن‌زاده
#️⃣ #ترجمه #آموزش_ترجمه
🍁 رابطهٔ فرهنگ و زبان: بیان احساسات
✍🏻 طاهره شیخ‌الاسلام:
هموطنی معترض و متعجب بود از اینكه چرا بعضى از زوجهاى ایرانى با زبان انگلیسى به یكدیگر ابراز علاقه مى‌كنند و مىپرسید مگر ما در زبان فارسى عبارت «دوستت دارم» را نداریم.
شیوهٔ غیرمستقیم‌گویى و استفاده از لفافه و كنایه و «به در بگو تا دیوار بشنود» تنها به اظهار عقیده، انتقاد و بیان عیوب محدود نمىشود، بلكه اظهار محبت را نیز به‌نوعى شامل مىگردد.
از آنجایی‌كه در این جوامع محبت، چه در قالبِ رفتار و چه در قالبِ كلام، بیشترِ اوقات از طرف فروتر یا سلطه‌پذیر (ضعیف) به فراتر یا سلطه‌گر (قدرتمند) در راستاى كسبِ حمایت، دفعِ خطر و یا به‌دست‌آوردن امتیازى اظهار مى‌شود، مىتواند از طرف هركس ـ صرف‌نظر از موقعیت او در هرمِ اجتماعى ـ به ضعف یا نیاز تعبیر شود و همین امر مانع از ابراز مستقیم آن مى‌شود. كلماتى چون مخلصم، كوچكتم، ارادتمندم و واژگان مبالغه‌آمیزترى چون خاک پاتم، فدایت شوم، قربانت بروم و قَدَمت روى چشم و ده‌ها كلمه و عبارت دیگر همان دوستت دارم است، اما به گونه‌اى غیرمستقیم. مبالغه‌آمیزبودن این كلمات نیز، همان‌گونه که بیان شد، به دلیل عدم اعتمادی است که شنونده به گوینده دارد.
طبیعتاً در این جوامع اظهارِ محبت از طرف فرادست به فرودست كسرِ شأن تلقى می‌شود، چراكه فرادست را نیازى به فرودست نیست. از این رو، در جوامع مردسالار، مردان تمایل چندانى به اظهار علاقهٔ مستقیم به همسران‌شان ندارند. اما از آنجا كه در جوامع غربى این تفاوت‌ها و تبعیضات تا اندازه زیادى كاهش یافته، و نه انتقاد و بیان صریحِ عقیده توهین تلقى مى‌شود و نه ابرازِ صریحِ محبت احساسِ حقارت و كوچكى با خود به همراه مى‌آورد، عده‌اى ترجیح مى‌دهند از این زبان براى بیان انتقاد، بیان عقیده یا اظهار محبت خویش استفاده کنند. هرچند در شروع استفاده از زبان دیگر هنوز بارِ معانىِ فرهنگِ قومى پافشارى مى‌كنند، اما پس از مدتى این دو زبان بار معانى و احساسىِ خویش را از یكدیگر جدا مىنمایند.
غیرمستقیم‌گویی و عدم صراحت در اظهار دلگیری از عدم محبت دیگران نیز صادق است عباراتی چون: ما را نمی‌بینی، خوشی، راه گم کرده‌ای، دیگر ما را نمی‌شناسی، آفتاب از کدام طرف درآمده است و ... شِکوه ملایم و غیرمستقیم از نامهربانی‌هاست البته در بسیاری از مواقع نیز میل شنیدن به کلام محبت‌آمیز از جانب دیگران انسان را به استفاده از این عبارات وامی‌دارد. بسیاری از مهاجران در بدو ورود برای نشان‌دادن مهر خویش یا به محک كشیدن مهر دوستان غربیِ خود به دنبال معادل این کلمات گشته و چون آنها را نمی‌یابند، مأیوس می‌گردند. علت نبودِ معادلی برای این عبارات یا مصطلح‌نبودن آنها این است که [فرد] غربی نیازی به بیان غیرمستقیم و استفاده از ایما و اشاره ندارد و حتی اگر بتوان این کلمات یا جملات را ترجمه کرد، به دلیل اینکه او معانی حقیقیِ کلمات و عبارات را دریافت می‌کند و نه مفاهیم پنهان‌شده در آنها را، دچار حیرت و گاه نگرانی می‌گردد. با تمام احوال، دیده می‌شود که هموطنان این جملات را ترجمه کرده و به‌کار می‌برند و همین ترجمه‌ها بخش قابل‌توجهی از لطیفه‌های مهاجرت را به خود اختصاص داده است. برای مثال:
قَدَمت روی چشمم: Your feet be on my eyes
راه گم کردید، آفتاب از کدوم طرف دراومده:
From which side the sun has risen? Did you lose your way?
