ओढ भेटीची : पूर्ण कथा

                  वाट बघण्याचा जणू तिला छंद जडला होता. तिचं कदाचित हे आवडीच काम झाल होत म्हणून वाट बघण्याचा तिला कधी कंटाळा नाही यायचा. ती वाट पाहायची त्याची, त्याला भेटण्याची, त्याच्या मेसेज आणि कॉलची. तो ही त्याला जमेल तसा तिला वेळ द्यायचा. त्याला माहित होत त्याच्या एका मेसेज ने ही तिचा चेहरा खुलतो. म्हणून तो आवर्जून न विसरता तिला मेसेज करायचा. कधी कधी तर दिवस दिवस भर त्यांच्या गप्पा सुरु असायच्या. त्याच्या बोलण्याच्या प्रेमात होती ती.
                तिने त्याला कधीच पाहिल नव्हत. त्याने त्याचा फोटो ही तिला कधीच दाखवला नाही. ती खुप आग्रह करायची पण तो म्हणायचा भेटू तेव्हा प्रत्यक्षात बघ. त्यांची ओळख एका ऑनलाईन सेमिनार ला झाली होती. कॉर्डिंनेशन साठी त्याला ती कॉल करायची आणि कामासोबत त्यांच इतर बोलण चालू असायच. ती त्याच्या आवाजाच्या प्रेमात होती. आणि तो तिच्या. त्याने तिचा फोटो पहिला होता. सावळा वर्ण पण रेखीव, पाणीदार डोळे, नक्षीदार ओठ. तिच हसन त्याने त्याच्या मनावर कोरल होत.
              गप्पांच्या ओघात तिने स्वतः बद्दल सगळ सांगितल. त्याला तिच्या बद्दल सगळी माहिती होती. पण तो थोड राखून बोलायचा, तिने काही विचारल विषय बदलून वेगळा विषय सुरु करायचा. पण तिची स्तुती करायला तो कधीच कमी नाही करायचा. त्याच्या बोलण्याने ती पुरती ओशाळून जायची. मनोमन सुखवायची. आणि सतत त्याच्या विचारात असायची. त्याच्या सोबत ती कल्पनेच्या जगात जगू लागली.
              तिला खुप वाटायचं की ह्याला जाऊन भेटूया अचानक त्याच्या समोर जाऊन उभ राहूया. पण तो कुठे राहतो हे ही तिला त्याने सांगितल नव्हत. ती भेटायच म्हणाली की तो काहीतरी कारण सांगायचा. तिला त्याला पाहायची फार इच्छा झाली होती. आणि होणारच ना, आपण ज्याच्यावर प्रेम करतो त्याची छबी तिने मनात तयार केली होती. ती प्रत्यक्ष डोळ्यांनी पाहायची बाकी होती. आणि ती त्याच साठी त्याला सतत विचारायची.
              खुप छान चालल होत दोघांच एकमेकांना न भेटता ही. त्यांच बोलण फक्त मेसेज आणि कॉल वरच व्हायच. भेटीचा कधी योग येतच नव्हता आणि आलेला योग काही ना काही कारणाने रद्द व्हायचा. त्यामुळे खुप चिडायची ती, तो तिची समजूत  काढायचा. "भेटू ग कधी तरी, आपली भेट खुप special असेल. म्हणून आपलं भेटणं लांबत आहे" अस सतत तो तिला सांगायचा. आणि त्याने समजावल की तीही शांत व्हायची. पण तीला असीम ओढ होती त्यांच्या पहिल्या भेटीची.
