متولد قرن بیستم یا بعدی

فرزندانِ بحرانِ همیشگی

تلخ یا شیرین،

ما درون حادثه زیستیم

در شوقِ بی حدِ رهایی

در التهابِ معصومِ خانۀ تیمی

در بحبوحۀ گنگِ اعدام های جمعی

در راز پر تنش انتقام

در پچ پچِ ممنوع کتاب

در تپشِ قلب انقلاب

پیاده در جنگ های پر سود

غرقِ زورق های شکسته

کودکانِ به ساحل شسته

گمشدۀ مرزها

فرار بی سابقۀ مغزها

ترس و خفت آنسوی ها

قرن نو؟
یا که همان خشونت کهنه؟

…و باز آرامشِ قبل طوفان

پس قرار ما

ای رفیق

وقت خطیر اتفاقها…

بهروز قربانیان

Please Share:
@negahideegar
#شعرنو #شعرفارسی #شعر_اجتماعی
#بهروز_قربانیان

Woman as the temptation of Evil[i]

Reading Masnavi, Book 5, lines 940-961[ii]


شهوتّی است او و بس شهوت پرست زآن شرابِ زهرناک ژاژ مست

گر نه بهر نسل بودی ای وصی آدم از ننگش بکردی خود خَصی

She is all lascivious and lustful

drunken with poisonous sloth

If it were not for procreation, O’ God

one would have castrated oneself out of shame[iii].

These are the opening verses that seem to serve as a prelude to the poem by Rumi in the book five of his theoretical work, Masnavi. In the story we are witnessed to Satan’s bargain with God. Satan is trying to acquire means from God to seduce man, or as Rumi calls it, to “go hunting,” in order to shake the belief of the faithful. According to the title of the poem, it is to elucidate the symbolism behind the killing of a rooster by Abraham. Rumi sets the context of his poem right by its title in an inquisitive form: “To the defeat and destruction of which temper among the horrible ugliness in the hearts of his followers, one can attribute the killing of the rooster by Abraham?”

This brief encounter is to look at only one of many strategies of subjugation, I believe Jalal Al-din Rumi, the renowned 13th century Iranian poet and Sufi, deliberately employs to undermine the positive image of woman, hence providing religious, ethical and intellectual basis for her suppression.

“You, the provider of wherewithal to all,” Satan calls on God, “I ask thee an effective trap for my hunting.”(Line 942) God confers on him gold, silver and herds of horses, assuring Satan that: “You can rob many people with these.” (Line 943) But the offerings, Rumi reports, do not impress Satan for the dificult task at hand. The poem develops and the bargain goes on. All things good in life that a medieval man might find desirable are accorded. “Good wine, pastry and sweets, pearls and precious metals and silk attires.” Yet, Satan remains unconvinced that any of them would succeed in tempting the pious. As he maintains: “many men who are drunk with God’s influence will tear off these minor restraints.” (L949) Satan even rejects God’s grand gesture of offering the musical instruments for this scheme. Eventually, God bids his last and best chip, the Woman.

When “God showed him the beauty of women, which easily surpasses man’s rationality and patience,” Rumi poetically muses, “Satan snapped his fingers and began to dance with joy” …”You’ve granted me!”, he delaires, “…Now, I have found what I wanted.” (L 956-957)

Rumi explains in detail what was seen and what is to be seen in women, and its effects in the world. The beauty spots, the eyebrows, the ruby lips. Satan saw those seductive “dreamy eyes” which “makes wisdom and rationality of man anxious,” “those beautiful faces that scorch the heart like insents,”. Eventually declairing: it was as if “God himself was manifest from behind a thin lace curtain.” (L956-961)

چونکه خوبی زنان با او نمود که ز عقل وصبر مردان می فزود

Such was the beauty of women as revealed to him

That exceeded the wisdom and the patience of men. (L 956)

By using a plural, Rumi here is asserting that the Almighty have in fact revealed to Satan, the beauty of all women at once. Further, Rumi’s use of word خوبی, Khoobi, should not be taken to be as some form of moral or inner “goodness” in women as the idiomatic interpretation of the word might suggest. By looking at the way Satan celebrates the offering, as was mentioned above, one can easily see that the word denotes to bodily goodness, beauty. Therefore, the issue of identity of women tied to her moral goodness is not the topic here. Discussion concerns her physical beauty as a genus, which can allure men, ruby lips, beautiful face, etc. It is her bodily attributes that are being dickered here, her labor power as the beautiful, as it relates to Satan’s plans. But unlike any laborer, post slavery, she lacks the ability to say no in the exchange process. She has no will, and poses no possibility of disagreement or resistance.