در همین‌جا می‌توان فهمید که ترجمهٔ کلمه‌به‌کلمه بعضی از اشعار فارسی که به‌خاطر شرایط ناأمن حاکم بر جامعه سراسر آغشته به ایهام و استعاره و اشاره است به زبان‌های اروپایی تا چه اندازه می‌تواند بی‌معنا جلوه کرده و غربیان را دچار سوءتفاهم کند. این نوع ترجمه از ارزش کار این شاعران ــ که از ماهرانه‌ترین و هوشمندانه‌ترین شیوه‌ها در استفاده از این ابزارها در شرایطی سود جسته‌اند که صراحت بیان بهای جان می‌طلبیده است ــ کاسته و غنای ادبی و فرهنگیِ یک قوم را در چشم قومی دیگر زیر سؤال می‌برد. مطالعهٔ ترجمهٔ بعضی از اشعار مولانا و حافظ به انگلیسی مرا به‌شدت متأثر کرد و این اعتقاد را عمیقاً در من به‌وجود آورد که درک كامل و درست از متون ادبی و به‌خصوص شعر مقدور نخواهد شد، مگر با خواندن آن به زبان اصلی و با آگاهی از شرایط تاریخی و اجتماعیِ خلق آن اثر. (با اندکی ویرایش به نقل از شیخ‌الاسلام، ۱۳۹۵: ۳۰۴ - ۳۰۶)
📚 شیخ‌الاسلام، طاهره. (۱۳۹۵). در اسارت فرهنگ: ریشه‌یابی خلق‌وخو، آداب و عادات ما ایرانی‌ها. تهران: انتشارات صمدیه.
#️⃣ #زبان_و_فرهنگ #ترجمه
✍🏻 طاهره شیخ‌الاسلام:
هموطنی معترض و متعجب بود از اینكه چرا بعضى از زوجهاى ایرانى با زبان انگلیسى به یكدیگر ابراز علاقه مى‌كنند و مىپرسید مگر ما در زبان فارسى عبارت «دوستت دارم» را نداریم.
شیوهٔ غیرمستقیم‌گویى و استفاده از لفافه و كنایه و «به در بگو تا دیوار بشنود» تنها به اظهار عقیده، انتقاد و بیان عیوب محدود نمىشود، بلكه اظهار محبت را نیز به‌نوعى شامل مىگردد.
از آنجایی‌كه در این جوامع محبت، چه در قالبِ رفتار و چه در قالبِ كلام، بیشترِ اوقات از طرف فروتر یا سلطه‌پذیر (ضعیف) به فراتر یا سلطه‌گر (قدرتمند) در راستاى كسبِ حمایت، دفعِ خطر و یا به‌دست‌آوردن امتیازى اظهار مى‌شود، مىتواند از طرف هركس ـ صرف‌نظر از موقعیت او در هرمِ اجتماعى ـ به ضعف یا نیاز تعبیر شود و همین امر مانع از ابراز مستقیم آن مى‌شود. كلماتى چون مخلصم، كوچكتم، ارادتمندم و واژگان مبالغه‌آمیزترى چون خاک پاتم، فدایت شوم، قربانت بروم و قَدَمت روى چشم و ده‌ها كلمه و عبارت دیگر همان دوستت دارم است، اما به گونه‌اى غیرمستقیم. مبالغه‌آمیزبودن این كلمات نیز، همان‌گونه که بیان شد، به دلیل عدم اعتمادی است که شنونده به گوینده دارد.
طبیعتاً در این جوامع اظهارِ محبت از طرف فرادست به فرودست كسرِ شأن تلقى می‌شود، چراكه فرادست را نیازى به فرودست نیست. از این رو، در جوامع مردسالار، مردان تمایل چندانى به اظهار علاقهٔ مستقیم به همسران‌شان ندارند. اما از آنجا كه در جوامع غربى این تفاوت‌ها و تبعیضات تا اندازه زیادى كاهش یافته، و نه انتقاد و بیان صریحِ عقیده توهین تلقى مى‌شود و نه ابرازِ صریحِ محبت احساسِ حقارت و كوچكى با خود به همراه مى‌آورد، عده‌اى ترجیح مى‌دهند از این زبان براى بیان انتقاد، بیان عقیده یا اظهار محبت خویش استفاده کنند. هرچند در شروع استفاده از زبان دیگر هنوز بارِ معانىِ فرهنگِ قومى پافشارى مى‌كنند، اما پس از مدتى این دو زبان بار معانى و احساسىِ خویش را از یكدیگر جدا مىنمایند.