                 अखेर तो दिवस आला. आज दोघांच भेटायच ठरल. अगदी काही झाल तरी ते भेटणार होते. तिने त्याच्या आवडीचा सफेद रंगाचा ड्रेस घातला. त्याच्यासाठी ती तयार होत होती. आरशात बघून लाजत होती. काय बोलायचं, कस भेटायचं. उत्सुकता, आतुरता, आनंद असे सगळे मिश्र भाव तिच्या मनात चालू होते. खुप छान तयार झाली ती. पौर्णिमेच चांदण अंगावर ल्याव इतकी सुंदर. त्याने पाहून पुन्हा एकदा तिच्या प्रेमात पडावं इतकी छान.
                संध्याकाळ झाली आणि ती निघाली. आपल्याच विचारात, आंनदात, त्याला भेटण्याच्या ओढीत. आज तिची प्रतीक्षा संपणार होती, कदाचित म्हणून ती जास्त खुश होती. ठरलेल्या ठिकाणी ती पोचली. तो अजून आला नव्हता. कदाचित तीच वेळेच्या आधीच आली होती. सकाळ पासून दोघांचा फोन ही झाला नव्हता. तिच्या मनात आल "विचाराव का कॉल करून त्याला कुठे पोचला?" मग वाटल येतच असेल. भेटुनच बोलाव. ती वाट बघत बसली.
             आता खुप वेळ झाला होता. उत्सुकता आणि आनंदाची जागा भीती ने घेतली होती. तिला कळेना इतका उशीर झाला तरी अजून तो आला का नाही. तिने त्याला मेसेज केला. तो त्याच्या पर्यंत पोचलाच नाही. थोड्यावेळाने तिने त्याला कॉल केला. नंबर switched off येत होता. ती पुन्हा पुन्हा त्याला कॉल करत होती. रडत होती. पुरती कोलमडली होती ती आता. तिला कळेनाच काय झाल.
                  तो का नाही आला? त्याचा फोन का बंद आहे? अस कधीच तो वागला नव्हता, मग आज का अस केल त्याने? त्याने मला फसवल का? असे असंख्य प्रश्न तिच्या मनात थैमान घालत होत. काही विचार न करता तिने त्याच्यावर इतक जीवापाड प्रेम केल. तिला कळतच नव्हत आता काय कराव. डोळ्यातून फक्त अश्रू ओघाळत होते.
               ती तिथेच स्तब्ध झाली पण तिच मन पुन्हा प्रवासाला निघाल. तिचा आवडता छंद जोपासायला. पुन्हा एकदा त्याची, त्याच्या मेसेज ची त्याचा कॉल ची वाट पाहायला. आता ती फक्त एक हाडामासाचा पुतळा होऊन राहिली होती त्याच्या आठवणीत. तेच असंख्य प्रश्न मनात ठेऊन, स्वतःलाच दोष देत आणि खोटी अशा मनात ठेऊन, जगत होती तो कधी तरी येईल म्हणून.