Unlike the inanimate objects that carry defined characters, like gold or sweets, or even horses that have been offered earlier by God, Rumi’s construct of woman, lacks quality and disposition; she is only a veiled beauty that is nothing yet, but at the same time, she is all that is evil. She is only a plan, an instrument that is to bring deception into the world.

Further, the seductive woman here does not, and cannot initiate her own seductive powers at will, or for or her own sake. She does not to have self-consciousness. Her seductive powers are only motivated by Satan’s will to satisfy his schemes. As such, she is, and forever will remain Devil’s instrument. She is the agent of evil par excellence, as she is not in charge of her will and her actions. She cannot repent for the wrongs she is bound to do. Worst yet, she can never be redeemed. As she cannot ask for forgiveness from God for any harm she might cause. For, God willingly has forsaken her body and her soul on this poetic bargain. Wagered away, she remains dispossessed of body, dispossessed of mind, and dispossessed of her own will. Never loved by her own creator, she is only sent to earth to facilitate the Sufi’s fanatical conception of religious history.

It is stunning to believe that a religious man of God, who according to his numerous admirers, had dedicated his life to “love,” to be this cruel. Surely, one can understand that a religious man in the middle ages, not to believe in the concept of free will. Or, along with his colleagues around the world at the time, not believe in any form of equal rights for women. But to condemn women as evil, whose destiny is to be formed and possessed by Satan seems to be a bit too indulgent. But to what end Rumi condemns half of world’s population?

In this story, Rumi seems to be taking a very ingenious step. He appears to be providing a scene before the fall of man before our Abrahamic time begins. Before man proves to God his fallibility. With this apriori bargain, Rumi seems to be providing a space and justification for the grand story of the fall. Before history and praxis of mankind, God and Satan are in the boardroom bargaining away. They are thus planning for the future status of woman and man and the long history of deception and temptation, and humanity’s ceaseless search for the salvation to come. Woman as a beautiful archetype, as it is conceived by Rumi here, is to reveal herself in history, only to obfuscate piety’s progress. For, she is an ally of Satan and the underworld, not of God and virtue. Hence, in the interest of truth and piety, as the poem suggests, all her powers, are to be feared, despised and rejected forever. Indeed her entire being, her body, is to be regarded as a redundant distraction.

It is in this light, that the first two scornful lines of the prelude to the story make sense. Exasperated by temptations as a result of sharing this world with such a lustful salacious being, Rumi claims that he would castrate himself out of shame, if it wasn’t for the burdens of his other responsibilities. Besides being an obvious response to Abraham’s violent act of killing the virile in the rooster, Rumi’s desire for self-mutilation, is also a testament to his single minded struggle to achieve the pious purity. The state of purity he sees necessary for mankind, not just as a matter of religious duty, but more importantly, as a condition to unite with God as an ideological desire and the lofty fascination of Sufi asceticism.

It would be naïve to assume that assigning women a Satanic status, that is a constant threat to piety and to the pious, will not have social consequences. How is a moral society to be built, knowing that devil’s device with “beautiful face” and “ruby lips” is at work to “scorch the hearts” of the faithful? Believing Rumi, we know that castration of the believer is not an option.

How is then an ethical order based on our religious books to be maintained? Here is a brilliant idea: What if we didn’t see those beautiful faces and ruby lips? Isn’t a veil, a burka, her banishment from social interactions a great option?

Of course, this is not to hold Rumi responsible for all the ills of history in regards to women in the Middle East, where his influence reigns supreme. It is simply, holding him responsible to what he has said and advocated in this poem as an influential historical figure and a great poet.