غیرمستقیم‌گویی و عدم صراحت در اظهار دلگیری از عدم محبت دیگران نیز صادق است عباراتی چون: ما را نمی‌بینی، خوشی، راه گم کرده‌ای، دیگر ما را نمی‌شناسی، آفتاب از کدام طرف درآمده است و ... شِکوه ملایم و غیرمستقیم از نامهربانی‌هاست البته در بسیاری از مواقع نیز میل شنیدن به کلام محبت‌آمیز از جانب دیگران انسان را به استفاده از این عبارات وامی‌دارد. بسیاری از مهاجران در بدو ورود برای نشان‌دادن مهر خویش یا به محک كشیدن مهر دوستان غربیِ خود به دنبال معادل این کلمات گشته و چون آنها را نمی‌یابند، مأیوس می‌گردند. علت نبودِ معادلی برای این عبارات یا مصطلح‌نبودن آنها این است که [فرد] غربی نیازی به بیان غیرمستقیم و استفاده از ایما و اشاره ندارد و حتی اگر بتوان این کلمات یا جملات را ترجمه کرد، به دلیل اینکه او معانی حقیقیِ کلمات و عبارات را دریافت می‌کند و نه مفاهیم پنهان‌شده در آنها را، دچار حیرت و گاه نگرانی می‌گردد. با تمام احوال، دیده می‌شود که هموطنان این جملات را ترجمه کرده و به‌کار می‌برند و همین ترجمه‌ها بخش قابل‌توجهی از لطیفه‌های مهاجرت را به خود اختصاص داده است. برای مثال:
قَدَمت روی چشمم: Your feet be on my eyes
راه گم کردید، آفتاب از کدوم طرف دراومده:
From which side the sun has risen? Did you lose your way?
در همین‌جا می‌توان فهمید که ترجمهٔ کلمه‌به‌کلمه بعضی از اشعار فارسی که به‌خاطر شرایط ناأمن حاکم بر جامعه سراسر آغشته به ایهام و استعاره و اشاره است به زبان‌های اروپایی تا چه اندازه می‌تواند بی‌معنا جلوه کرده و غربیان را دچار سوءتفاهم کند. این نوع ترجمه از ارزش کار این شاعران ــ که از ماهرانه‌ترین و هوشمندانه‌ترین شیوه‌ها در استفاده از این ابزارها در شرایطی سود جسته‌اند که صراحت بیان بهای جان می‌طلبیده است ــ کاسته و غنای ادبی و فرهنگیِ یک قوم را در چشم قومی دیگر زیر سؤال می‌برد. مطالعهٔ ترجمهٔ بعضی از اشعار مولانا و حافظ به انگلیسی مرا به‌شدت متأثر کرد و این اعتقاد را عمیقاً در من به‌وجود آورد که درک كامل و درست از متون ادبی و به‌خصوص شعر مقدور نخواهد شد، مگر با خواندن آن به زبان اصلی و با آگاهی از شرایط تاریخی و اجتماعیِ خلق آن اثر. (با اندکی ویرایش به نقل از شیخ‌الاسلام، ۱۳۹۵: ۳۰۴ - ۳۰۶)
📚 شیخ‌الاسلام، طاهره. (۱۳۹۵). در اسارت فرهنگ: ریشه‌یابی خلق‌وخو، آداب و عادات ما ایرانی‌ها. تهران: انتشارات صمدیه.
#️⃣ #زبان_و_فرهنگ #ترجمه
🍁Doing implicature in a post-football match press conference
✍🏻 Canning & Walker:
Football press conferences can be very entertaining discourse situations, especially for those interested in pragmatic implicature. On 19 February 2020 Jose Mourinho, then manager of the English football club Tottenham Hotspur (Spurs), was interviewed at a press conference following his team’s 0–1 defeat to Leipzig at the former’s home ground.
The extract opens with a forced choice question “Was it Spurs that were bad or [. . .] Leipzig [. . .] good?” where neither option casts Spurs in positive light. Mourinho answers the question with a yes-no question, “You think we were bad?” and throws the first choice in the initial question (‘bad’) back to the reporter. The reporter’s response “Well, the result says you lost at home” flouts the maxim of Relation (by not answering the question with either ‘yes’ or ‘no’) and Quantity (by saying more than is required: either ‘yes’ or ‘no’). These flouts give rise to the implicature that losing at home means that the team is ‘bad’. The discourse context (a post-match conference) means that those in the interaction will share some common ground knowledge: that away wins are more impressive than home wins; that this is reflected in the points awarded in deciding the winner in tie-breaking situations3 and conversely, that, psychological factors such as an advantage gained from increased home supporters and familiar surroundings mean that winning should be easier for the home team.
With this shared background or common ground information, it’s pretty clear that the implicature will be picked up. The assumption has to be that conversational cooperation is the communicative goal here, unless there are overriding reasons to suggest otherwise – in which case it wouldn’t be a flout and there would be no implicature. Mourinho interprets the Relation flout (“Well, the result says you lost at home”) as a hedged insult: that Spurs were bad and that they should have won because they would have had the easier time of it given that they played at their home ground. When Mourinho leaves the press conference, as he walks away, he shouts “Great question, mate”. This is an ironic side¬swipe at the reporter and is a flout of the maxim of Quality as Mourinho does not mean what he says. The reporter retorts “Great answer”, which may well generate a similar implicature because it’s not clear whether he is being ironic. If he is, then he, too, flouts the Quality maxim and in doing so distances himself from the harm done by Mourinho’s side-swipe. Or maybe he simply misses the implicature. (Canning & Walker, 2024: 145 - 146)
📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge.