खुप दिवस असेच निघून गेले. आता ती स्वतःला थोड सावरायाला लागली होती. पण मनातून त्याचा विचार काही केल्या जात नव्हता. मित्रमैत्रिणीच्या मदतीने ज्या सेमिनार मुळे त्यांची ओळख झाली तिथून काही माहिती मिळते का शोधायला सुरवात केली. खुप प्रयत्न केल्यावर त्यांना तिथून त्याच्या घराचा पत्ता मिळाला. तिने ठरवलं तिथे जाऊन त्याला गाठायच. ठिकाण शहरा बाहेरच होत पण फार दूर नव्हत.
              दुसऱ्या दिवशी तिच्या मैत्रिणी सोबत ती तिथे जाऊन पोचली. खुप शोधल्या नंतर तिला त्याच घर सापडल. घर नाही बंगलाच होता तो. ती खुप खुश झाली. दाराची बेल वाजवत होती पण कोणी दर उघडेना. नंतर लक्ष गेल तर दाराला कुलूप होत. तिने आजूबाजूला चौकशी केल्यावर कळल की तिलाच भेटायला जाताना त्याचा bike वरून ऍक्सीडेन्ट झाला आणि तो कोमा मध्ये आहे. तो आणि त्याची आई दोघंच इथे राहतात. तो हॉस्पिटल मध्ये असल्यामुळे त्याची आई पूर्ण वेळ तिथेच असते.
              हे ऐकून तिच्या पाया खालची जमीन सरकली. तिला स्वतःची लाज वाटू लागली. किती चुकीचा विचार केला तिने त्याच्या बदल. त्याच प्रेम ओळखायला कमी पडली ती. तिने ठरवल आता काही झाल तरी ती त्याला साथ देणार होती त्याच्या अश्या अवस्थेत ही. ती लगबगीने हॉस्पिटल मध्ये जाण्यास निघाली. त्याची आई काय बोलेल ह्याची तिला परवा नव्हती, पण मनात भीती होती. ज्या मुलीमुळे इतक सगळ झाल तिला त्याची आई माफ करेल का?
              ती हॉस्पिटल मध्ये पोचली आणि तिला पाहून त्याची आई तिच्या गळ्यात पडून रडू लागली. तिला काही कळेच नाही काय होतय. तिने त्यांना सावरलं. त्या म्हणाल्या "तुलाच भेटायला उशीर झाला म्हणून तो घाईत घरातून निघाला, मला बोला की आज आमच भेटणं नाही झालं तर ती मला शोधत इतक्या लांब येईल.. आणि तू इतके दिवस लावलेस त्याला भेटायला".आईच बोलण ऐकून तिला रडू कोसळल आणि स्वतःची फार लाज वाटू लागली. ती अनाथ होती. आईच प्रेम काय असत हे पहात होती.
             सर्व रूमच्या बाहेर थांबले होते. डॉक्टरांचं चेकअप चालू होत. डॉक्टर बाहेर आले. त्यांनी सांगितलं, "काही सांगता येत नाही त्याला कधी पर्यंत शुद्ध येईल. पण आपण बोलतो ते त्याच्या मेंदू पर्यंत पोचत आहे." हे ऐकून तिला आणि आईला नवीन उभारी आली. एकीला दोघी होत्या. त्याच्या आईलाही धीर आला.
             आता जास्तीत जास्त वेळ ती त्याच्या सोबत थांबायची. त्याला त्यांच्यातील गप्पा, त्यांच्या आठवणी सांगायची. पण काही फरक पडत नाही हे पाहून खुप रडायची. त्या दोघी एकमेकींना समजूत घालायच्या आणि धीर द्यायच्या. बरेच महिने उलटून गेले. त्याच्यात काही सुधारणा होत नव्हती. अचानक चिडून एका दिवशी ती त्याला बोलली. " तुला शोधत आपल्या प्रेमासाठी मी इथं पर्यंत पोचले. मी जवळ असून तू मला साथ देत नाही आहेस. तू नव्हतास तेव्हा चुकीचा विचार केला मी तुझ्या बद्दल. पण आता तो पश्चाताप मला होतो आहे आणि तुला अश्या अवस्थेत बघून मी रोज आतून खचते आहे. ह्या पुढे तू म्हणशील तस होईल एकदा शुद्धीत ये. मला प्रेमाने हाक मार. नाही तर मी रडून रडून तुझ्या आधी जीव सोडून जाईल."
             तिला माहित होत तो तिचं बोलण ऐकत आहे. अशा होती की तो त्यांच्या प्रेमासाठी शुद्धीवर येईल. डॉक्टरांचे उपचार चालू होते, आईचे उपवास तापास आणि तिचं प्रेम. ह्या सगळ्याला कधी तरी यश येईल ही खात्री होती तिला. आणि असच एक दिवशी डॉक्टर चेक करत असताना त्याच्या हाताची बोट हलली. डॉक्टरांनी त्वरित उपचार चालू केले आणि त्यांच्या अथक प्रयत्नांनी त्याला शुद्ध आली.
            त्या दिवशी तिला जगतला सगळा आनंद मिळाला अस वाटल. तिने देवाचे आभार मानले आणि आईला घट्ट मिठी मारली. तिला पाहून तो खुश झाला. त्याच्या आईने भरभरून आशीर्वाद दिले दोघांना. आणि तो पूर्ण बरा झाल्यावर दोघांचं लग्न लावून दिल. अखेर तिची पतिक्षा संपली. ती त्याच्या सोबत होती कायमची.