[i] This study is a shorter part of a work on the forthcoming Rumi’s Representation of Woman.

[ii] مثنوی معنوی، مولانا جلال الدین بلخی، بر اساس نسخۀ رینالد نیکلسون چاپ اول 1390انتشارات اشارات طلایی،

Mathnavi- Manav; Based on the Edition by Reynold A. Nicholson; Published by Esharat Talaii; 2012, Tehran, Iran

[iii] All translations are mine.

Behrooz Ghorbanian
#Rumi #Rumi_woman
#sufism #mystic_poets
#persian_poetry
Please Share:
@negahideegar
بهروز قربانیان

© 2023 Writings Without Borders
Writings Without Borders

سایۀ آگاه

من از ادوار دور می آیم.
من از منارهای بی سؤالِ عمود
از کودن کهن سنگ های صبور
بی اعتنا گذر کرده ام

من ازچشم های پر اشک شور
از جدایی های بی پایانِ مهربانان دور
دل شکسته گذشته ام
 
من از دخمه های خالی خانگاه
از خیالات پر زرق و برق نور                                
من از رقص بی اتفاق و حوصله کُشِ سَماع
از بوق و کرنای عشق بازی با خدای پُر زور
به سرگیجه گذر کرده ام

این خیس گردابِ خاطراتِ پُر خزه
چشمهایم،   
این شاهدانِ تلخ وشیرین زندگی را
بی مهابا به کابوس های پی در پی دوخته ام

من بیداد خشونت را دیده ام
بی خواب،
قتل های پر شکنجۀ فرزندانِ گرسنگی را
زیسته ام

من معنایِ مسخرۀ فرمان را
کوه قلّابی قاف را
هابیل و قابیل را 
شکاف دریا با عصا را
شعبده بازیِ موبدانِ خوش صحبت پیر را
شراب به جای خونِ مسیح را
به کراهت بلعیده ام

من شفای پیر چشمی و آب مروارید را
با کهنه گندِ پیراهنی در چاه را
من همه اسطوره های مسخره امید را
به تظاهرِ باور، تحمل کرده ام

من از زاهدانِ حسودِ قدرتِ بی عرض و طول
ازعاشقانِ بقای بی حد و حدود
من از وحشتناک ترین شعرهای “وحدتِ وجود”
ازهولناک ترین قصیدهای تمکینِ به زور
 به دل پیچه، روایت های مکرّر شنیده ام

من تاریخِ قهرمانانِ متوسطِ بی زور را
خائن شَهانِ پر شهوتِ تو خالیِ پَر زور را
سردارانِ سر در گٌمِ این آستان وآن آستان را
باغ فین و مشاورانِ پرتدبیر را
به ناباوری خوانده ام

من پچ پچ های فتنه و آشوب در فضای مجازی سرد را
تکه تکه نا کامیِ ایران و مردم مغلوب را
با تلخیِ افسوس
بارها سوخته ام

آری

من درتلاطم نهرهای جوانِ پر نَوید  
پژواکِ خنده های مخفی مردمم را شنیده ام
من از بوسه های آتشینِ لبهای خشکِ کویر چشیده ام

من از سرود آزادیِ روان
در بندبندِ زندان های جدید
من از طنینِ زیبای سکوتِ برف
درارتفاع پُر غرورِ کوهای قدیم
باز می گردم

هرآزموده را سال ها زیسته ام
هر آزمون را سال ها مُرد ه ام
و اکنون سبکتر از عدم
در تاریکی مطلقِ شب
 با سایۀ تو آمیخته ام

من پل بهشتِ پیشِ روی
پله های فرار از این جهنمِ زور
من همۀ قول هایم به خدایان را
بی تردید شکسته ام
تا به شوق با تو بودن
با سایۀ خستۀ تو درآمیزم
تا بدانی،
تا بدانی کیستم
تا بدانی کیستیم.