#️⃣ #تحلیل_گفتمان
✍🏻 Canning & Walker:
Football press conferences can be very entertaining discourse situations, especially for those interested in pragmatic implicature. On 19 February 2020 Jose Mourinho, then manager of the English football club Tottenham Hotspur (Spurs), was interviewed at a press conference following his team’s 0–1 defeat to Leipzig at the former’s home ground.
The extract opens with a forced choice question “Was it Spurs that were bad or [. . .] Leipzig [. . .] good?” where neither option casts Spurs in positive light. Mourinho answers the question with a yes-no question, “You think we were bad?” and throws the first choice in the initial question (‘bad’) back to the reporter. The reporter’s response “Well, the result says you lost at home” flouts the maxim of Relation (by not answering the question with either ‘yes’ or ‘no’) and Quantity (by saying more than is required: either ‘yes’ or ‘no’). These flouts give rise to the implicature that losing at home means that the team is ‘bad’. The discourse context (a post-match conference) means that those in the interaction will share some common ground knowledge: that away wins are more impressive than home wins; that this is reflected in the points awarded in deciding the winner in tie-breaking situations3 and conversely, that, psychological factors such as an advantage gained from increased home supporters and familiar surroundings mean that winning should be easier for the home team.
With this shared background or common ground information, it’s pretty clear that the implicature will be picked up. The assumption has to be that conversational cooperation is the communicative goal here, unless there are overriding reasons to suggest otherwise – in which case it wouldn’t be a flout and there would be no implicature. Mourinho interprets the Relation flout (“Well, the result says you lost at home”) as a hedged insult: that Spurs were bad and that they should have won because they would have had the easier time of it given that they played at their home ground. When Mourinho leaves the press conference, as he walks away, he shouts “Great question, mate”. This is an ironic side¬swipe at the reporter and is a flout of the maxim of Quality as Mourinho does not mean what he says. The reporter retorts “Great answer”, which may well generate a similar implicature because it’s not clear whether he is being ironic. If he is, then he, too, flouts the Quality maxim and in doing so distances himself from the harm done by Mourinho’s side-swipe. Or maybe he simply misses the implicature. (Canning & Walker, 2024: 145 - 146)
📚 Canning, Patricia & Walker, Brian. (2024). Discourse Analysis: A Practical Introduction. UK: Routledge.
#️⃣ #تحلیل_گفتمان
🍁 Fact and Opinion
▪️“That’s a matter of opinion.”
✍🏻 Lewis Vaughn:
When we evaluate claims, we often are concerned with making a distinction between facts and opinions. But just what is the difference? We normally use the term fact in two senses. First, we may use it to refer to a state of affairs—as in, “Examine the evidence and find out the facts.” Second, and more commonly, we use fact to refer to true statements—as in, “John smashed the dinnerware—that’s a fact.” Thus, we say that some claims, or statements, are facts (or factual) and some are not. We use the word opinion, however, to refer to a belief—as in, “It’s John’s opinion that he did not smash the dinnerware.” Some opinions are true, so they are facts. Some opinions are not true, so they are not facts.
Sometimes we may hear somebody say, “That’s a matter of opinion.” What does this mean? Often it’s equivalent to something like, “Opinions differ on this issue” or “There are many different opinions on this.” But it also frequently means that the issue is not a matter of objective fact but is entirely subjective, a matter of individual taste. Statements expressing matters of opinion in this latter sense are not the kinds of things that people can disagree on, just as two people cannot sensibly disagree about whether they like chocolate ice cream. (Vaughn, 2016: 113)
📚 Vaughn, Lewis. (2016). The Power of Critical Thinking: Effective Reasoning About Ordinary and Extraordinary Claims. 5th edition. UK: Oxford University Press.
#️⃣ #تفکر_انتقادی
▪️“That’s a matter of opinion.”
✍🏻 Lewis Vaughn:
When we evaluate claims, we often are concerned with making a distinction between facts and opinions. But just what is the difference? We normally use the term fact in two senses. First, we may use it to refer to a state of affairs—as in, “Examine the evidence and find out the facts.” Second, and more commonly, we use fact to refer to true statements—as in, “John smashed the dinnerware—that’s a fact.” Thus, we say that some claims, or statements, are facts (or factual) and some are not. We use the word opinion, however, to refer to a belief—as in, “It’s John’s opinion that he did not smash the dinnerware.” Some opinions are true, so they are facts. Some opinions are not true, so they are not facts.