------©सोनाली सुर्वे 🙂

Hello Everyone 🙏

‌जर तुम्हाला आपल्या channel विषयी  काही प्रतिक्रिया किंवा suggestions द्यायचे असतील किंवा तुम्हाला तुमच्या Post शेअर करायच्या असतील तर तुमच्या नावासहीत खालील link वर send करा.😊

Contact:
https://hottg.com/FeedbackTrue_Bot

एका सोनाराच्या मृत्यूनंतर  त्याच्या कुटुंबावर आभाळ कोसळले होते. त्यांच्याकडे खाण्यापिण्यासाठी सुद्धा पैसे नव्हते. एके दिवशी सोनाराच्या पत्नीने, आपल्या मुलाला नीलमणीचा एक हार दिला आणि म्हणाली- "बेटा, हा हार घेऊन तुझ्या काकांच्या दुकानात जा आणि त्यांना सांग की हा हार विका व आम्हाला काही पैसे द्या."

मुलगा तो हार घेऊन काकांच्या दुकानात गेला. काकांनी त्या हाराकडे बारकाईने पाहिले आणि म्हणाले - "बेटा, आईला सांग की सध्या बाजारात खूप मंदी आहे. थोडे दिवस थांबून नंतर तो विकल्यास, तुम्हाला चांगला भाव मिळेल." त्याला थोडे पैसे देत त्याचे काका म्हणाले, “तू उद्यापासून माझ्याबरोबर दुकानात बसत जा.”

दुसऱ्या दिवसापासून तो मुलगा रोज दुकानात जाऊ लागला आणि तिथे बसून हिर्यान्ची आणि रत्नांची पारख कशी करायची, ते  शिकू लागला.

थोड्याच दिवसात, तो हिऱ्यांचा मोठा पारखी झाला. आपल्या हिऱ्यांची पारख करवून घेण्यासाठी, दूर -दूरवरून लोकं त्याच्याकडे येऊ लागले.

एके दिवशी त्याचे काका त्याला म्हणाले, "बेटा, तुझ्या आईकडून तो हार घेऊन ये आणि तिला सांग की आता बाजारात खूप तेजी आहे, त्याला चांगला भाव मिळेल."

आईकडून तो हार घेऊन, त्याने स्वत:च त्याची पारख केली असता तो हार नकली असल्याचे त्याला आढळून आले. त्याला आश्चर्य वाटले, की काका स्वत: हिऱ्याचे व रत्नांचे मोठे पारखी आहेत... मग त्यांनी आम्हाला हे का सांगितले नाही?
 
मुलगा तो हार घरीच ठेवून तसाच दुकानात परत आला.

काकांनी विचारले, "अरे तू हार का आणला नाहीस?" तो म्हणाला, "काका, तो हार तर नकली आहे... परंतु तुम्ही माझ्यापासून हे का लपवून ठेवलेत?"

तेव्हा काका म्हणाले, "जेव्हा तू पहिल्यांदा हार आणला होतास, तेव्हा जर मी तो हार नकली आहे असं सांगितलं असतं, तर तुला असं वाटलं असतं की आज आमच्यावर वाईट वेळ आली आहे, म्हणून काका मला असं सांगत आहेत.

पण आज जेव्हा तुला खरं काय आणि खोटं काय, हे पारखण्याचे ज्ञान झाले आहे, तेव्हा तुला समजलेच असेल की तो हार खरोखरीच नकली आहे. त्यावेळी खरं बोलण्यापेक्षा, नातं सांभाळणं, हे माझ्यासाठी जास्त महत्त्वाचं होतं."

सत्य हे आहे की या जगात, खर्या ज्ञानाशिवाय आपण जो काही विचार करतो, पाहतो आणि जाणतो ते चुकीचे आहे. आणि म्हणूनच अशा गैरसमजुतींना बळी पडून आपल्या नात्यात दुरावा निर्माण होतो आणि आपलं आयुष्य भरकटायला लागतं.

ज्या अदृश्य धाग्याने नाते विणले जाते त्याचे पोषण, हे प्रेम आणि विश्वासावर होत असते.

"नात्यात निर्माण झालेल्या थोड्याशा दुराव्यामुळे, कोणाचीही साथ सोडू नका... नाहीतर लोकांना आपलेसे करण्यात आयुष्य खर्ची करावे लागते."

                  ♾
                    
*सत्य अशा प्रकारे सांगण्याचा प्रयत्न करा, की ज्यामुळे इतरांमधे प्रेम निर्माण होईल.*
*🙏🙏

*🚩 #ऊर्जामंत्र*

      *_चुकीच्या मार्गाने घेऊन जाणारे भरपूर असतात पण आपण बरोबर असलेला सत्याचा मार्ग कधी सोडायचा नाही._*

*#जय_शिवराय🙏🏻🚩*

आइंस्टीन के ड्राइवर ने एक बार आइंस्टीन से कहा--"सर, मैंने हर बैठक में आपके द्वारा दिए गए हर भाषण को याद किया है।"

आइंस्टीन हैरान !!!

उन्होंने कहा- "ठीक है, अगले आयोजक मुझे नहीं जानते।आप मेरे स्थान पर वहां बोलिए और मैं ड्राइवर बनूंगा।

ऐसा ही हुआ, बैठक में अगले दिन ड्राइवर मंच पर चढ़ गया।और भाषण देने लगा...