بهروز قربانیان


Please share..
@negahideegar
#شعرفارسی #شعرنو #شعراجتماعی
#بهروز_قربانیان

یادمان نرود

باید
با هم قراری بگذاریم همسفر
جایی را به خاطر بسپاریم
                                    برای همیشۀ مان

پلۀ پنجاه و هفتم پارک سنگی؟
موزۀ فرش؟
یا درب جنوبیِ سینمایی که در آن مردم سوختند
خانۀ دختر کارگری که خود را کشت چطور؟
خوب است ساحلی که راز های دل مان
به ابد بوسه زدند؟
یا محلی
که لهجه شیرینِ جوانِ مهاجر را تیر زدند؟

جایی مهم
جایی که هرگز یادمان نرود
مثل پله های سرد دادگستری
که کسروی را به چاقو ضربه زدند
تهِ آن مرغزارِ دل نگران
که زخم آهویی از ما اشک گرفت
بیمارستان بی تفاوتی که پدرم را کشت
خانه ای که در آن مادرم کتک می خورد

بی امان است پیری و فراموشی
باید جایی را به خاطر بسپاریم مهربان
که به آن نه آلزهایمر نه تبلیغات دست یابند
نه فراموشی، نه واقعیت مجازی.

بهروز قربانیان

Share this

@negahideegar

#شعرفارسی #شعرنو #شعر_اجتماعی
#بهروز_قزبانیان


© 2023 Writings Without Borders

https://www.cnn.com/style/south-korea-body-painter-self-portraits/index.html

Please scroll down the page to see some beautiful artwork...

نوشتۀ زیر قسمتی از داستان کوتاهی است زیر عنوان "ازدواج سنتی آواز با موسیقی و طلاق دیالکتیکی آنان. این نوشته بطور کامل در سایت ما پست شده است: https://www.writingswithoutborders.com ...................................................................................................................... اصولا هنرها بیان های متفاوتِ احساسات و تفکرات بشری هستند. هنرها هریک الفبا و سیستم های ادراکی خود را برای یافتِ معنا، پرورشِ معنا و بیاناتِ معانیِ دریافتیِ خود را دارا می باشند، که انطباق یا ترکیب آنها با یکدیگر لزومآ به هنروالاتر نمی انجامد. برای مثال، به اقدامِ ساده لوحانهٔ تلفیق شعر با مینیاتورهای قدیمی توجه کنید. موسیقی کلاسیک ایرانی به عنوان بیانِ هنری، برای رشدِ خود، همانقدرباید بیگانه از ترکیب با آواز و صدا تلقی شود، که هنر مجسه سازی و نقاشی با تلفیق با آواز بیگانه تلقی می شوند.

با این افکار، موسیقی، خسته و افسرده با زمزمهٔ غمناکی در دلش به خواب می رود. خواب می بیند که شورت وشَلیته و آرایشِ قاجاریِ خود را به کناری انداخته و آزادانه در پرواز است. انقلابِ پس از انقلاب های ایران را اکنون می بیند. و برای هر کدام آوایی در دل می پروراند. برروی کودتا ها پرواز می کند. دریافتِ ذهنش در آلاتِ مختلف موسیقی به راحتی شکل چند سنفونی می گیرند. تجزیه ایران را، قحطی ها را، ستمِ بی حدِ به زن و کودک را اکنون احساس می کند. افسوس می خورد که چرا تا کنون هیچ یک از این وقایع را موضوع داستانی موسیقایی قرار نداده. با اینکه از قطعهٔ “چکادِ” خود تا حدی راضی است، ولی با خود می گوید، قطعاتِ دیگرم می بایست بیاناتی جسورانه تر، کنجکاوانه تر و با ایده آل های والاتر ازِ تلخ و شیرین زندگی باشند. نه فقط زندانی بودن در چهارجوب محافظه کارانهٔ دستگاه ها.