Sometimes we may hear somebody say, “That’s a matter of opinion.” What does this mean? Often it’s equivalent to something like, “Opinions differ on this issue” or “There are many different opinions on this.” But it also frequently means that the issue is not a matter of objective fact but is entirely subjective, a matter of individual taste. Statements expressing matters of opinion in this latter sense are not the kinds of things that people can disagree on, just as two people cannot sensibly disagree about whether they like chocolate ice cream. (Vaughn, 2016: 113)
📚 Vaughn, Lewis. (2016). The Power of Critical Thinking: Effective Reasoning About Ordinary and Extraordinary Claims. 5th edition. UK: Oxford University Press.
#️⃣ #تفکر_انتقادی
🍁 زدودنِ کلمات عربی در فارسی
سیاست زبانیِ دولت پهلوی بر آن بود تا زبان فارسی را با زدودنِ کلمات عربی و دیگر کلمات «خارجی» پالایش کند. ایدهٔ پالایش زبان فارسی از عربی در نیمهٔ دوم قرن نوزدهم به دست گروه کوچکی از روشنفکران ناسیونالیست رومانتیک آغاز شد. نخستین تلاش سیستماتیک برای یافتن کلمات فارسی برای واژه‌های فنیِ جدید، اما نه به‌منظور پالایش زبان فارسی، در آستانهٔ انقلاب مشروطه روی داد و به شکل‌گیریِ مجلس آکادمی انجامید که در سال ۱۲۸۲ ش. نشست‌های ماهانه برپا می‌کرد.
چند سازمان دیگر نیز، که عمر کوتاهی داشتند و در دورهٔ سال‌های ۱۳۰۳ تا ۱۳۱۴ ش. تشکیل شدند، به جست‌وجو برای کلمات فارسی، به‌ویژه در عرصه‌های جدید نظامی و فنی، ادامه دادند. این امر به ابداع واژه‌های نامشخص بسیار و بحث‌های داغ به نفع و برضد جنبش پالایش منجر شد. این تلاش‌ها پس از دیدار رضاشاه از ترکیه در ۱۳۱۳ ش. به اوج خود رسید و تحت‌تأثیر یک پروژهٔ مشابه ازسوی آتاتورک قرار گرفت.
در این شرایط بود که فرهنگستان زبان ایران در سال ۱۳۱۴ ش. به ابتکار محمدعلی فروغی، نخست‌وزیر ایران، بنیان‌گذاری شد و هدفش جایگزینیِ کلمات عربی با معادل‌های برگزیدهٔ دقیق فارسی بود. فرهنگستان اول در جریان شش سال فعالیت خود تا سال ۱۳۲۰ ش.، بیش از ۳۵۰۰ کلمه، از جمله نام مکان‌ها، را عرضه کرد. پس از یک مرحلهٔ طولانیِ تعطیلی، که با برکناریِ رضاشاه در ۱۳۲۰ ش. آغاز شد، فرهنگستان زبان در سال ۱۳۴۹ ش. به ریاست صادق‌کیا دوباره کار خود را آغاز کرد. کیا، که شاگرد ذبیح‌الله بهروز بود، یکی از طرفداران سرسخت پالایش زبان فارسی از عربی به‌شمار می‌رفت. فرهنگستان دوم تا زمان انقلاب ۱۳۵۷، ۱۴۷۰ واژهٔ فنی و کلمات معادل در زبان‌های عربی و اروپایی را جمع‌آوری و تصویب کرد. (از کتاب هویت ایرانی به نقل از کانال نشر نی)
📚 اشرف، احمد (۲۰۱۰) و دیگران. هویت ایرانی: از دوران باستان تا پایان پهلوی. ترجمهٔ حمید احمدی. (۱۳۹۵). تهران: نشر نی.
#️⃣ #زبان_و_هویت #زبان_فارسی #سره‌گرایی
سیاست زبانیِ دولت پهلوی بر آن بود تا زبان فارسی را با زدودنِ کلمات عربی و دیگر کلمات «خارجی» پالایش کند. ایدهٔ پالایش زبان فارسی از عربی در نیمهٔ دوم قرن نوزدهم به دست گروه کوچکی از روشنفکران ناسیونالیست رومانتیک آغاز شد. نخستین تلاش سیستماتیک برای یافتن کلمات فارسی برای واژه‌های فنیِ جدید، اما نه به‌منظور پالایش زبان فارسی، در آستانهٔ انقلاب مشروطه روی داد و به شکل‌گیریِ مجلس آکادمی انجامید که در سال ۱۲۸۲ ش. نشست‌های ماهانه برپا می‌کرد.
چند سازمان دیگر نیز، که عمر کوتاهی داشتند و در دورهٔ سال‌های ۱۳۰۳ تا ۱۳۱۴ ش. تشکیل شدند، به جست‌وجو برای کلمات فارسی، به‌ویژه در عرصه‌های جدید نظامی و فنی، ادامه دادند. این امر به ابداع واژه‌های نامشخص بسیار و بحث‌های داغ به نفع و برضد جنبش پالایش منجر شد. این تلاش‌ها پس از دیدار رضاشاه از ترکیه در ۱۳۱۳ ش. به اوج خود رسید و تحت‌تأثیر یک پروژهٔ مشابه ازسوی آتاتورک قرار گرفت.