उपस्थित विद्वानों ने जोर-शोर से तालियां बजाईं।

उस समय एक प्रोफेसर ने ड्राइवर से पूछा - "सर, क्या आप उस सापेक्षता की परिभाषा को फिर से समझा सकते हैं ?"

असली आइंस्टीन ने देखा बड़ा खतरा !!!

इस बार वाहन चालक पकड़ा जाएगा। लेकिन ड्राइवर का जवाब सुनकर वे हैरान रह गए...

ड्राइवर ने जवाब दिया- "क्या यह आसान बात आपके दिमाग में नहीं आई ?

मेरे ड्राइवर से पूछिए,---वह आपको समझाएगा।

नोट : "यदि आप बुद्धिमान लोगों के साथ चलते हैं, तो आप भी बुद्धिमान बनेंगे और मूर्खों के साथ ही सदा उठेंगे-बैठेंगे तो आपका मानसिक तथा बुद्धिमता का स्तर और सोच भी उन्हीं की भांति हो जाएगी..!!
#instinct
#driver
#varanasi
#banarasisaree

उबुंटू

उबुंटू ही आफ्रिका देशातील एक सुंदर गोष्ट आहे.
उबुंटू हे प्रेरणादायी मानवतावादी तत्त्वज्ञान आहे. 

आफ्रिकेतील आदिवासी लहान मुलांचा एका तत्त्ववेत्याने एक खेळ घेतला.  त्या खेळामध्ये एका झाडाखाली एक मिठाई चे बास्केट ठेवले. सर्व मुलांना त्या झाडापासून 100 मीटर अंतरावर उभे केले. तिथून धावत जाऊन ते मिठाई चे बास्केट घ्यायचे, जो आधी पोहोचेल त्यास ती मिठाई मिळेल असे सांगण्यात आले. आता त्या व्यक्तीने खेळ सुरू करण्याची सूचना केली. परंतु त्या नन्तर जे घडले ते आश्चर्य वाटणारे होते. त्या सर्व मुलांनी एकमेकांचे हात हातात धरले आणि सर्वच्या सर्वजण एकत्रितपणे झाडाखाली ठेवलेल्या मिठाई च्या बास्केट कडे धावत सुटले. एकाचवेळी तिथे पोहोचले. ती मिठाई सर्वानी समान वाटून घेतली व सर्वानी मिळून त्याचा आस्वाद घेतला.
यावर त्या तत्त्वज्ञाने मुलांना असे करण्याचे कारण विचारले असता, उत्तर मिळाले.....उबुंटू.

उबुंटू चा अर्थ आहे... 'I am because We are.'
म्हणजेच 'मी आहे कारण आपण सर्व आहोत'.

इतर दुःखात असताना मी एकटा कसा सुखी होऊ शकतो ?? या प्रश्नाचे उत्तर उबुंटू आहे.
'सर्वांचे सुखी असणे हेच मला सुखी बनविणारे आहे'
हा फार मोठा माणुसकीचा, समतेचा, एकीचा संदेश, सर्व च पिढ्यांना उबुंटू देत आहे.

चला तर मग आपण सर्वजण उबुंटू  जगूया अणि जिथे जाऊ तिथे सगळीकडे आनंद पसरवुया.

I am Because We are.✨

Credit goes to Writer 🌼🙏

"गरज"

खऱ्या प्रेमात माणूस धर्म-जात-पंथ-वंश-समाज-देश-विदेश याचा फरक पडत नाही...त्याला कसलीही फिकीर नसते...

कष्टकरी माणसाला कष्ट करून आल्यावर, झोपी जाण्यासाठी चांगली खाट-तुटलेली खाट,चांगला बिछाना-ताडपत्री-बारदान-मोकळं वावर-थंडगार लादी याचा काही फरक पडत नाही. त्याला कुठेही शांत आणि क्षणात झोप लागते...

भुकेल्या माणसाला गरमागरम जेवण किंवा शिळं जेवण काही फरक पडत नाही...कोणत्याही प्रकारच्या भोजनाने तो क्षुधाशांती करतो...

तहानलेल्या माणसाला पाणी स्वच्छ असो वा गढूळ काही फरक पडत नाही...तो त्याची तहान मिळेल त्या पाण्याने भागवतो...

फरक फक्त  "गरजेचा" आहे...!!!

