"قیصرِ امینپور و شاپورِ تهرانی"
شاپور تهرانی (سدهی ۱۱_۱۰):
یاران! یاران! شب است و باران، باران
یاران سازد جدا ز یاران، باران
گفتند: که مانعات شد از صحبتِ ما؟
یاران! به خدا قسم که باران، باران!
(دیوان، تصحیح دکتر یحیی کاردگر، کتابخانهی موزه و اسناد مجلس شورای اسلامی، ۱۳۸۲، صص ۵_۶۳۴)
قیصرِ امینپور:
"ترانهی بارانی ۳"
باران! باران! دوباره باران! باران!
باران! باران! ستارهباران! باران!
ای کاش تمامِ شعرها حرفِ تو بود:
باران! باران! بهار! باران! باران!
(دستور زبان عشق، انتشارات مروارید، چ سوم، ۱۳۸۶، ص ۸۹).
گمانمیکنم قیصر با التزامِ الفها در تقریباً تمامیِ واژههای شعرش و نیز تکرارِ نشانهی ندا (که البته اینجا کارکردهای معنایی و عاطفیِ گوناگونی دارد) خواسته تصویرِ بارانِ ناگهانیِ بهاری را پیشِ چشمِ مخاطب مجسمسازد.
@azgozashtevaaknoon
>>Click here to continue<<