در این شرایط بود که فرهنگستان زبان ایران در سال ۱۳۱۴ ش. به ابتکار محمدعلی فروغی، نخست‌وزیر ایران، بنیان‌گذاری شد و هدفش جایگزینیِ کلمات عربی با معادل‌های برگزیدهٔ دقیق فارسی بود. فرهنگستان اول در جریان شش سال فعالیت خود تا سال ۱۳۲۰ ش.، بیش از ۳۵۰۰ کلمه، از جمله نام مکان‌ها، را عرضه کرد. پس از یک مرحلهٔ طولانیِ تعطیلی، که با برکناریِ رضاشاه در ۱۳۲۰ ش. آغاز شد، فرهنگستان زبان در سال ۱۳۴۹ ش. به ریاست صادق‌کیا دوباره کار خود را آغاز کرد. کیا، که شاگرد ذبیح‌الله بهروز بود، یکی از طرفداران سرسخت پالایش زبان فارسی از عربی به‌شمار می‌رفت. فرهنگستان دوم تا زمان انقلاب ۱۳۵۷، ۱۴۷۰ واژهٔ فنی و کلمات معادل در زبان‌های عربی و اروپایی را جمع‌آوری و تصویب کرد. (از کتاب هویت ایرانی به نقل از کانال نشر نی)
📚 اشرف، احمد (۲۰۱۰) و دیگران. هویت ایرانی: از دوران باستان تا پایان پهلوی. ترجمهٔ حمید احمدی. (۱۳۹۵). تهران: نشر نی.
#️⃣ #زبان_و_هویت #زبان_فارسی #سره‌گرایی
🍁 والتر استیس و زبان دین
والتر ترنس استیس (۱۸۸۶ ــ ۱۹۶۷) فیلسوف تحلیل زبانیِ انگلیسی بود. او در خصوص عرفان به پژوهش‌هایی پرداخته بود. تحقیقات وی در خصوص عرفان، وی را به این نتیجه رساند که دین با عرفان برابر است. به باور وی، تجربه‌های عرفانی گوهر دینداری است و دین را می‌باید حول آن، تفسیر و تحلیل کرد. اما وی معتقد بود که تجربه‌های عرفانی توصیف‌ناپذیر و بیان‌ناپذیرند. لذا دین نیز از زبانی بهره می‌برد که صرفاً سویه‌ای نمادین و غیرقابل بیان دارد. از منظر استیس، زبان دینی زبانی نمادین است و قضایای نمادین برای گزارش واقعیت نیستند، بلکه کارکرد آنها برانگیختن عواطف دینی در مخاطبان و انگیزش تجربهٔ دینی است.
والتر استیس اصطلاح «دین» را معادل و به معنای «عرفان» می‌داند و در تعریف آن، رویکرد ایمان‌گرایانه را اتخاذ می‌کند و جنبهٔ معرفت‌بخشی و گزاره‌ایِ دین را وامی‌نهد و آن را به معنای تجربهٔ دینی می‌گیرد. به تعبیر او، گوهر دین اخلاق نیست و بلکه عرفان است و طریق قدسیان طریق عرفان است.
با همین مبناست که والتر استیس این‌گونه حکم می‌کند که کارکرد زبان دین تحریک‌کردن یا برانگیختن است. زبان تحریکی هیچ‌گاه مدعیِ توصیف واقعیت‌ها و امور واقع نیست، بلکه همانند زبان شعر و موسیقی در پی آن است که آنچه را در درون عارف است به یادمان آورد و آنچه برانگیخته می‌شود همان تجربه و اشراق عرفانی است. به باور وی، هر آنچه بیرون از وجود عارف قرار دارد در زبان دینی جایگاهی ندارد و سخنی بیرون از دین است.
والتر استیس در این خصوص می‌گوید: «کارکرد زبان دینی همانند کارکرد زبان زیبایی‌شناختی است و کاملاً برخلاف کارکرد زبان علمی است. زبان علمی توصیفی است و زبان دین تحریکی (برانگیزاننده) است و نباید زبان دین چنان فهم شود که گویی زبان علمی است و به‌مثابهٔ زبانی که توصیف امور واقع می‌کند نباید در نظر گرفته شود.» وی صراحتاً هر آنچه با نام مباحث علمی در دین وجود دارد را برنمی‌تابد و رسالت دین و زبان دین را جدای از مباحث علمی می‌داند و هیچ‌گونه قرابتی میان این دو درنظر نمی‌آورد.
