من بهت قول میدم که:

توی هر لحظه ای که به کمک نیاز داشتی هر کاری از دستم بربیاد برات انجام میدم
همیشه ازت مراقبت میکنم
به هیچ قیمتی تنهات نمیذارم
هرگز بهت دروغ نمیگم
نمیذارم قهرها و دعواهامون طولانی بشه
توجه و حمایت منو همیشه با خودت داری
هرگز پشت سرت حرف نمیزنم
حواسم بهت هست تا همیشه رو به جلو حرکت کنیم

میدونی دوست داشتن یه آدم از کجا شروع میشه؟
اینکه فکر می کنیم اون آدم با بقیه فرق داره...
در واقع از لحظه ای که ما شروع به تخیل می کنیم این حس علاقه ایجاد میشه...
این تخیل احتمالا ریشه در نیازها و خواسته های برآورده نشده جسمی و روحی ما داره...
در واقع عده ای از ما علاقمند به تخیلاتمون میشیم... این شروع ساختن بت زندگیمون هست...و تکرار این ساخت و ساز در دوره های مختلف زندگی و پرستش بیمارگونه اون...
من اینجا نمیخوام بگم که این حس اسمش عشق نمی تونه باشه...
تعاریفی که از عشق وجود داره متعدده و من سعی می کنم به تمام اون ها احترام بگذارم
چون فکر می کنم عشق از منظر هر قلب و روحی میتونه شکل منحصر به فردی داشته باشه...
مشکل من وسعت بی مرز تخیلات و صفات مجذوب کننده ای هست که ما برای طرف مقابل تصور می کنیم و شیفته اش میشیم...
مادرم همیشه میگه همه آدم ها خوبن، پدرم مشکوک تر از این حرفاست... ولی من ترجیح میدم اگر قراره عاشق کسی بشم با چشم باز برم سمت این انتخاب علاقه...
به نظر من اصلا مهم نیست که طرف مقابل چه اخلاق و چه فرهنگ و چه ظاهری داشته باشه نه که مهم نباشه ولی من میتونم هر کس رو با هر شرایطی انتخاب کنم و تا هر جایی که بتونم و بخوام پای انتخابم بایستم به شرطی که با چشم باز ببینم که دارم چه کسی رو انتخاب می کنم...
این میتونه شکل منطقیه انتخاب یک عشق باشه و در ادامه برای من کمترین میزان دلسردی و سرخوردگی رو به همراه داشته باشه...
قطعا اگر بدونم عاشق چه کسی با چه فرهنگ و اخلاقی شدم ازش توقعات خارج از این دایره نخواهم داشت... و درگیری های کمتری در رابطه در انتظار هر دوی ما خواهد بود...
یادمه یه دوستی تمام بهار و تابستون رو نشست پای یه درخت که سیب بده...اما گلابی نصیبش شد و اون بعد از این واقعه با خشم در دفتر خاطراتش نوشت همه درخت ها دروغگو هستند...
بیچاره درخت ها...!
فقط به این خاطر که دوست عزیز من قابلیت تشخیص درخت گلابی رو از سیب نداشت.

و می‌خواستم پناهگاه همیشه استوار تو باشم تا هرگز احساس بی‌پناهی نکنی. چرا که به تجربه دریافته بودم بی‌پناهی، چه اندوه عمیق و جانکاهی با خود به همراه دارد.

تـُـو بزرگتـرین عشقــي
دَر قلبـــِ کوچيـکَم!💋

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎•

ولی تو یجوری قشنگی
انگار ماه زیباییشو از تو قرض گرفته

تو
آخرین
پناهِ
منی
جانِ
منی
جانِ
منی

پسر کوچولوم من جدی جدی عاشقت شدم🩷

بـی انـدازه زیبـایی
و نمـیدانـی در کـنـار هـم
چقـدر بـه "عشـق" می آییـم..😍♥️


‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌••

ما آدم ها استادِ قضاوت کردنِ دیگرانیم...
جواب ندادنِ پیام را مغرور بودنشان تلقی میکنیم
و زود جواب دادن ها را هم میگذاریم به پایِ بیکار بودن...
به کسی که با همه گرم میگیرد انگِ بیش از حد آزاد بودن میزنیم،
و کسی که حریمش را حفظ میکند متهم میکنیم به گوشه گیر بودن...
کسی که تار مویش یا مچ دستش معلوم است را بی بند و بار میدانیم
و با حجاب‌ها را خشکِ مذهب...
به کسی که از خودش زیاد عکس میگذارد لقبِ خود شیفته میدهیم
و وقتی کسی عکسی از خودش نگذارد میگوییم لابد خیلی زشت است...
عکس از بیرون رفتن و خوش گذرانی بگذاریم اسمش میشود شو آف
و تفریح‌هایمان را برای خودمان نگه‌داریم میشویم بیچاره و افسرده است...
زیاد که بخندیم میشویم بی‌‌غم
و ناراحتیمان را که بروز بدهیم میشویم تو هم که همیشه حالت بد است...
عکسِ چشم و ابرو بگذاریم میگویند لابد هنوز نرفته زیر دست جراح
و عکس از صورت میگذاریم میگویند لابد هیکلش نتراشیده است...
آهنگ خارجی گوش بدهیم میشویم متظاهر
و آهنگ فارسی که پخش کنیم بی‌کلاس...
ازدواج که نکنیم میشویم لابد عیب و ایرادی داشته
و بله که بدهیم میشویم عجله داشت انگار...
ما آدمها تکلیفمان با خودمان معلوم نیست
اصلا ملاک برای خوب و بد بودن آدم‌ها نداریم انگار...
بعد با همین ملاک‌های نصفه نیمه که هر روز هم عوضشان میکنیم
می‌افتیم به جان آدمها و اندازه‌گیری و برچسب‌زدن بهشان...
پس برای خودت زندگی کن نه قضاوت آدمها

[ ‏- چه صنمى باهاش دارى ؟!
+ دست بياره به سمتم، از كل دنيا دست ميكشم :) ]

به نظرم قشنگترین شکلی که میشه
به کسی دوست داشتنمون رو
نشون بدیم
اینه که بهش ثابت کنیم
اون آدم کافیه
برای خوشحالی،
برای عشق،
برای آرامش
برای تکیه کردن،
برای پا به پای هم تلاش کردن
برای همه ی اینا کافیه : )

این ادعا که عشق فقط یک بار در زندگی به سراغ ما می آید، چندان واقعیت ندارد. آدمی، ظرفیت عاشق شدن دارد. بارها و بارها می‌تواند عاشق شود. مهم این است که در شرایط و وضعیت عاشقانه قرار گیرد. البته پیش شرط هر عشقی تنهایی است. فقط انسان تنهاست که وجود غیر از خود را به رسمیت می‌شناسد و آغوش خود را به روی او باز می‌کند. رفتن به سراغ کسانی که تنها نیست، به هر رابطه‌ی می‌انجامد، جز رابطه عاشقانه: عشق، فرار از تنهایی است. البته فرار نافرجام.
سرانجام در می‌یابیم که آغوش امن‌تر از آغوش خود ما وجود ندارد.
- اسد بودا

سه چیز رو یادت نره:
من اینجام
من بهت اهمیت میدم
و مهم تر از همه
از هر چیزی بیشتر دوستت دارم.