यशवंतराव चव्हाण तेव्हा भारताचे संरक्षणमंत्री होते.

त्यांच्या मोटारींचा ताफा पंजाबा मधून दिल्लीच्या दिशेने येत होता. रस्त्यात एका मोठ्या गावात "पानिपत' नावाचा नामफलक त्यांना दिसला.

आपला प्रवास खंडित करून जेथे पानिपताचा घणघोर असा रणसंग्राम घडला, त्या "काला आम' नावाच्या ठिकाणी यशवंतराव चव्हाण गेले.

तेथे मराठी वीरांच्या काळ्या ओबडधोबड दगडी समाधीच्या समोरच त्यांनी शेतात अचानक बसकण मारली.

त्या शेतातील पांढुरकी माती त्यांनी आपल्या दोन्ही मुठींमध्ये धरली व हळव्या मनाचे यशवंतराव चव्हाण मराठ्यांनी देशरक्षणासाठी दिलेलं बलिदान आठवून हमसून हमसून रडू लागले.

त्यांची ही अवस्था पाहून सोबतचा स्टाफ आणि लष्करी अधिकारी यांची तारांबळ उडाली. भावनांचा पूर ओसरल्यावर आपल्या ओघळत्या अश्रूंना कसाबसा बांध घालत यशवंतराव उपस्थितांना सांगू लागले,

"दोस्तहो, हीच ती पवित्र माती. राष्ट्रसंकट उद्‌भवल्यावर त्या विरोधात लढावे कसे, शत्रूला भिडावे कसे, याचा धडाच लाख मराठा वीरांनी पानिपताच्या या परिसरात गिरवला आहे."

अहमदशहा अब्दालीच्या रूपाने राष्ट्रावर आलेलं संकट थोपविण्यासाठी छातीचा कोट करून लढणारया व पानिपताच्या धरतीवर धारातीर्थी पडलेल्या रणझुंणार मराठ्यांना मानाचा मुजरा व विनम्र अभिवादन!
:
🖋 अमर गोडसे

#पानिपत_शौर्य_दिन
(बाळासाहेब कदम यांच्या फेसबुक वॉलवरून साभार..)

सत्याला जिंकायला
थोडा उशीर लागतो
पण सत्य कधीच
हरत नाही
                     
🌹 शुभ सकाळ 🌹

🌷
डॉक्टरांच्या समोर जोडपं बसलं होतं.

डॉक्टर,
आम्हाला मुलगी नकोय !"
होणाऱ्या बाळाचे बाबा बोलले.

"तुम्हाला कसं कळलं
मुलगीच आहे म्हणून?"
डॉक्टरांनी विचारलं.

"तुम्ही टेस्ट करायला नकार दिलात.
मग आम्ही शेजारच्या राज्यातील सोनोग्राफी सेंटरवर टेस्ट करून आलो."
बाळाचे बाबा बोलले.

"मग तिथंच का केलं नाहीत अबॉर्शन?"
डॉक्टर म्हणाले.

"तिथं सोय नव्हती.
त्यांनी दिला होता पत्ता एका डॉक्टरचा. पण त्यांची फी खूपच जास्त वाटली. मग म्हटलं की तुम्ही ओळखीचे आहात. लाखाऐवजी हजारात काम होईल."
बाळाचे बाबा निर्विकारपणं बोलले.

"मी काय कसाई वाटलो काय तुम्हाला?" डॉक्टर संयम ठेवत पुढं म्हणाले,
"अहो, तुम्हाला पहिली मुलगीच आहे"

इतका वेळ गप्प बसलेली बाळाची आई म्हणाली, "म्हणून तर दुसरी मुलगी नकोय आम्हाला. दुसरा मुलगाच हवा. दोन मुली नकोत!"

डॉक्टरांनी आईच्या मांडीवर बसलेल्या त्या पहिल्या मुलीकडं पाहिलं. निरागस, निष्पाप, बोलके डोळे. हसरा चेहरा. नजरानजर होताच ती बाहुली डॉक्टरांकडे झेपावली. त्या चिमण्या जिवाला डॉक्टरांनी कवेत घेतलं.

डॉक्टर काही बोलत नाहीत हे बघून मुलीचे बाबा म्हणाले, "फी व्यवस्थित देऊ आम्ही. शिवाय ही बातमी कुठेही लीक होणार नाही याची खात्री !"