والتر استیس زبان دین را با زبان هنر مقایسه می‌کند. به باور وی، زبان هنر جنبهٔ تحریکی و برانگیزاننده دارد و در آن نمی‌باید به دنبال جنبه‌های علمی و مباحث معرفتی بود. زبان دین نیز چنین است. از دیدگاه او، زبان دین اطلاعاتی دربارهٔ هیچ شی بیرون از ما در اختیار قرار نمی‌دهد. آنچه را در درون است برمی‌انگیزد و آنچه را در زیر آستانهٔ آگاهی است به روشنایی نمایان می‌کند. [...]
والتر استیس معنای عمیق‌تر این گفتهٔ پاسکال که: «دل برای خود دلیلی دارد که عقل از آن بی‌خبر است» را این می‌داند که: «باور دینی بر پایهٔ تجربهٔ شهودی بی‌واسطه، و نه بر پایهٔ هیچ برهان منطقی استوار است.» از این عبارت، استیس می‌توان نتیجه گرفت که وی زبان دینی را انشایی می‌داند و محتوا و کارکرد آن را برانگیختن تجربهٔ عرفانی برمی‌شمرد. به عقیدهٔ استیس، دین درصدد تحریک تجارب عرفانی در انسان‌ها و برداشتن موانع است. و از آنجاکه در دین امور فراتر از ادراک و فهم عقل وجود دارد، در حقیقت، دین علاوه‌بر تحریک تجربهٔ دینی در انسان‌ها، در پیِ دادن موضوع برای تأملات عرفانی و دینی است.
والتر استیس معتقد است که زبان دینی گزاره‌های نمادین را نمی‌توان به گزاره‌های حقیقی بازگرداند، زیرا دربارهٔ خداوند هیچ گزارهٔ حقیقی‌ای نمی‌توان بر زبان آورد. دلیل این امر به بیان‌ناپذیریِ خدا، یا تجارب دینی و احوالات عرفانی برمی‌گردد. عبارت استیس در این خصوص این‌چنین است: «ما دربارهٔ خدا این گزاره نمادین را داریم که خدا مهربان است. برگرداندن این استعاره به زبان حقیقی تنها به این معناست که گزارهٔ دیگری را بیان کنیم که در آن جای کلمهٔ «مهربان» را با کلمهٔ دیگری که استعاره نیست عوض کنیم، لیکن با این همه ما یک گزاره داریم و تحلیل ما نشان داده که همهٔ گزاره‌های دربارهٔ خدا کاذب‌اند، یا به تعبیر دیگر، امکان ندارد هیچ گزارهٔ حقیقی صادقی دربارهٔ خدا وجود داشته باشد.
والتر استیس با بیان اینکه هدف دین رهاییِ انسان از ظلمت زندگیِ دنیایی و رساندن وی به آرامش است به تفسیر ابزارانگارانه از زبان دین گرایش یافته است. وی هیچ‌گاه در باب صدق و کذب گزاره‌های دینی سخن نمی‌گوید. این متفکر انگلیسی با عطف توجه به موضوع هدف دین، برانگیختن تجربهٔ عرفانی و سامان‌دادن به زندگیِ دنیوی، انسان را غایت دین و دینداری عنوان می‌کند.
📝 متن کامل را در اینجا بخوانید.
©️ از: دین‌آنلاین (۱۳۹۹/۲/۳۱) | #زبان_و_دین
والتر ترنس استیس (۱۸۸۶ ــ ۱۹۶۷) فیلسوف تحلیل زبانیِ انگلیسی بود. او در خصوص عرفان به پژوهش‌هایی پرداخته بود. تحقیقات وی در خصوص عرفان، وی را به این نتیجه رساند که دین با عرفان برابر است. به باور وی، تجربه‌های عرفانی گوهر دینداری است و دین را می‌باید حول آن، تفسیر و تحلیل کرد. اما وی معتقد بود که تجربه‌های عرفانی توصیف‌ناپذیر و بیان‌ناپذیرند. لذا دین نیز از زبانی بهره می‌برد که صرفاً سویه‌ای نمادین و غیرقابل بیان دارد. از منظر استیس، زبان دینی زبانی نمادین است و قضایای نمادین برای گزارش واقعیت نیستند، بلکه کارکرد آنها برانگیختن عواطف دینی در مخاطبان و انگیزش تجربهٔ دینی است.
والتر استیس اصطلاح «دین» را معادل و به معنای «عرفان» می‌داند و در تعریف آن، رویکرد ایمان‌گرایانه را اتخاذ می‌کند و جنبهٔ معرفت‌بخشی و گزاره‌ایِ دین را وامی‌نهد و آن را به معنای تجربهٔ دینی می‌گیرد. به تعبیر او، گوهر دین اخلاق نیست و بلکه عرفان است و طریق قدسیان طریق عرفان است.
با همین مبناست که والتر استیس این‌گونه حکم می‌کند که کارکرد زبان دین تحریک‌کردن یا برانگیختن است. زبان تحریکی هیچ‌گاه مدعیِ توصیف واقعیت‌ها و امور واقع نیست، بلکه همانند زبان شعر و موسیقی در پی آن است که آنچه را در درون عارف است به یادمان آورد و آنچه برانگیخته می‌شود همان تجربه و اشراق عرفانی است. به باور وی، هر آنچه بیرون از وجود عارف قرار دارد در زبان دینی جایگاهی ندارد و سخنی بیرون از دین است.