از بالای فرش های پهن در کنار رود خانه های ایلات می گذرد، از زیباییِ اینهمه کار، اینهمه رنگ میخندد. به یادِ آهنگ زیبا ی کُردی “شیرین، شیرین” می افتد. با خود می گوید که ایکاش صدا مرا در آن آهنگ آزاد می گذاشت تا من آنرا به یک سنفونیِ حماسی، مانند “شهرزاد،” از زندگی “شیرین” و این مردمِ سخت کوش بدل میکردم. ولی حتی در آن چند دقیقهٔ کوتاه در آن آهنگ، من بسیار فراتر از ثنای التماس آمیز مردِ خاطرخواه ِ شیرین صحبت کرده ام. قصد من از ایجاد سرعت در آن آهنگ، القا احساسی فراتر از مرزهای شادی و غم بود. تلاش من گذشتن از مرزهای تعریف شدهٔ روزمره بود و رسیدن به قله ای که از آنجا بتوان به عُمق دره ها نگریست. و هم به سرنوشتِ خود اندیشید. من میتوانستم در دنبالهٔ آن قطعه، مفهومِ انتزاعیِ “قاطعیت ” را بنوازم و وسوسهٔ بازهم بالاتر رفتن ها را نشان دهم. من میخواستم در آن آهنگ، به نواختنِ مفهومِ “تردید” و ترس از لغزش و سرنگونی ها فکر کنم. ولی تصمیمِ صدا برای تعریف از”غنچهٔ لبِ” شیرین و “چشمهای اشکبارِ” مردِ خاطر خواه شیرین، مرا محدود کرد؟ عنوان کردن ناله های مردی که معشوقش او را دوست ندارد، به چه دردی میخورد؟ آیا بزرگ جلوه دادنِ آه و ناله ها، و تظاهر به خلوص نیت از طریق اصرار، خود بی احترامی به حقِ انتخابِ دیگری و نا دیده گرفتن تصمیمِ آزادانهٔ وی نیست؟ و چرا اصلاً بیانِ این نوع ناله ها هنوز اینقدر برای آواز مهم است؟ با خود فکر کرد که اگر”ریمزی کورساکوف” وسط ِ سنفونیِ “شهرزاد” یک دهن آواز هم در تعریف لبهای “شهرزاد” خوانده بود، چه می شد؟ یا بتهون در سنفونی پنج، چهار بیت از “دانته”را در وصفِ جهنم، مرتب اینجا و آنجا هی تکرار میکرد؟

از بالای باغهای میوه و پسته می گذرد. پاییز است. آهنگ زیبای”خزان” را در دل مرور می کند. ناگهان فکر می کند که به راحتی سه فصل دیگر می توان به آن افزود. ولی با داستانی پیچیده تر، و با درکی بغرنجتر. مانند زندگی و فصل های تلاش در آن. بطوری که گفتگوی بین سازها در آن، همیشه موافق هم و همسو با یکدیگر نباشند. بلکه در تضاد با هم و بیانگر تمایلات مختلف انسان باشند. ناخودآگاه یادِ “آیینِ بهار” ساختهٔ اکپرسونیستِ معروف “استراوینسکی”می افتد، که تصویری موسیقایی است در آیین بزرگداشتِ بهار در فرهنگهای ابتدایی روسی. و با قهقهه ای بلند فریاد می زند:”دوستت دارم زندگی”! #بهروز_قربانیان با ما همراه شوید: https://hottg.com/negahideegar

برای دیدن کارهای خانم سیما چکامیان به وبسایت ایشان مراجعه کنید:
https://www.simachakamian.com/

"من آوایی را می خوانم که فقط پس از
از دست دادن کشوری زاده می شود."
Joy Harjo
شاعره و نویسنده سرخ پوست آمریکایی.

هارلم لنگستون هیوز، شاعرسیاهپوست آمریکایی 1901-1967

به آرزوی تعویق افتاده چه اتفاقی می افتد؟

آیا خشک می شود
مثل دانۀ کشمش زیر آفتاب؟
یا چرک می کند مثل زخم-
و بعد جاری می شود؟
آیا بوی تعفن می دهد مثل گوشت گندیده؟
یا لایۀ شکر می بندد
همچو شهد شیرین؟

شاید فقط خم می شود
مانند بار سنگین.

یا اینکه منفجر می شود؟

ترجمۀ #بهروز_قربانیان

میهن دوستی و آگاهی به تهدیدات ملی، می باید اساس تفکر سیاسیون امروز باشد.

آغاز مهم است.


من همیشه تعمدا اولین جمله را عجیب و غریب می‌نویسم تا فضای کشف‌نشده‌ای را باز کنم. حداقل اینطوری می‌توانم مطمئن باشم اولین نفری هستم که بر این ساحل پا می‌گذارم. لحظه‌ای را که رمان «درباره جوجه‌تیغی» را با این جملات شروع کردم خوب به یاد دارم: «دقیقا شبیه به یک جوجه تیغی ساده و گرد است، این حیوان، آنجا، روی میزم.» عملا یک نوشته اتوماتیک بود. هیچ هدف مشخصی نداشتم. قضیه سورپرایز کردن خودم است تا آن عبارات کلیشه‌ای در ادبیات را به کار نبرم. من معتقدم که هنر در کل و ادبیات به طور خاص این شانس را به ما می‌دهد که محدوده آگاهی‌مان را به خوبیِ نواحی تجربیاتمان وسعت ببخشیم، تا از قطار در حال حرکت افکار بپریم و خودمان را از شرایط خاصی که باعث زحمتمان شده برهانیم.

پاسخ من به نگرانی‌ها، چالش‌ها، بحران‌ها و تمام رویدادهای مختلف زندگی، یک پاسخِ نوشتاری است. نه منحصرا اما کمتر پیش می‌آید که احساس نکنم نیاز است با نوشتن چیزهایی که برایم اتفاق می‌افتد مقابله کنم. این راه گول نخوردن از سرنوشتی است که برایم مقدر شده. من به قوه تخیل به عنوان نوعی فضای ذهنی فکر می‌کنم که در آن بعضی نویسندگان راحت و بی‌دردسر این طرف و آن طرف می‌روند و کاراکترهای داستان‌هایشان را ملاقات می‌کنند و درنتیجه کتاب‌هایشان شبیه گزارش‌هایی است که از این سرزمین درونی می‌آید. برای من اما همه چیز در لحظه نوشتن با هم در جمله می‌آید. داستان‌های من از انرژی محض زاده می‌شوند.

اریک شویار 
(به فرانسوی: Éric Chevillard) نویسنده قرن بیستم میلادی اهل فرانسه است
@Writing_lovers

همه آنچه را که باید گفته شود، گفته شده است. اما از آنجا که هیچ کس گوش نمی کرد، همه چیز باید دوباره گفته شود.
آندره ژید، برنده جایزه نوبل ادبیات ۱۹۴۷

قدرت بی کران هنر و هنرمند.
#شجریان

🔸هر فیلمی سیاسی است!/ کوستا گاوراس

▪️کوستا گاوراس: رولان بارت همیشه می‌گفت هر فیلمی سیاسی است یا هر فیلم جهت‌دهی سیاسی می‌کند ...

نقدی تمسخرآمیز از انسان بی باور...

https://youtu.be/qlcqsKvTSPw?si=Yv6lTXPZ6OUvrFGV
با عذرخواهی از دوستان عزیزی که با زبان انگلیسی آشنایی کمتری دارند و نیز از دوستانی که بیشتر به مسائل نظری و فرهنگی علاقه‌مند هستند تا سیاست های روز. به خاطر مهم بودن این سخنرانی آقای کریس هاجز منتقد مهم آمریکایی، ما تصمیم گرفتیم صحبت بحث برانگیز ایشان را در کانال خود پست کنیم.
این سخنرانی، تحلیل انسان‌گرایانه ای است از نسل کشی اسرائیل در غزه و پشتیبانی آمریکا و غرب از آن، که تا کنون نزدیک به 1.5 درصد جمعیت غزه را که اکثرأ زنان و کودکان می باشند به قتل رسانده.
آقای هاجز با تاکید بر تباهی اخلاقی اسرائیل در این آدم کشی عیان در قرن بیست و یکم، ادعا دارند که این فساد روحی سرانجام به فروپاشی اتحاد ملی اسرائیل ختم خواهد شد. ایشان در این سخنرانی با متهم کردن آقای بایدن و هیئت حاکمه آمریکا به همدستی با نتانیاهو در این فاجعه، نظرات راهبردی مهمی برای رأی دادن در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا در سال ۲۰۲۴ ارائه می دهند.