डॉक्टरांचे डोळे आता लकाकले. होणाऱ्या बाळाच्या आईबाबांना ते म्हणाले, "तुमचा विचार पक्का आहे?
तुम्हाला खरंच दोन मुली नको आहेत?
परत विचार करा."

मुलीचे बाबा म्हणाले,
"पक्का आहे विचार.
दोन मुली नकोत."

"ठीक आहे तर मग.
आपण आईच्या पोटातली मुलगी राहू देऊ . या पहिल्या मुलीला मी मारून टाकतो. म्हणजे तुम्हाला एकच मुलगी राहिल." असे म्हणत डॉक्टरांनी टेबलवरची सुरी उचलून त्या पहिल्या मुलीच्या गळ्याला लावली.

आणी त्या मुलीची आई मोठ्यांदा किंचाळली,
"थांबा डॉक्टर...
काय करताय?...
तुम्ही डॉक्टर आहात का कसाई?"

डॉक्टर शांतपणे मंद हसत दोघा आईबाबांकडे बघत होते. निष्पाप बाहुली हसत खेळत होती.

दोनच क्षण ...
दोनच क्षण शांततेत गेले.
अन आईबाबांच्या लक्षात सारा प्रकार आला. ते भयानक खजिल झाले.
इतकंच म्हणाले,
"आम्हाला माफ करा डॉक्टर.
आम्ही कसाई व्हायला निघालो होतो. आमची चूक आम्हाला कळली."

ते जोडपं कडेवरच्या आणी पोटातल्या आपल्या दोन्ही राजकन्यांसह केबिनमधून बाहेर पडते झाले.

ते बाहेर पडत असताना डॉक्टर म्हणाले
"आणखी एक सांगायचं राहिलंचं..
आणि तेही तुम्हाला सांगायचं कारण असं कि, मला तुमचा निर्णय बदलल्याची मनोमन खात्री झाली म्हणुनच".

"आमच्या व्यवसायात देखिल काही राक्षसी प्रवृत्तीचे लोक आहेत हे दुर्दैव आहे. पण ते इतक्या नीच थराला गेले आहेत की, सोनोग्राफीत मुलाचा गर्भ दिसत असुनही, पैशासाठी तो मुलीचा आहे असे तुम्हाला सांगितले आहे !"


आता मात्र आईबाबांच्या पायाखालची जमिनच सरकली !

👸👸👸👸👸👸👸👸

Credit goes to Writer 🌼🙏

सुंदर बोधकथा

एक दिवशी एक बैल विहिरीत पडला. बैल जोराने ओरडत होता. आणि मालक विचार करत होता, याला बाहेर कसे काढायचे. त्याने विचार केला बाहेर काढणे अवघड आहे.  नाहीतरी बैल म्हातारा आहे. त्याला वाचवून  काही फायदा नाही, त्यापेक्षा त्याला विहिरीतच पूरून टाकू.

मालकांने आजूबाजूच्या लोकांना मदतीला बोलावले. सगळेजण विहिरीत माती लोटत होते. बैल आणखीनच हांब्रू लागला. थोडा शांत झाला. थोड्यावेळाने मालकांनी विहिरीत डोकावले, पाहतो तो काय बैलाच्या पाठीवर जशी माती पडत होती तसतसा ती माती झटकून तो मातीतून पाय काढून उभा राहत होता शेवटी विहीर बुजली. बैल विहिरीच्या बाहेर आला व वाट दिसेल तिकडे पळू लागला.


तात्पर्य :- तुमच्या आयुष्यात अनेकदा तुमच्यावर माती फेकली जाईल, वेगवेगळ्या प्रकारची घाण तुमच्यावर फेकली जाईल, पुढे जाण्यापासून तुम्हाला रोखले जाईल ,तुमच्यावर टीका होईल, तुमचे यश पाहून मत्सराने वाईट बोलतील, अशावेळी खचून जायचे नाही. निराशेच्या विहिरीत पडून राहायचे नाही. धाडसाने अंगावरील घाण झटकून योग्य तो धडा घेऊन त्याचीच शिडी करून पुढे जायचे. त्यासाठी सकारात्मक विचार करा सकारात्मक जगा.

तुमच्या वेदनांमधे इतकी शांतता ठेवा की तुमच्या आनंदात सगळीकडे राडा होईल ..true 👌👌