والتر استیس در این خصوص می‌گوید: «کارکرد زبان دینی همانند کارکرد زبان زیبایی‌شناختی است و کاملاً برخلاف کارکرد زبان علمی است. زبان علمی توصیفی است و زبان دین تحریکی (برانگیزاننده) است و نباید زبان دین چنان فهم شود که گویی زبان علمی است و به‌مثابهٔ زبانی که توصیف امور واقع می‌کند نباید در نظر گرفته شود.» وی صراحتاً هر آنچه با نام مباحث علمی در دین وجود دارد را برنمی‌تابد و رسالت دین و زبان دین را جدای از مباحث علمی می‌داند و هیچ‌گونه قرابتی میان این دو درنظر نمی‌آورد.
والتر استیس زبان دین را با زبان هنر مقایسه می‌کند. به باور وی، زبان هنر جنبهٔ تحریکی و برانگیزاننده دارد و در آن نمی‌باید به دنبال جنبه‌های علمی و مباحث معرفتی بود. زبان دین نیز چنین است. از دیدگاه او، زبان دین اطلاعاتی دربارهٔ هیچ شی بیرون از ما در اختیار قرار نمی‌دهد. آنچه را در درون است برمی‌انگیزد و آنچه را در زیر آستانهٔ آگاهی است به روشنایی نمایان می‌کند. [...]
والتر استیس معنای عمیق‌تر این گفتهٔ پاسکال که: «دل برای خود دلیلی دارد که عقل از آن بی‌خبر است» را این می‌داند که: «باور دینی بر پایهٔ تجربهٔ شهودی بی‌واسطه، و نه بر پایهٔ هیچ برهان منطقی استوار است.» از این عبارت، استیس می‌توان نتیجه گرفت که وی زبان دینی را انشایی می‌داند و محتوا و کارکرد آن را برانگیختن تجربهٔ عرفانی برمی‌شمرد. به عقیدهٔ استیس، دین درصدد تحریک تجارب عرفانی در انسان‌ها و برداشتن موانع است. و از آنجاکه در دین امور فراتر از ادراک و فهم عقل وجود دارد، در حقیقت، دین علاوه‌بر تحریک تجربهٔ دینی در انسان‌ها، در پیِ دادن موضوع برای تأملات عرفانی و دینی است.
والتر استیس معتقد است که زبان دینی گزاره‌های نمادین را نمی‌توان به گزاره‌های حقیقی بازگرداند، زیرا دربارهٔ خداوند هیچ گزارهٔ حقیقی‌ای نمی‌توان بر زبان آورد. دلیل این امر به بیان‌ناپذیریِ خدا، یا تجارب دینی و احوالات عرفانی برمی‌گردد. عبارت استیس در این خصوص این‌چنین است: «ما دربارهٔ خدا این گزاره نمادین را داریم که خدا مهربان است. برگرداندن این استعاره به زبان حقیقی تنها به این معناست که گزارهٔ دیگری را بیان کنیم که در آن جای کلمهٔ «مهربان» را با کلمهٔ دیگری که استعاره نیست عوض کنیم، لیکن با این همه ما یک گزاره داریم و تحلیل ما نشان داده که همهٔ گزاره‌های دربارهٔ خدا کاذب‌اند، یا به تعبیر دیگر، امکان ندارد هیچ گزارهٔ حقیقی صادقی دربارهٔ خدا وجود داشته باشد.
والتر استیس با بیان اینکه هدف دین رهاییِ انسان از ظلمت زندگیِ دنیایی و رساندن وی به آرامش است به تفسیر ابزارانگارانه از زبان دین گرایش یافته است. وی هیچ‌گاه در باب صدق و کذب گزاره‌های دینی سخن نمی‌گوید. این متفکر انگلیسی با عطف توجه به موضوع هدف دین، برانگیختن تجربهٔ عرفانی و سامان‌دادن به زندگیِ دنیوی، انسان را غایت دین و دینداری عنوان می‌کند.
📝 متن کامل را در اینجا بخوانید.
©️ از: دین‌آنلاین (۱۳۹۹/۲/۳۱) | #زبان_و_دین
دین‌آنلاین
والتر استیس و زبان دین
والتر ترنس استیس (1886-1967) فیلسوف تحلیل زبانی انگلیسی بود. او در خصوص عرفان به پژوهش‌هایی پرداخته بود. تحقیقات وی در خصوص عرفان، وی را به این نتیجه رساند که دین با عرفان برابر است. به باور وی، تجربه‌های عرفانی، گوهر دینداری است و دین را می‌باید حول آن،…
HTML Embed Code: